Vriendschappen in de Music business, daar geloof ik niet zo in En weet je waarom? Artiesten en muzikanten zijn vooral bezig met zichzelf. We zijn allemaal op een bepaalde manier egocentrisch. Wij zijn heel erg bezig om gezien te worden en als het ook even kan het centrum van de wereld te zijn. En om dat te realiseren zijn we heel veel met ons zelf bezig. En dat bedoel ik niet negatief. Als artiest/muzikant probeer je steeds beter en beter te worden in wat je doet. Dat betekent heel veel uren doorbrengen in je eentje…practise practise practise…schrijven schrijven schrijven in je bubbel. Misschien zijn we wel niet van die sociale wezens zoals we zelf denken. Alles draait in eerste instantie alleen maar om ikke ikke ikke en me me me om het daarna te delen met de wereld. Achter de schermen zijn we ook vaak druk bezig om de kunst die we hebben gemaakt de wereld in te brengen. Dat doe je meestal in samenwerking met anderen uit het vak, die mensen heb je gewoon nodig. Dat is vaak een heel team bestaande uit noem het maar op. Zo’n samenwerking bestaat omdat je elkaar wat te bieden hebt of omdat je elkaar van dienst kunt zijn en of dat je elkaar voor de diensten betaald. Als dit soort zaken wegvallen, ontmoet je elkaar dan nog? Zoek je elkaar dan nog op? Vaak niet, dan gaat een ieder gewoon weer z’n eigen weg en zie je elkaar niet meer totdat… je elkaar weer nodig hebt of elkaar weer van dienst kan zijn. Dat is het verschil met echte vriendschap, die is onvoorwaardelijk en in deze business is niks onvoorwaardelijk. “You scratch my back and I will scratch yours”. Wie is er oprecht en wie niet? Het is gewoon een zakelijk cirkeltje met een vleugje kunst waar het voor 90% gaat om bijzaken en voor 10% om de kunst, de kern zelf. Weet je, als er financiën bij komt kijken dan is het ook allemaal niet meer zo vrijblijvend en is het niet alleen maar fun en is niet alles meer even leuk. De funpart is dat ene moment op het podium en hopelijk ook de duku die gestort wordt op de rekening. Maar voor de rest is het gewoon keihard werken, afzien en heel veel laten en veel investeren, zowel in geld en tijd. Het doet soms pijn waar je je doorheen moet bijten.

Leer mij beter kennen door wat ik nu ga vertellen, dan snap je waarom mijn vriendenkring vrij klein is en ik je niet zomaar als een vriend beschouw. Dit gaat helemaal terug naar mijn kleuterperiode. Mijn moeder vertelde mij ooit dat ik als kleuter al erg kieskeurig was met wie ik vriendjes wilde zijn en wie mijn vriendjes mochten zijn. Dat laatste deed mijn wenkbrauwen fronsen. Blijkbaar liet ik niet alle vriendjes in mijn slaapkamer vol met speelgoed spelen. Nee, sommige vriendjes mochten niet verder dan de hal midden in het huis. De drempel van de deur was de grens die ik dan trok. En als een vriendje weer een vriendje meenam en ik vond die niet leuk dan liet ik hem gewoon buiten op de galerij staan. Hij mocht gewoon niet naar binnen van mij. Mijn moeder haalde hem natuurlijk wel naar binnen want ze vond het natuurlijk zielig voor dat arme kindje. Dus ik, als kleuter, keek toen al in welke mate ik iemand mocht en vertrouwde om met mijn dure speelgoedjes te komen spelen. Ja, dure speelgoedjes want ik was en ben een enig kind en een enig kind ook, maar dat terzijde…;-). Ik was een kleuter die andere kleuters maar druk vond en de groene snottebellen die onderaan hun neusjes hingen vond ik buitengewoon smerig…yak! Ik klaagde daar ook over bij m’n moeder. Ik kreeg hoofdpijn van die kinderen want ze maakten zoveel lawaai en gilden de hele dag door wist ze me te vertellen. Hahaha! En al dat snot…ieeewhhh! Wat heb ik gelachen toen mijn moeder dit verhaal aan mij vertelde. Tja, zo was ik als kleuter, de grens aangeven tot hoever de kinderen kunnen gaan bij mij. Eigenlijk zit die kleuter nog steeds een beetje in mij en maak ik tot vandaag de dag niet zo gauw nieuwe vrienden en al helemaal niet kom je zomaar in mijn innercircle. Sommige mensen hebben een hele grote vriendengroep, ik snap dat niet. Je moet al die contacten maar onderhouden en vaak ontstaan er ruzies want de een vind zus en de andere zo, zo vermoeiend allemaal. Wat dat betreft ben ik altijd heel erg op mezelf geweest. Me myself and I. De mensen in mijn eigen kring zitten of zaten voor het grootste gedeelte ook in de muziek. Want tja, daar ontmoet ik nou eenmaal de meeste mensen, vanaf vroeger al. Wat ik al in een eerdere blog heb geschreven, ik ben gezegend met een handjevol beste vrienden die ik al meer dan 35 jaar ken en dat is genoeg voor mij. Onze hechte vriendschap is altijd gebleven door dik en dun. Deze gasten vertrouw ik gewoon voor de volle 100% omdat ik altijd op hun heb kunnen bouwen in goede en slechte tijden….simple as that.

We zitten in een business waar we steeds in ons achterhoofd moeten houden dat niet alles is wat het lijkt dat het is. Hoeveel situaties hebben we wel niet meegemaakt die we niet hebben zien aankomen of het anders hadden verwacht want het was toch immers zo afgesproken en de deal was toch zo goed als rond? Aannames doen, nee dat doen we niet meer want die leiden vaak tot onaangename verrassingen met de gevolgen van dien. Dit zijn toch van die dingen die 2020 mij heeft geleerd. En vriendschappen in de muziek business? Heel weinig. Kennissen? Héél veel…en…there’s no business like showbusiness!

“Het is één groot spel die gespeeld moet worden volgens de regels die er niet zijn”