Blog #52 – I Will (not) Survive

Het is 31 december 1999 en ik had me voorgenomen om nooit meer in een typisch bruiloften en partijen bandje te gaan spelen. Het nummer I Will Survive staat zo’n beetje symbool voor het standaard repertoire wat bijna elke coverband speelt in het bruiloften, feesten en partijen circuit. Ik was er op dat moment zo klaar mee met dat feesten en partijen gebeuren en wist toenertijd ook niet zo goed meer hoe ik er mee om moest gaan ondanks dat de verdiensten flink waren. Dat waren financieel gezien gouden tijden voor muzikanten en helemaal als je 2 á 3 keer per week een optreden had. Maar daar werd ik niet echt gelukkig van. Als ik nog veel langer bij dat bandje gebleven zou zijn dan zou echt alle speelplezier voor altijd verloren zijn gegaan, ik had dat niet overleefd. Die bewuste oudjaars dag was dan ook mijn laatste optreden met dat coverbandje om meer dan 10 jaar niet meer live te gaan optreden. Eerder in april 1999 was ik ook begonnen om een opnamestudio op te bouwen in mijn huis om me verder daarop te storten. Naast een fulltime baan moest ik wel een keuze maken, of tijd steken in de studio of in het bandje.

Dus stortte ik mij op het studiogebeuren voor een decennia lang. Zoals ik al eens eerder schreef, ik had zelfs nog een studio opleiding gevolgd om in een grote studio en op een groot console te kunnen werken. Die opleiding vond ik een feest. Gewoon op zaterdag overdag naar school en dan dezelfde avond tot middernacht daar de studio in duiken om je schoolprojecten te doen en als het niet klaar was dan ging je zondag gewoon verder. Het irritante van die digitale opname mogelijkheden is, vind ik dan, dat je constant maar moet updaten en upgraden. Ik had er op een gegeven moment gewoon genoeg van om constant maar weer kosten te maken om met je software up to date te blijven. Het is gewoon veel geld en de updates en upgrades blijven komen natuurlijk. En dan is je computer op een gegeven moment ook nog eens te traag geworden door al die steeds zwaardere progamma’s, ik werd er niet goed van. Ik praat hier over 15 á 20 jaar geleden he. De lol ging er ook later wel vanaf bij mij. De inkomsten werden ook steeds minder want de homestudio’s kwamen in korte tijd binnen het bereik van iedereen omdat de apparatuur op een gegeven moment toegankelijker werd en goedkoper. Op een gegeven moment had ik bijna tot geen klandizie meer en ik had dan ook geen zin meer om te blijven investeren. Tegenwoordig kan je met een laptop, wat software, een goeie geluidskaart en microfoon alleen al zo’n beetje alles doen maar 20 jaar geleden was alles anders.

Meer dan 10 jaar lang had ik niet meer op het podium gestaan met mijn basgitaar en er ook niet echt op gespeeld in die periode. Mijn moeder werd ernstig ziek in 2010 en ik werd haar fulltime mantelzorger. In die heftige periode pakte ik, na al die jaren, mijn basgitaar weer op en het voelde meteen weer fijn en vertrouwd. Mijn moeder moedigde mij trouwens tijdens haar ziektebed periode ook aan om de bas weer op te pakken omdat zij als geen ander wist wat dat voor mij betekende. Ik realiseerde mij dat ik gewoon weer live moest gaan spelen. Dat is toch het allerleukste. Niet meer in een bruiloften coverbandje zoals voorheen maar iets heel anders wilde ik gaan doen. Ik moest iets gaan zoeken wat ik nog niet had gedaan. En ja hoor, er werd een bassist gezocht en na auditie te hebben gedaan werd ik bassist in een veel spelende bluesrock band. Een van de eerste gigs die ik deed met hun was meteen op een groot buitenpodium in het centrum van Zoetermeer tijdens het jaarlijkse Bluesfestival in 2013. Het was na een hele lange tijd dat ik weer op zo’n groot podium stond en toen ik na de gig thuiskwam deed mijn hele lichaam gewoon zeer van alle inspanningen. Ik moest gewoon weer routine opdoen…dat was het gewoon. Ik was het gewoon niet meer gewend. Deze band was, na 13 jaar niet meer te hebben gespeeld, het begin van wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds het liefste doe. En dat is bassen! Gewoon weer lekker bassen! Ik heb 13 jaar lang gewoon stilgestaan op de bas!

Na 13 jaar stond ik weer op het podium te bassen. Helaas slecht beeld en geluid…maar ik ben het toch echt…;-)

Ok ok, ik geef het toe. Tuurlijk, ik ben daarna wel weer in bruiloft coverbandjes gaan spelen. En ik vond het ook allemaal heel gezellig en leuk voor zolang het duurde allemaal. In het laatste coverbandje heb ik trouwens wel mijn Joanna ontmoet, dat moest gewoon zo zijn…:-). Kijk, ik heb er geen hekel aan om in coverbandjes te spelen maar ik verveel me na een tijdje en al helemaal als er meerdere malen dezelfde nummers herhaald worden. Ik vind het repeteren altijd zo langdradig. Als je liedjes exact naspeelt van de plaat dan heb ik zoiets van, studeer het thuis gewoon goed in en speel het tijdens de repetitie gewoon door om de puntjes op de i te zetten. Maar nee, er zit altijd iemand tussen die het weer tig keer over wilt gaan doen omdat hij of zij het niet kan onthouden, geen huiswerk heeft gedaan of het technisch gewoon niet aankan. Oefenen doe je maar thuis en kom pas repeteren als je je partijen door en door kent. Ik heb er gewoonweg geen geduld meer voor. Ik heb gemerkt dat als ik ergens nieuw ben en het hele repertoire nog moet instuderen, ik het nog leuk en interessant vind. Op het moment dat dat er in zit en we de oude nummers weer eindeloos gaan herhalen en “dood” gaan repeteren dan vind ik het al gauw saai worden. Dat hou ik op een gegeven moment gewoon niet vol.

Wat ik heb bijgeleerd in de afgelopen 8 jaar? Een goeie focus hebben en zorgen dat je je shit op tijd goed voor elkaar hebt. Waarom? Anders verspil je onnodig tijd en energie. Niet teveel praten en discussiëren tijdens repetities maar gewoon doen. Een vast bandje hoeft dan ook niet meer zo voor mij. Ik zeg nooit nooit maar het freelancen, sessie dingetjes en natuurlijk onze eigen projecten vind ik des te leuker! Nu maar afwachten wanneer we weer samen muziek mogen maken want het duurt nu wel erg lang allemaal. Heb er wel weer zin in!

Ik hoop dat we deze bizarre periode als muzikant allemaal zullen overleven om daarna weer te kunnen genieten van de optredens.

© LeauBass 2021

Gig blog #44 – AJ and the Wildgrooves

Anderhalve week geleden zag ik mijn oude werkgevers AJ Plug en haar man bij Jinek in het progamma zitten. Nu zal je misschien denken, wie is die AJ dan? Allereerst is zij een hele goeie blueszangeres en daarnaast is zij ook de privé chauffeur van Johan Derksen. Deze dame was ernstig ziek en volgens de berichten was het dan ook bijna kantje boord geweest. Met tussenpozen heb ik een kleine twee jaar in AJ & the Wildgrooves en in de AJ Plug band gespeeld. Heb hiermee letterlijk heel Nederland rond getoerd en heb haar debuutalbum periode meegemaakt. Het was zeker niet altijd koek en ei tussen ons in de eerste periode maar ik ben blij voor haar dat ze weer genezen is en dat ze rustig weer de draad kan oppakken. Anyway, ik vond onlangs twee gig blogs die ik geschreven had in 2013. En ineens realiseerde ik mij dat ik toen al blogs aan het schrijven was maar er verder nooit meer de tijd voor nam en het terzijde had geschoven. Onderstaande verhaaltjes zijn dus 7 jaar oud. Oh ja, op mijn website kan je wat videootjes en foto’s vinden van mijn tijd bij deze authentieke zangeres.

Gig AJ and the Wildgrooves 25-10-2013, Deventer, Café Floors

Altijd haasten als ik een optreden heb op de vrijdagavond. Gelukkig haal ik het allemaal net om op tijd te komen en rustig op te bouwen. Je moet ook ergens een rustpuntje inlassen voordat je naar een gig vertrekt toch? Dus zeker een half uurtje even chill…dat moet gewoon. In de tussentijd even relaxed eten, douchen en m’n setlijstje uitprinten.

Terwijl ik overdag op kantoor onder grote werkdruk m’n taak moest volbrengen tot een uur of vijf heb ik gisteravond nog staan rocken met de boys en dame. De rit naar een vrijdagavond gig toe is vermoeiender dan de weg terug. De oogjes zijn dan nog vermoeid door het intensief staren naar het beeldscherm de hele dag. En ik zit dan ook nog in de rush van het werken. In de auto probeer ik me te onthaasten en om te schakelen naar een heel andere wereld. Muzikant zijn is toch het beste beroep in de wereld…voor mij dan. Ik merk dat het me veel energie geeft en dat de vermoeidheid die ik op de heenweg heb dan is verdwenen. En dat terwijl ik toch een dag van bijna 19 uur achter de rug heb als ik straks m’n bedje opzoek.

Ik nader Deventer en rij over de bekende brug over de IJssel en dan…dan zie je Deventer by night….een prachtig gezicht! De historische binnenstad ligt er mooi verlicht bij. Ik neem afslag Deventer en dan is het niet meer ver naar de binnenstad. Voor Café Floors geparkeerd begin ik meteen met het uitladen van mijn spullen. Het café is ruim opgezet en we staan dan ook best wel prima opgesteld. Hier worden we hartelijk ontvangen en gevraagd of we wat willen eten. Ik moet zeggen dat ik in de jaren ervoor meer bad attitude van café personeel jegens muzikanten heb ervaren dan sinds ik bij AJ&W speel. Maar goed, met de tijd ervoor bedoel ik dan ook de jaren negentig. Ik was namelijk voor meer dan 10 jaar gestopt met live optredens. Misschien ligt dat ook aan ons hoor, ik weet het niet maar het voelt goed en het gaat er altijd gemoedelijk aan toe allemaal. We hebben onze spullen altijd aardig snel opgesteld en we lopen elkaar ook niet in de weg tijdens het opbouwen. De bandleden hebben bij elkaar een flink aantal jaren ervaring en weten dan ook precies wat te doen op welk moment. Echt druk maken we ons nooit en problemen en onverwachte omstandigheden worden tot nu toe altijd prima opgelost. Ook is het fijn om geen 25 jaar meer te zijn trouwens. Ik merk dat het haantjes gedrag wat zo’n beetje elke muzikant op die leeftijd vaak heeft er niet meer is. Wie de “langste” heeft en wie het verste kan pissen is er niet meer. Gedisciplineerd en het juiste spelen, dat is het belangrijkste om een gig tot een succes te maken. Voor mij is het overigens de allereerste keer in mijn geboortestad Deventer en dat geeft een apart gevoel. Een gig vlak naast De Waag waar ik als kleine jongen met mijn vader naar de markt ging op zaterdagmiddag om gebakken vis met patat te halen en die dan zittend op de trap van De Waag op te eten. Veel bandjes zullen vanavond op de Brink spelen in verschillende cafeetjes. De sfeer is gemoedelijk en relax en daar hou ik van. Het optreden gaat goed, onze eerste set is aardig lang en de mensen lopen in en uit. Het ene moment is het café leeg en het ander moment is het weer het bomvol. Het leuke is wel dat de echte blues liefhebbers blijven en ik zie dat men geniet van ons optreden. De tweede set houden we wat korter en voordat ik het weet is het weer voorbij. Mijn familie heb ik in de tussentijd ook allemaal ontmoet, kortom het was een geslaagde avond. Na de gig even gezellig chillen met de bandleden op het buitenterras met een biertje en dan de spullen opruimen en de auto’s inladen. Op weg terug naar Amsterdam heb ik weer energie en een voldaan gevoel in mijn lijf. Ik rij rond 01:30u op de IJsselbrug, kijk nog even naar rechts over mijn schouder en trap het gaspedaal in en Deventer by night verdwijnt langzaam in de achteruitkijk spiegel.

Gig AJ and the Wildgrooves 27-10-2013, Wijk aan Duurstede, Café ’t Hoff

Zondagmiddag 27 oktober om 14:00u rij ik richting Wijk aan Duurstede. De allereerste keer dat ik met mijn semi-acoustische Tangle Wood bas ga spelen en ik neem mee een Gallien Kruger microbass versterker, een kleine 12inch. Niet het grote spul dit keer want ik had begrepen dat het een superkleine plek is waar we moeten spelen. Het gebeuren is van 16:00u tot 19:00u.

Aangekomen parkeer ik naast de kerk en loop een poortje onderdoor waarbij ik op een soort binnenplaatsje terecht kom. Aangezien ik altijd de plek google waar ik moet spelen weet ik de deur te vinden waar ik naar binnen moet. Alles om me heen is heel oud, middeleeuws en pitoresk. Het voelt meteen knus en warm aan. Het deurtje binnengelopen stap ik inderdaad een heel klein cafe binnen. Ik was de eerste van de band dus na even handen schudden met de eigenaar en de organisator van het optreden drink ik eerst even een kopje koffie. Intussen zijn ze de spotlights aan het maken voordat de rest van de band arriveert.

Een kleine 10 minuten later komt de bandbus aanrijden met de rest van de bandleden en de instrumenten etc worden naar binnen gesjouwd. Het opbouwen gaat zoals altijd relaxed en ook hier zijn we weer binnen no time speelklaar. Even de mics testen voor de zang, saxofoon en een viool. Alles is opgesteld en het ziet er gezellig uit allemaal. Zittend op een stoel test ik het geluid van m’n setje die ik nog nooit live heb gebruikt. En ja hoor, uiteraard mis ik wat. Een feedback buster…zo’n rubber ding die je in het klankgat van je akoestische basgitaar schuift om feedback tegen te gaan.

Het optreden gaat beginnen, het is 16:00u en de mensen druppelen al na een kwartier spelen binnen. Het wordt steeds drukker, en al gauw is het stampend vol. Dat is natuurlijk niet zo moeilijk in zo’n klein gezellig cafeetje. We beginnen met viool in plaats van op elektrische gitaar. Ik vind het leuk, het geeft wat extra’s. De mensen vinden het leuk en hebben er duidelijk zin in en dat geeft de band dan ook weer extra energie. Voor een zogenaamde semi akoestische set maken we uiteindelijk toch weer een bak lawaai zoals altijd maar het plezier is er niet minder om. De band is goed op dreef en na een korte pauze doen we de tweede en laatste set die knallend werd afgesloten. Aparte gig was het maar wel heel erg leuk. Zeker omdat er een viool en extra saxofoon werd toegevoegd. Misschien een tip dat we volgende keer de nummers in zo’n setting wat kleiner spelen, dan komt het meer tot z’n recht en krijgen de oortjes ook wat meer rust. Na de gig drink ik mijn biertje, we kletsen wat na , laad daarna het kleine spul in de auto en neem afscheid van iedereen. Om 19:45u zit ik weer in de auto op weg naar huis om rustig voor de buis te genieten van het laatste restje weekend.

AJ & the Wildgrooves