Het is 31 december 1999 en ik had me voorgenomen om nooit meer in een typisch bruiloften en partijen bandje te gaan spelen. Het nummer I Will Survive staat zo’n beetje symbool voor het standaard repertoire wat bijna elke coverband speelt in het bruiloften, feesten en partijen circuit. Ik was er op dat moment zo klaar mee met dat feesten en partijen gebeuren en wist toenertijd ook niet zo goed meer hoe ik er mee om moest gaan ondanks dat de verdiensten flink waren. Dat waren financieel gezien gouden tijden voor muzikanten en helemaal als je 2 á 3 keer per week een optreden had. Maar daar werd ik niet echt gelukkig van. Als ik nog veel langer bij dat bandje gebleven zou zijn dan zou echt alle speelplezier voor altijd verloren zijn gegaan, ik had dat niet overleefd. Die bewuste oudjaars dag was dan ook mijn laatste optreden met dat coverbandje om meer dan 10 jaar niet meer live te gaan optreden. Eerder in april 1999 was ik ook begonnen om een opnamestudio op te bouwen in mijn huis om me verder daarop te storten. Naast een fulltime baan moest ik wel een keuze maken, of tijd steken in de studio of in het bandje.

Dus stortte ik mij op het studiogebeuren voor een decennia lang. Zoals ik al eens eerder schreef, ik had zelfs nog een studio opleiding gevolgd om in een grote studio en op een groot console te kunnen werken. Die opleiding vond ik een feest. Gewoon op zaterdag overdag naar school en dan dezelfde avond tot middernacht daar de studio in duiken om je schoolprojecten te doen en als het niet klaar was dan ging je zondag gewoon verder. Het irritante van die digitale opname mogelijkheden is, vind ik dan, dat je constant maar moet updaten en upgraden. Ik had er op een gegeven moment gewoon genoeg van om constant maar weer kosten te maken om met je software up to date te blijven. Het is gewoon veel geld en de updates en upgrades blijven komen natuurlijk. En dan is je computer op een gegeven moment ook nog eens te traag geworden door al die steeds zwaardere progamma’s, ik werd er niet goed van. Ik praat hier over 15 á 20 jaar geleden he. De lol ging er ook later wel vanaf bij mij. De inkomsten werden ook steeds minder want de homestudio’s kwamen in korte tijd binnen het bereik van iedereen omdat de apparatuur op een gegeven moment toegankelijker werd en goedkoper. Op een gegeven moment had ik bijna tot geen klandizie meer en ik had dan ook geen zin meer om te blijven investeren. Tegenwoordig kan je met een laptop, wat software, een goeie geluidskaart en microfoon alleen al zo’n beetje alles doen maar 20 jaar geleden was alles anders.

Meer dan 10 jaar lang had ik niet meer op het podium gestaan met mijn basgitaar en er ook niet echt op gespeeld in die periode. Mijn moeder werd ernstig ziek in 2010 en ik werd haar fulltime mantelzorger. In die heftige periode pakte ik, na al die jaren, mijn basgitaar weer op en het voelde meteen weer fijn en vertrouwd. Mijn moeder moedigde mij trouwens tijdens haar ziektebed periode ook aan om de bas weer op te pakken omdat zij als geen ander wist wat dat voor mij betekende. Ik realiseerde mij dat ik gewoon weer live moest gaan spelen. Dat is toch het allerleukste. Niet meer in een bruiloften coverbandje zoals voorheen maar iets heel anders wilde ik gaan doen. Ik moest iets gaan zoeken wat ik nog niet had gedaan. En ja hoor, er werd een bassist gezocht en na auditie te hebben gedaan werd ik bassist in een veel spelende bluesrock band. Een van de eerste gigs die ik deed met hun was meteen op een groot buitenpodium in het centrum van Zoetermeer tijdens het jaarlijkse Bluesfestival in 2013. Het was na een hele lange tijd dat ik weer op zo’n groot podium stond en toen ik na de gig thuiskwam deed mijn hele lichaam gewoon zeer van alle inspanningen. Ik moest gewoon weer routine opdoen…dat was het gewoon. Ik was het gewoon niet meer gewend. Deze band was, na 13 jaar niet meer te hebben gespeeld, het begin van wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds het liefste doe. En dat is bassen! Gewoon weer lekker bassen! Ik heb 13 jaar lang gewoon stilgestaan op de bas!

Ok ok, ik geef het toe. Tuurlijk, ik ben daarna wel weer in bruiloft coverbandjes gaan spelen. En ik vond het ook allemaal heel gezellig en leuk voor zolang het duurde allemaal. In het laatste coverbandje heb ik trouwens wel mijn Joanna ontmoet, dat moest gewoon zo zijn…:-). Kijk, ik heb er geen hekel aan om in coverbandjes te spelen maar ik verveel me na een tijdje en al helemaal als er meerdere malen dezelfde nummers herhaald worden. Ik vind het repeteren altijd zo langdradig. Als je liedjes exact naspeelt van de plaat dan heb ik zoiets van, studeer het thuis gewoon goed in en speel het tijdens de repetitie gewoon door om de puntjes op de i te zetten. Maar nee, er zit altijd iemand tussen die het weer tig keer over wilt gaan doen omdat hij of zij het niet kan onthouden, geen huiswerk heeft gedaan of het technisch gewoon niet aankan. Oefenen doe je maar thuis en kom pas repeteren als je je partijen door en door kent. Ik heb er gewoonweg geen geduld meer voor. Ik heb gemerkt dat als ik ergens nieuw ben en het hele repertoire nog moet instuderen, ik het nog leuk en interessant vind. Op het moment dat dat er in zit en we de oude nummers weer eindeloos gaan herhalen en “dood” gaan repeteren dan vind ik het al gauw saai worden. Dat hou ik op een gegeven moment gewoon niet vol.

Wat ik heb bijgeleerd in de afgelopen 8 jaar? Een goeie focus hebben en zorgen dat je je shit op tijd goed voor elkaar hebt. Waarom? Anders verspil je onnodig tijd en energie. Niet teveel praten en discussiëren tijdens repetities maar gewoon doen. Een vast bandje hoeft dan ook niet meer zo voor mij. Ik zeg nooit nooit maar het freelancen, sessie dingetjes en natuurlijk onze eigen projecten vind ik des te leuker! Nu maar afwachten wanneer we weer samen muziek mogen maken want het duurt nu wel erg lang allemaal. Heb er wel weer zin in!

Ik hoop dat we deze bizarre periode als muzikant allemaal zullen overleven om daarna weer te kunnen genieten van de optredens.

© LeauBass 2021