Of go home and go big! Oftewel even weer terug naar de basis, even weer terug naar het moment waarom ik nou eigenlijk muziek ben gaan maken. In eerste instantie omdat het me blij en gelukkig maakt en niet om het geld. Dat willen we na zoveel tijd weleens uit het oog verliezen waardoor het plezier van het muziek maken geleidelijk verdwijnt. Geld is uiteraard nodig…nodig om te investeren om weer mooie nieuwe songs uit te brengen met alles wat er bij komt kijken. De totale productiekosten zijn altijd flink en is nogal een dingetje als je alles uit eigen zak moet betalen. Geld is handig maar zou wat mij betreft niet de drijfveer moeten zijn waarom je muziek maakt en voor faam en roem al helemaal niet. Voor degenen die er anders over denken zeg ik dan maar….good for you!

Als beginnend bandje of artiest heb je natuurlijk die zogenaamde stip op de horizon en zeg je al heel gauw tegen elkaar “Go BIG or go home!”. Dat is mooi als je jong bent. Lekker de lat hoog leggen en de druk op jezelf flink opvoeren. Allemaal prima maar die stip leg ik nu niet meer zo ver, nee eigenlijk heel dichtbij. Ten eerste speelt de leeftijd een rol maar ook de economische omstandigheden waar we nu in verkeren. Ik ben van mening dat er voor velen, binnen afzienbare tijd, zelfs geen droogbrood meer te verdienen valt met de muziek…barre tijden zitten er aan te komen. Maar dat terzijde, ik doe nu gewoon aan korte termijn denken en hoop in het nieuwe seizoen met leuke nieuwe blogs, videos en muzikale projectjes te kunnen komen. Maar eerst…eerst nog even nog een groot verbouwingsproject doorstaan en in de tussentijd proberen te genieten van het mooie zomerseizoen wat nu op z’n einde lijkt te lopen.

Het is 1990, een bandje wordt opgericht door een stel hechte vrienden die 32 jaar later nog steeds de beste vrienden van elkaar zijn. Het voormalig bandje “Masterplan” wordt omgedoopt in “Glow” naar het gelijknamig album van Rick James. Met een gewijzigde bezetting waren we ervan overtuigd dat we met onze eigen geschreven songs wel de wereld zouden veroveren. Als een stel jonge honden gingen we het muziek avontuur aan. We hadden ook een gelijknamige song Glow met de romantische tekst ” Baby you glow and you’re so fine. I want to make love please don’t hesitate”. Nou, als we hiermee de ladies niet wild konden krijgen dan wisten we het ook niet meer!

Elke week één keer 3 uurtjes repeteren was natuurlijk het minste wat we moesten doen als we een wereld act wilden worden. Het was altijd gezellig en we hadden veel plezier met elkaar. Ik was misschien wel de meest felle van de hele club. Als er dingen fout werden gespeeld dan stopte ik de muziek en moest het opnieuw, net zolang tot het goed ging. Als het de repetitie daarop dan weer fout ging dan verhief ik mijn stem en reageerde dan ook vrij heftig, wellicht door frustratie. Inmiddels ben ik door de jaren heen een stuk milder en rustiger geworden. Ik zeg nu nog steeds wel waar het op staat maar op een rustigere manier en heb er dus ook geen probleem om confrontaties aan te gaan als je mijn tijd verdoet. Ik ben nog steeds van mening dat je als muzikant thuis grondig je huiswerk hoort te doen en in de oefenruimte checked hoe alles klinkt in het geheel. Maar als je je partijen tijdens de repetitie nog moet uitzoeken kan je wat mij betreft naar huis, anders schiet het niet op. En als je iets niet kan spelen verzin dan een partij die je wel aankan. Maar goed, dit was een vriendenclub en zo klooiden we nog 2-3 jaar lang gezellig verder met elkaar door. Dit soort dingen horen er gewoon bij en deze periode heeft mij zeker ook gevormd tot de muzikant die ik nu ben geworden. Wij hadden niet zo gek veel opgetreden maar die enkele optredens die we deden waren toch wel zo bijzonder dat we deze nooit zullen vergeten.

In 1991 liepen wij Guilly Koster tegen het lijf. Toen bekend als presentator bij de VPRO en runde toentertijd Sahara management. Via hem kregen we ons allereerste optredens. De term “go big or go home” kwam dan ook van hem. Dat was een kreet om ons te empoweren zeg maar. In die jaren had je muziekcafé Birdland en daar zouden we ons debuut maken. Daar kwamen de “grote” muzikanten graag spelen…van Jan Akkerman tot Hans Dulfer enz. En wij als beginnend bandje helemaal natuurlijk. Het vervoer van onze weinige apparatuur daar naar toe was hilarisch. Guilly haalde het op met een 12 meter lange vrachtwagen. Hij aan het stuur met twee bandleden naast hem (waaronder ik). En dan nog een auto er achter aan. Alkmaar here we come! Aangekomen…de vrachtwagen paste niet in het nauwe straatje…tillen dan maar, no problem! Nu moet je weten dat de baas van Birdland Jimmy Karakusavich ook nog eens een goeie gitarist was (R.I.P.). Die man had goeie oren en hij liet niet zomaar bandjes in zijn café optreden dus was het voor ons heel erg spannend allemaal. De avond verliep goed en het publiek was tevreden en de baas gelukkig ook. Pffff….dat was letterlijk en figuurlijk zweten. We genoten met volle teugen van de avond en het resulteerde in een nieuwe uitnodiging voor over 6 maanden ( zie foto hieronder).

Ons optreden in Plan C in Rotterdam was er ook eentje om niet te vergeten. Ik was toen nog echt een amateur en had natuurlijk nog niet veel meegemaakt. Ik kan me herinneren dat de zaal ook een balkon had. Het geluid op het podium was bar slecht, ik hoorde de andere bandleden niet of nauwelijks maar we hadden de grootste lol. Oh, en wat had ik toentertijd toch een slechte basversterker….was gewoon niet te doen eigenlijk. Maar ja, wat wist ik er toen van? En het geld had ik ook niet om iets professioneels aan te schaffen. De gitarist deed op een gegeven moment tijdens ons optreden zijn gitaar in de standaard en wenkte mij om de zaal in te gaan lopen. Ik had toen een draadloos zendersysteem en dus zo gezegd zo gedaan…het publiek in. We hadden ook nog een rondje balkon gedaan en ondertussen groetten we een bekende terwijl ik gewoon doorspeelde. Lanny en ik liepen daarna de trap af om weer naar het podium te gaan. En wat doet Lanney, hij stond voor het podium op de vloer en wenkte mij om op zijn nek te klimmen om mijn bas solostukje te doen! Hilarisch was het weer maar ook hier weer heel veel lol met elkaar gehad. Alleen het ritje van Amsterdam naar Rotterdam was al een ervaring op zich met het door ons gehuurde busje.

Groningen bandjesweek was 5 dagen lang spelen in 5 verschillende café’s in de Peperstraat. We verbleven met de hele band in een of ander huisje op loopafstand van het centrum. Een week lang samen optrekken, samen opstaan, samen ontbijten, samen avondeten en samen muziek maken heeft uiteindelijk geresulteerd in een levenslange vriendschap. In deze week hadden we weer veel ervaringen opgedaan en veel lol met elkaar gehad. Ik herinner me de namen van de café’s niet meer behalve waar we op vrijdag onze allerlaatste gig deden. Dat was in jazz café De Spieghel waar ik mijn bassolo stukje speelde vlak voor een mooi blonde jonge dame midden in het publiek. Man, what was I thinking?! Hahaha! Wat ons het meeste is bijgebleven is, is dat er een enthousiaste man in het publiek stond en naar ons riep Mie vin leuk! Nou wij ook hoor! Haha! We hebben hier zoveel lol om gehad dat deze term vandaag de dag nog steeds gebruikt wordt door ons als we iets leuk vinden…:-)

We hebben samen gelachen maar ook samen gehuild. Natuurlijk was het niet alleen maar lol en plezier maken. Het was ook best hard werken en kregen ook een aantal teleurstellingen te verwerkingen. In het begin hadden we twee vocalisten, een zanger en een zangeres. Op een dag was de zanger als sneeuw voor de zon verdwenen. We konden hem niet meer bereiken, hij leek van de aardbodem verdwenen en niemand wist waar hij was. Ik zal hier verder niet over uitwijden maar het heeft geloof ik een jaar geduurd voordat wij wisten waarom hij zo plots verdwenen was. Dus…ineens moest de zangeres het allemaal op zich nemen. Dat was best wel een omschakeling voor ons allemaal en een teleurstelling die we even samen moesten verwerken. Nu komt het. Wij hadden ons ingeschreven voor de Grote Prijs van Nederland en waren geselecteerd om de voorronde te spelen in Paradiso. Jawel de welbekende poptempel! Wij druk plannen maken hoe dat aan te pakken en toen verdween onze zangeres als sneeuw voor de zon. Dit verzin je toch niet!? Hier zal ik verder ook niet over uitwijden maar dit kwam ook wel even rauw op ons dak. Dit was een nog grotere teleurstelling die we samen weer even moesten verwerken. We konden wel janken. Wat nu? vroegen we ons af. Fok it, we gaan zelf wel zingen! Deze Paradiso ervaring wilden we niet aan onze neus voorbij laten gaan en zo gezegd zo gedaan. Uhhh, ondergetekende stond samen met Lanny die avond te zingen en spelen tegelijk. De kleedkamer is dus beneden in Paradiso en als je het podium op wilt dan moet je een steile trap op. Vlak voor die trap bleef ik als vastgenageld aan de grond en kwam die trap niet op. Het duurde zo’n 15 seconden en ik moest heel diep ademhalen om de stap naar boven te kunnen zetten, achter me hoorde ik Glenn nog zeggen: hé wat doe je? Het had een grote afgang kunnen worden voor ons maar gelukkig werd het maar als middelmatig beoordeeld door de jury en het publiek. Nou daar kwamen we gelukkig goed mee weg. Maar dat ik op het podium van Paradiso heb staan bassen en zingen tegelijk, deze ervaring pakken ze me nooit meer af! En dat geldt ook voor de andere boys. Oh ja, die Glenn stond trouwens ook nog eens met z’n rug naar het publiek percussie te spelen omdat hij in alle haast alles verkeerd om had opgesteld. Hilarisch deze…hahaha!

Na deze Paradiso ervaring heeft de band niet veel langer meer bestaan en dat is eigenlijk logisch ook. We hadden geen zin meer om nieuwe vocalisten aan te trekken. De koek was gewoon op, de fut was eruit en ieder ging daarna z’n eigen (muzikale) weg. Het had even geduurd voordat ik hier overheen was want het uit elkaar vallen van een hechte vriendenband is niet niks.

Glow, waardevolle herinneringen en waardevolle vriendschappen