Of go home and go big! Oftewel even weer terug naar de basis, even weer terug naar het moment waarom ik nou eigenlijk muziek ben gaan maken. In eerste instantie omdat het me blij en gelukkig maakt en niet om het geld. Dat willen we na zoveel tijd weleens uit het oog verliezen waardoor het plezier van het muziek maken geleidelijk verdwijnt. Geld is uiteraard nodig…nodig om te investeren om weer mooie nieuwe songs uit te brengen met alles wat er bij komt kijken. De totale productiekosten zijn altijd flink en is nogal een dingetje als je alles uit eigen zak moet betalen. Geld is handig maar zou wat mij betreft niet de drijfveer moeten zijn waarom je muziek maakt en voor faam en roem al helemaal niet. Voor degenen die er anders over denken zeg ik dan maar….good for you!

Als beginnend bandje of artiest heb je natuurlijk die zogenaamde stip op de horizon en zeg je al heel gauw tegen elkaar “Go BIG or go home!”. Dat is mooi als je jong bent. Lekker de lat hoog leggen en de druk op jezelf flink opvoeren. Allemaal prima maar die stip leg ik nu niet meer zo ver, nee eigenlijk heel dichtbij. Ten eerste speelt de leeftijd een rol maar ook de economische omstandigheden waar we nu in verkeren. Ik ben van mening dat er voor velen, binnen afzienbare tijd, zelfs geen droogbrood meer te verdienen valt met de muziek…barre tijden zitten er aan te komen. Maar dat terzijde, ik doe nu gewoon aan korte termijn denken en hoop in het nieuwe seizoen met leuke nieuwe blogs, videos en muzikale projectjes te kunnen komen. Maar eerst…eerst nog even nog een groot verbouwingsproject doorstaan en in de tussentijd proberen te genieten van het mooie zomerseizoen wat nu op z’n einde lijkt te lopen.

Het is 1990, een bandje wordt opgericht door een stel hechte vrienden die 32 jaar later nog steeds de beste vrienden van elkaar zijn. Het voormalig bandje “Masterplan” wordt omgedoopt in “Glow” naar het gelijknamig album van Rick James. Met een gewijzigde bezetting waren we ervan overtuigd dat we met onze eigen geschreven songs wel de wereld zouden veroveren. Als een stel jonge honden gingen we het muziek avontuur aan. We hadden ook een gelijknamige song Glow met de romantische tekst ” Baby you glow and you’re so fine. I want to make love please don’t hesitate”. Nou, als we hiermee de ladies niet wild konden krijgen dan wisten we het ook niet meer!

Elke week één keer 3 uurtjes repeteren was natuurlijk het minste wat we moesten doen als we een wereld act wilden worden. Het was altijd gezellig en we hadden veel plezier met elkaar. Ik was misschien wel de meest felle van de hele club. Als er dingen fout werden gespeeld dan stopte ik de muziek en moest het opnieuw, net zolang tot het goed ging. Als het de repetitie daarop dan weer fout ging dan verhief ik mijn stem en reageerde dan ook vrij heftig, wellicht door frustratie. Inmiddels ben ik door de jaren heen een stuk milder en rustiger geworden. Ik zeg nu nog steeds wel waar het op staat maar op een rustigere manier en heb er dus ook geen probleem om confrontaties aan te gaan als je mijn tijd verdoet. Ik ben nog steeds van mening dat je als muzikant thuis grondig je huiswerk hoort te doen en in de oefenruimte checked hoe alles klinkt in het geheel. Maar als je je partijen tijdens de repetitie nog moet uitzoeken kan je wat mij betreft naar huis, anders schiet het niet op. En als je iets niet kan spelen verzin dan een partij die je wel aankan. Maar goed, dit was een vriendenclub en zo klooiden we nog 2-3 jaar lang gezellig verder met elkaar door. Dit soort dingen horen er gewoon bij en deze periode heeft mij zeker ook gevormd tot de muzikant die ik nu ben geworden. Wij hadden niet zo gek veel opgetreden maar die enkele optredens die we deden waren toch wel zo bijzonder dat we deze nooit zullen vergeten.

In 1991 liepen wij Guilly Koster tegen het lijf. Toen bekend als presentator bij de VPRO en runde toentertijd Sahara management. Via hem kregen we ons allereerste optredens. De term “go big or go home” kwam dan ook van hem. Dat was een kreet om ons te empoweren zeg maar. In die jaren had je muziekcafé Birdland en daar zouden we ons debuut maken. Daar kwamen de “grote” muzikanten graag spelen…van Jan Akkerman tot Hans Dulfer enz. En wij als beginnend bandje helemaal natuurlijk. Het vervoer van onze weinige apparatuur daar naar toe was hilarisch. Guilly haalde het op met een 12 meter lange vrachtwagen. Hij aan het stuur met twee bandleden naast hem (waaronder ik). En dan nog een auto er achter aan. Alkmaar here we come! Aangekomen…de vrachtwagen paste niet in het nauwe straatje…tillen dan maar, no problem! Nu moet je weten dat de baas van Birdland Jimmy Karakusavich ook nog eens een goeie gitarist was (R.I.P.). Die man had goeie oren en hij liet niet zomaar bandjes in zijn café optreden dus was het voor ons heel erg spannend allemaal. De avond verliep goed en het publiek was tevreden en de baas gelukkig ook. Pffff….dat was letterlijk en figuurlijk zweten. We genoten met volle teugen van de avond en het resulteerde in een nieuwe uitnodiging voor over 6 maanden ( zie foto hieronder).

Ons optreden in Plan C in Rotterdam was er ook eentje om niet te vergeten. Ik was toen nog echt een amateur en had natuurlijk nog niet veel meegemaakt. Ik kan me herinneren dat de zaal ook een balkon had. Het geluid op het podium was bar slecht, ik hoorde de andere bandleden niet of nauwelijks maar we hadden de grootste lol. Oh, en wat had ik toentertijd toch een slechte basversterker….was gewoon niet te doen eigenlijk. Maar ja, wat wist ik er toen van? En het geld had ik ook niet om iets professioneels aan te schaffen. De gitarist deed op een gegeven moment tijdens ons optreden zijn gitaar in de standaard en wenkte mij om de zaal in te gaan lopen. Ik had toen een draadloos zendersysteem en dus zo gezegd zo gedaan…het publiek in. We hadden ook nog een rondje balkon gedaan en ondertussen groetten we een bekende terwijl ik gewoon doorspeelde. Lanny en ik liepen daarna de trap af om weer naar het podium te gaan. En wat doet Lanney, hij stond voor het podium op de vloer en wenkte mij om op zijn nek te klimmen om mijn bas solostukje te doen! Hilarisch was het weer maar ook hier weer heel veel lol met elkaar gehad. Alleen het ritje van Amsterdam naar Rotterdam was al een ervaring op zich met het door ons gehuurde busje.

Groningen bandjesweek was 5 dagen lang spelen in 5 verschillende café’s in de Peperstraat. We verbleven met de hele band in een of ander huisje op loopafstand van het centrum. Een week lang samen optrekken, samen opstaan, samen ontbijten, samen avondeten en samen muziek maken heeft uiteindelijk geresulteerd in een levenslange vriendschap. In deze week hadden we weer veel ervaringen opgedaan en veel lol met elkaar gehad. Ik herinner me de namen van de café’s niet meer behalve waar we op vrijdag onze allerlaatste gig deden. Dat was in jazz café De Spieghel waar ik mijn bassolo stukje speelde vlak voor een mooi blonde jonge dame midden in het publiek. Man, what was I thinking?! Hahaha! Wat ons het meeste is bijgebleven is, is dat er een enthousiaste man in het publiek stond en naar ons riep Mie vin leuk! Nou wij ook hoor! Haha! We hebben hier zoveel lol om gehad dat deze term vandaag de dag nog steeds gebruikt wordt door ons als we iets leuk vinden…:-)

We hebben samen gelachen maar ook samen gehuild. Natuurlijk was het niet alleen maar lol en plezier maken. Het was ook best hard werken en kregen ook een aantal teleurstellingen te verwerkingen. In het begin hadden we twee vocalisten, een zanger en een zangeres. Op een dag was de zanger als sneeuw voor de zon verdwenen. We konden hem niet meer bereiken, hij leek van de aardbodem verdwenen en niemand wist waar hij was. Ik zal hier verder niet over uitwijden maar het heeft geloof ik een jaar geduurd voordat wij wisten waarom hij zo plots verdwenen was. Dus…ineens moest de zangeres het allemaal op zich nemen. Dat was best wel een omschakeling voor ons allemaal en een teleurstelling die we even samen moesten verwerken. Nu komt het. Wij hadden ons ingeschreven voor de Grote Prijs van Nederland en waren geselecteerd om de voorronde te spelen in Paradiso. Jawel de welbekende poptempel! Wij druk plannen maken hoe dat aan te pakken en toen verdween onze zangeres als sneeuw voor de zon. Dit verzin je toch niet!? Hier zal ik verder ook niet over uitwijden maar dit kwam ook wel even rauw op ons dak. Dit was een nog grotere teleurstelling die we samen weer even moesten verwerken. We konden wel janken. Wat nu? vroegen we ons af. Fok it, we gaan zelf wel zingen! Deze Paradiso ervaring wilden we niet aan onze neus voorbij laten gaan en zo gezegd zo gedaan. Uhhh, ondergetekende stond samen met Lanny die avond te zingen en spelen tegelijk. De kleedkamer is dus beneden in Paradiso en als je het podium op wilt dan moet je een steile trap op. Vlak voor die trap bleef ik als vastgenageld aan de grond en kwam die trap niet op. Het duurde zo’n 15 seconden en ik moest heel diep ademhalen om de stap naar boven te kunnen zetten, achter me hoorde ik Glenn nog zeggen: hé wat doe je? Het had een grote afgang kunnen worden voor ons maar gelukkig werd het maar als middelmatig beoordeeld door de jury en het publiek. Nou daar kwamen we gelukkig goed mee weg. Maar dat ik op het podium van Paradiso heb staan bassen en zingen tegelijk, deze ervaring pakken ze me nooit meer af! En dat geldt ook voor de andere boys. Oh ja, die Glenn stond trouwens ook nog eens met z’n rug naar het publiek percussie te spelen omdat hij in alle haast alles verkeerd om had opgesteld. Hilarisch deze…hahaha!

Na deze Paradiso ervaring heeft de band niet veel langer meer bestaan en dat is eigenlijk logisch ook. We hadden geen zin meer om nieuwe vocalisten aan te trekken. De koek was gewoon op, de fut was eruit en ieder ging daarna z’n eigen (muzikale) weg. Het had even geduurd voordat ik hier overheen was want het uit elkaar vallen van een hechte vriendenband is niet niks.

Glow, waardevolle herinneringen en waardevolle vriendschappen

Het pad die je bewandeld bepaald de route van je leven, het pad die je ooit eens bent ingeslagen en waarvoor je hebt gekozen omdat je denkt dat dit pad je leidt naar voorspoed, geluk en eventueel succes. De meesten van ons nemen het rechte pad, sommigen van ons een kronkelig moeizaam begaanbaar pad en weer anderen kiezen voor het slechte pad. Alhoewel sommigen hier geeneens voor kiezen maar overkomt het ze door omstandigheden en/of bepaalde situaties. Echter ben ik er wel van mening dat je zelf een keuze kunt maken om dat slechte pad te blijven bewandelen en dat je in tweede instantie voor het rechte pad kiest.

Ik denk dat het goed is om je te omgeven met mensen die om je pad geven, die je willen helpen en die in je willen investeren. En ik bedoel niet investeren met geld maar met tijd, kennis en wijsheid. Je omgeven met dit soort mensen is niet zo makkelijk, zie ze maar eens te vinden. Eigenlijk vind je ze niet, het is net zoiets als met beste vrienden, die zoek je ook niet uit maar die komen vanzelf ergens op je pad terecht en steeds verder op de tijdlijn van je leven kom je er steeds meer achter dat het onvoorwaardelijke vriendschap is. Het vinden van goedgezinde mensen die onvoorwaardelijk voor je klaar staan is in mijn ogen een unicum. En je hebt degenen die denken dat ze de kennis en wijsheid in pacht hebben maar uiteindelijk blijkt het toch dat je het beter allemaal zelf kunt doen. Vaak komt het toch weer neer op jezelf, samen met je partner of, als je boft, je ouder(s). Als het je gegund is dan komt er ook nog eens iemand langs die zich over je ontfermt met de nodige kennis en wijsheid. Echter, de factor tijd blijft altijd een dingetje want tijd is geld.

Wat ik nu om me heen zie is dat de onkunde van de een vaak afgeschoven wordt op de ander en vice versa. Tja, het ligt altijd aan de ander natuurlijk. Het erge vind ik dat ze hun onkunde geeneens herkennen laat staan erkennen want ze hebben zogenaamd naam en faam. Voor mij betekend dat helemaal niks nada noppes. Je bent zo goed als je laatste prestatie. In de muziekwereld is dat helemaal zo. Je bent zo goed als je laatste optreden, je laatste uitvoering, je laatste prestatie. Maar wat als ze weinig tot helemaal niks hebben gepresteerd? Precies, het komt dan weer neer op jezelf. Je moet zelf het juiste pad zien te vinden en als je een beetje successen begint te boeken dan komen de zogenaamde kundige mensen vanzelf wel. En dan…dan is het is het een kwestie van de juiste keuzes maken…met de nodige kennis en in wijsheid.

Zie foto met mijn fake smile…cheers!…:-). Afgelopen dinsdag ben ik in alle gezondheid en tevredenheid 55 geworden en dacht heel even terug aan al die jaren dat ik in de muziek zit. Al sinds het begin van de jaren negentig heb ik zoveel praatjes en beloftes voorbij horen komen die niet waar konden worden gemaakt of gewoonweg niet nagekomen zijn. En keer op keer hoop je toch op een soort van onvoorwaardelijke ontferming. De cultuur sector wordt steeds meer uitgedund en het werkveld kleiner en kleiner. De gevestigde namen zullen onderling wel uitvechten wie de grootste en best betaalde podia mogen beklimmen en de onbekende artiest heeft tegenwoordig helemaal het nakijken. Echter ben ik van mening dat voor elk soort artiest een publiek is. De kunst is om deze te bereiken en aan je te binden. Deze business vraagt veel opoffering, inzet en investering maar tot hoever wil je gaan? Niemand, behalve jijzelf, weet wanneer de grens is bereikt en wat reëel is. Zolang je alles in het juiste perspectief blijft bekijken dan komt het op een gegeven moment wel goed. Succes is niet gegarandeerd maar als je je eigen plan niet trekt dan zul je het nooit te weten komen.

“Volg je eigen pad en laat niemand bepalen welke richting je op moet gaan“

Het gevoel dat de grond onder mij verdween en ik erin wegzakte…

Dit overkwam mij in 2010 op vrijdagochtend 2 april om precies te zijn. Mijn moeder vertelde me nooit hoe ziek ze eigenlijk was en wat de status was van haar gezondheid tot op die bewuste dag. Ze wilde mij nooit ongerust maken. Een paar jaar daarvoor was ze geopereerd en daarna was ze schoon, geen kankercel meer te vinden. Tot op een dag de telefoon ging. Laat ik nou net drie maanden daarvoor Amsterdam hebben verlaten voor een dorp dichtbij Gorinchem voor de liefde, Ach die zogenaamde liefde was enkele maanden daarna een deceptie…een flinke deceptie kan ik wel zeggen. Mams belde mij op en ik kreeg die betreffende 2e april te horen dat de ziekte toch weer terug was gekomen en was uitgezaaid. Ze zou het einde van het jaar niet meer halen hadden de artsen gezegd. Kun je je voorstellen wat het met je doet na zo’n intens verdrietig bericht? Mijn wereld stortte in, mijn tranen waren niet meer te stoppen en ik schreeuwde het uit! Mams wilde niet dat ik dezelfde dag richting Amsterdam zou komen omdat ze bang was dat ik te emotioneel was om te rijden en niet veilig aan zou komen bij haar. Zo was zij, altijd bezorgd en rekening houdend met mij haar zoon haar enige kind terwijl ze al stervende was.

De dag erna ben ik naar Amsterdam gereden en deze rit is de langste van mijn leven geweest. Ik wist niet hoe snel ik bij haar wou zijn om voor haar te zorgen. Die 60 km voelde als 600 km! Ik had mijn koffers gepakt en wist dat ik zolang bij haar zou blijven als nodig zou zijn. Aangekomen bij mams had ik samen met haar besloten bij haar te blijven tot het einde en dat ik haar zou verzorgen zodat ze niet naar een hospice hoefde maar in haar eigen vertrouwde omgeving in vrede kon sterven.

Ik had voorgenomen om als mantelzorger en zoon er voor haar te zijn totdat ze haar laatste adem zou uitblazen. En dat is uiteindelijk ook gelukt. Maar… dat hield ik alleen maar vol omdat mams, ondanks de vele pijnen en ongemakken, altijd rekening met mij hield. Zo was zij en wat was ze trots op mij dat ik dit kon doen voor haar. Ze was zo trots, blij en verbaasd dat ik dit allemaal kon volhouden. Tja, it runs in de family denk ik dan maar…vaders kant. Emotioneel en lichamelijk is het ook heel erg zwaar geweest dat ik heel goed begrijp dat veel mantelzorgers dit niet kunnen volhouden. Er kwam een moment dat ik mijn eigen moeder ging wassen en dat ik mijn eigen moeder op de pot ging helpen. Natuurlijk hadden we thuiszorg maar dit hele proces van zorgen zorgde ervoor dat ik op een mooie en geleidelijke manier afscheid kon nemen van haar. Even iets tussendoor, de thuiszorg boden mij een baan aan om als thuisverpleger bij hun organisatie te komen werken, zoveel respect en bewondering hadden de verpleegsters van de thuiszorg voor mij. Een mannelijk persoon die op deze manier voor zijn ouder zorgde scheen bijna niet voor te komen. De thuiszorg verpleegsters hoefden nooit veel te doen als ze kwamen behalve tegen het einde toen het echt niet meer ging en het allemaal te zwaar werd voor me. Per slot van rekening zijn zij de professionals.

Je eigen moeder zien veranderen van een ijzersterke wijze vrouw tot een hulpeloos uitgeput mensje,..dat doet pijn. Zo verdrietig ook dat zij twee jaar voor haar officiële pensioen kwam te overlijden. Haar overlijden, daar had ik vrede mee maar dat ze niet van haar pensioen kon genieten in Indonesië vind ik nog steeds het meest verdrietige, wat had mams graag terug gewild. Terug naar het mooie Indonesië naar haar lieveling zus en de rest van haar familie waar ze haar laatste dagen zou slijten…in haar geboorteland…in haar eigen huis…het mocht niet zo zijn.

Ik moet wel even vermelden dat ik in deze moeilijke periode heel veel hulp heb gehad van onze lieve Indische buurvrouw Josta en dat ik heel veel steun heb gehad aan mijn beste vrienden (BFF’s) Glenn, Delano, Ron en Mike. Dankbaar.

Mijn moeder was eigenlijk een verlegen mens maar dat was mij nooit opgevallen eigenlijk. Zij praatte altijd heel makkelijk en honderduit en ging met iedereen heel makkelijk een gesprek aan. Ik was heel verbaasd toen ze mij dat vertelde. Ik kon altijd diepgaande gesprekken met haar houden en ze gaf me altijd wijze adviezen, ze was bijzonder. Ik mis die gesprekken met haar aan de keukentafel. Mams was altijd zo trots op mij als ze mij zag optreden. Ze zag een andere Ricky op het podium, ze zag dat het mijn passie en echt mijn ding was. Ze zag me gelukkig zijn en dan maakte haar ook weer blij en gelukkig. Mijn mams heeft mij geïnspireerd en gemotiveerd wat mij heeft gemaakt tot wat ik nu ben en hoe ik nu ben. Mams had mij echter ook gemotiveerd om verder te gaan als muzikant i.p.v. studiotechnicus en dus pakte ik mijn basgitaar weer volledig op. En kort na haar overlijden vertrok ik voor twee maanden naar Indonesië om mezelf weer even terug te vinden. Na tien jaar te zijn gestopt met optreden ging ik daar in een Rock band spelen (zie video). Dit was letterlijk mijn allereerste gig na die 10 jaar…wat was dat een mooi en spannend avontuur in Jakarta Indonesia!

Ik mis mijn mams nog elke dag. We scheelden precies 20 jaar en 20 dagen en ze zou vandaag 75 jaar zijn geworden. Helaas heeft ze mijn lieve Jobi nooit leren kennen en onze Labradoodle Cisca. Op beiden zou ze erg dol zijn geweest. Laat mijn moeder nou Francisca heetten, dan weet je nu waar de naam Cisca vandaan komt. Het leven wat ik nu heb opgebouwd samen met mijn gezinnetje, dat heeft zij helaas niet meer mee kunnen maken maar ik weet zeker dat ze ontzettend trots op mij zou zijn.

Mijn mams Francisca Gervais is op 63 jarige leeftijd overleden op 26 september 2010…R.I.P…+++

In de eerste zes maanden van dit jaar zijn wij als familie de Leau, ook op te jonge leeftijd, twee geliefde familieleden verloren aan dezelfde verschrikkelijke ziekte. Mijn tante Mayke de Leau en mijn oom Dirk Kroon. Het verlies is groot en ik zal jullie missen…R.I.P…+++

“Geniet volop van elke dag en wees dankbaar want het kan ineens afgelopen zijn”

Starend uit het raam van het troosteloze overheidsgebouw aan de Wibautstraat in Amsterdam wachtte ik op een goeie vriend die een synthbass pedaal zou komen ophalen op het adres waar ik eind jaren ’90 werkzaam was. Daarna ging die vriend, met het geleende pedaal, meteen door naar Groningen om een optreden te doen. Wat had ik toentertijd graag in zijn schoenen gestaan. Ik voelde me gevangen tussen die vier muren en zoals hij zich zo lekker vrij bewoog overdag, niet vastzittend aan een 9 tot 5 stramien, dat wilde ik ook. Als tijdelijk ingehuurde financieel medewerker zat ik tussen de ouwe klagende grijze stoffige mannetjes die de hele dag op hun horloge keken wanneer ze konden lunchen en naar huis mochten. Terwijl ik de aan alcoholverslaafde afdelingsmanager de hele tijd boertjes hoorde laten inclusief hikgeluiden dacht ik bij mezelf “waar ben ik hemelsnaam beland, wat doe ik hier?!” Ik wilde ook zo’n vrij leven, zo’n muzikantenleven. Ach ja, de jaren hebben mij anders doen inzien en ben nu, na alles wat er gebeurd is de laatste jaren in de wereld, blij dat ik mijn pad ben blijven volgen.

De professionele fulltime muzikant is, stel ik me zo voor, dat wanneer ik op kantoor aan het werk ben hij/zij overdag aan het (in)studeren is of in de repetitieruimte aan het oefenen is met een band. Of aan het schrijven is of aan het creëren is geslagen. Dit alles kost tijd…veel tijd. Ik, als zogenaamde semi-pro, komt van z’n werk thuis en heb ergens in de avond zo’n 1-2 uurtjes om met m’n instrument te pakken om bezig te gaan. Voor de meesten is 1 uurtje al heel erg veel in de avond. Maar goed, ik ben regelmatig bezig met de muziek en dat maakt dat ik aardig wat diverse content heb weten te creëren op mijn website inclusief mijn persoonlijke verhaaltjes in de vorm van een blog, zoals deze. Kijk, talent is één ding maar de factor tijd is toch ook echt wel een ding. Tijd is schaars en in deze context hebben de meesten van ons gewoonweg geen tijd of maken er geen tijd voor om wat voor redenen dan ook. Terwijl wij onze spaarzame momenten gebruiken voor de muziek hopen we vaak ook net zo goed te worden als de professional die vele uren meer per dag bezig kan zijn om z’n vaardigheden te ontwikkelen en om te creëren. Daar kan je nooit tegenop, tenminste als je een lichamelijk en geestelijk gezond leven wilt blijven leven. Het dagelijks bezig zijn met de muziek is een flinke opgave voor ons die overdag gewoon een fulltime baan hebben. Het is vaak doorbijten. En over tijd gesproken. Hoe minder vaardig je bent op je instrument of met je zang hoe meer tijd je nodig hebt om je zaakjes voor elkaar te krijgen.

Wij zijn de zogenaamde weekend warriors, wij moeten het voornamelijk hebben van de vrijdagen en de zaterdagavonden en eventueel de zondagmiddagen. Op de vrijdagavond zou het mij trouwens tegenwoordig geeneens meer lukken om op tijd te komen op een gig ergens in het land. Ja, café gigs lukt nog wel maar niet de bedrijfsfeesten en bruiloften waar je als band altijd vroeg aanwezig moet zijn. Zou ik alles moet omgooien. De vrijdagavonden vond ik zwaar. Net van m’n werk, als een gek m’n spullen inladen en gaan! Nog helemaal gaar van de werkdag meteen de knop omzetten om de avond en nacht goed proberen door te komen. De concentratie en focus is maar half half want het hoofd is moe van de werkdag. Het spelen op doordeweekse dagen en op vrijdag is gewoon zwaar. En helemaal als je in een coverbandje vier sets van vijfenveertig minuten moet spelen. En toch deed ik het, zoals zoveel anderen, toch allemaal. Ik haal er ook geen plezier meer uit en laat dit voortaan ook maar aan mij voorbij gaan.

De leukste gigs die ik heb gedaan vond ik toch wel de akoestische optredens. Of het nou met een bluesbandje of een coverbandje was die van elektrisch naar akoestisch ging of Joanna en ik als duo, ja dat vond ik wel weer erg leuk om te doen en dan maken mij die late uurtjes dan ook niet uit. Het is tijd voor wat anders en het roer om te gooien om een nieuw pad te gaan bewandelen.

“Been there done that”

Na twee en halve dag met een zware griep op bed te hebben gelegen in een donkere kamer ben ik blij dat ik voorzichtig, uit de wind, in onze fijne achtertuin kan liggen. Het is zondag en wat is het weer prachtig. Languit op de tuinbank onder de parasol kan ik heerlijk mijn gedachten laten gaan. En zoals zo vaak heb ik dan de behoefte om dan een blogje te schrijven.

Ik denk dat ik in jaren niet zoveel uren heb doorgebracht in bed. Vanaf afgelopen donderdag 17.00u t/m vanochtend heb ik voornamelijk in de slaapkamer doorgebracht. Afgelopen donderdag sloot ik mijn werkcomputer af en dook meteen mijn bed in want ik werkte thuis. Ik kon niks meer, maar dan ook niks meer. M’n neus zat helemaal dicht, hoestte m’n longen uit m’n lijf, was kortademig, zweette me rot en m’n kop stond op ontploffen. Het corona testje gaf negatief aan en dan gaan we er maar vanuit dat het zo is. Dat zou balen zijn he, heb je de booster en krijg je het alsnog. Enfin ellende alom maar het zette me wel aan het denken want volgende maand word ik alweer 55 en de jaartjes ga ik nu wel voelen. Alleen al het herstel, dat gaat een stuk langzamer dan pakweg 10 jaar geleden. Tja, het hoort erbij denk ik dan maar…that’s life.

De afgelopen dagen moest ik ineens denken aan het muzikant zijn. Wat voor toekomst hebben muzikanten tegenwoordig? Ik heb het niet over artiesten he. Muzikanten en artiesten zie ik als twee verschillende groepen. Ik bedoel de instrumentalisten. Kijk, dat wij vaak worden gezien als een stel hobbyisten die alleen voor de fun muziek maken en blij mogen zijn dat ze voor publiek mogen spelen en betaald krijgen met een hamburger en een biertje is van alle jaren. Maar het werkterrein wordt ook steeds kleiner en kleiner, en dan de brandstofprijzen die de pan uitrijzen waardoor vele muzikanten wel hun werkterrein moeten verleggen naar het online gebeuren. Van samenspelen is dan vaak geeneens meer sprake, het is tegenwoordig een eenmans gebeuren. Waar blijft dan de synergie? Waar blijft de magie? Instrumentalisten hebben voor het grote publiek dan ook geen smoel, ze zijn praktisch onzichtbaar, ze zijn bijzaak want het gaat altijd om de frontman (m/v). Niemand die ze herkent op straat of soms zelfs niet na een optreden, terwijl zij toch degenen zijn die de muziek voortbrengen. Het idee dat men denkt dat de muziek gewoon uit de lucht komt vallen en/of uit een doosje komt waarbij je alleen op een knop hoeft te drukken ligt toch echt aan het huidige onderwijs. Vroeger kreeg ik nog muziekles op school. Nu weet men geeneens het verschil tussen een gitaar en een basgitaar…”even een tik op je achterhoofd”…;-). Tijden veranderen en dat snap ik ook wel maar het ambacht verdwijnt steeds meer naar de achtergrond. En over ambacht gesproken. Ik luisterde enige tijd naar een podcast waar een conservatorium docent werd geïnterviewd. Nu schijnen ze bij het eindexamenproject ook met veel techniek te werken, zoals backingtracks etc…en dus ook met autotune. Natuurlijk, dit is de toekomst maar ik keek even verbaasd op toen ik het hoorde…autotune? In mijn beleving houdt het conservatorium zich meer bezig met het ambacht en de zogenaamde rock academies met al het andere. Maar ja wie ben ik? Juist ja….de bassende boekhouder!

Onlangs waren we naar een concert geweest wat voor mij het beste was wat ik in jaren had gezien. Misschien wel een van de beste concerten die ik in mijn leven heb meegemaakt. Zanger/saxofonist/tekstschrijver/componist Lodewijk van Gorp hield zijn CD presentatie met een 14 koppige band. Het was een optreden met alleen maar prachtige pareltjes die nog eens perfect werden uitgevoerd op hoog niveau zonder technische snufjes o.i.d. Wat hadden we genoten! Over ambacht gesproken! Ook staat hij vaak in dienst bij grote artiesten maar heeft geen smoel bij het grote publiek. Ja, als ik de grote artiestnamen ga opnoemen dan herkennen we hem misschien wel, misschien ook niet. We zoeken het altijd ook over de grenzen terwijl er in Nederland zoveel topmuzikanten rondlopen die je niet kent. Dat zulke gelegenheden, zoals dit prachtig concert, niet vaak voorkomen is gewoon een kwestie van budget. Want tja, Nederland is en blijft een klein land. Onze mond is groot maar we zijn maar een klein landje….een heel klein landje waar het allemaal begonnen is met ambacht.

Wij hebben tegenwoordig een tekort aan van alles en nog wat maar aan muzikanten houden we altijd wel een overschot. Daar zouden toch wel een aantal kanonnen tussen moeten lopen…denk je niet?

Om één liedje live foutloos en correct op je instrument te kunnen spelen kost al heel veel uurtjes zweet, een heel optreden bloed zweet en tranen.