Mijn allereerste baan was bij een grote platenzaak in de Kalverstraat. Die ene met dat geel blauwe logo die heel veel filialen had in heel Nederland. Daar kijk ik met heel veel plezier op terug. Wat een leuke tijd was dat. Ik was vroeger een goeie verkoper, had goeie praatjes en ik had zelfs klanten die alleen door mij geholpen wilden worden. Dat verkoper zijn ben ik gaandeweg een beetje kwijtgeraakt geloof ik. Anyway, mijn volgende baan werd een kantoorbaan. Op mijn 24e belandde ik op de financiële afdeling van een theater/film producent. Dat was even wat anders, een hele dag op je stoel zitten en naar een beeldscherm staren. Maar de werkomgeving was natuurlijk wel mijn ding met allemaal gedreven creatievelingen en enthousiaste hardwerkende mensen om je heen. Het was geen lullig bedrijf. Ze deden best wel grote producties en voordat de zaak failliet ging heb ik nog wel even met het welbekende Oscar beeldje in m’n handen op de foto gestaan. Dat was voor een Nederlandse film die dus in de prijzen was gevallen in Amerika. Tja, en dan stond ik ook nog eens in de aftiteling van die film want als assistent boekhouder en kasbeheerder vond de producer dat ik er ook bij hoorde. Dat was natuurlijk geweldig maar jeetje, wat was dat een saaie film die ik nooit heb afgekeken…hahaha! Een hartstikke leuke periode was het wel. Ik was zo rond de 25 en in de bloei van mijn leven. Echter werd ik toen voor de eerste keer in mijn leven geconfronteerd met mijn leeftijd. De financieel directeur kwam toen naar mij toe en vroeg mij heel serieus wat ik nou wilde gaan doen met mijn leven. Ik kon toch niet voor altijd maar die functie bekleden en daarnaast muzikant zijn want ik was immers al 25?! Ik kan mij het gesprek niet meer precies herinneren maar het kwam er op neer dat ik dus al oud was. Hoe suf is dat? Dus ik was toen al oud op mijn 25e en ik kon niet tevreden zijn met de functie en daarnaast ook muzikant zijn? Hmmm…

Men gaf mij het gevoel dat ik op mijn 35e al hoogbejaard was volgens de maatstaven van onze maatschappij. Ik liep bij tijd en wijle uitzendbureaus in en uit en ik merkte tijdens de gesprekken meteen dat ze me te oud vonden. Mochten ze natuurlijk niet zeggen dus kreeg ik maar te horen dat ik overgekwalificeerd was. Uiteindelijk zochten ze iemand met veel ervaring die net van school komt. Hoe dan? Dus op je 35e hoor je eigenlijk al je hele leven op de rit hebben volgens de standaard normen. Huisje, boompje, beestje en de hele rataplan. Daar is niks mis mee maar zijn de mensen die daar nog niet aan toe waren dan meteen afgeschreven losers? Zo voelde het wel allemaal. Het omslagpunt ervaarde ik in 2011, tijdens de financiële crisis. Toen begon men te zoeken naar ervaren personeel en deed leeftijd er veel minder aan toe. Ik kon na het overlijden van mijn moeder en mantelzorgperiode dan ook meteen weer aan de slag.

De muziek business is wat dit betreft genadeloos. Ik zie een hele generatie muzikanten gewoon naar de achtergrond verdwijnen, uit beeld bedoel ik. Zelfs al zitten ze in de begeleidingsband bij bijvoorbeeld De Toppers, ze worden zonder pardon vervangen door jongere versies. Zo’n groot karaoke achtig volksevenement is toch eigenlijk voor iedereen? Nu niet meteen gaan denken, wie wilt daar nu gaan spelen? Dit zijn goed verdienende high profile gigs. En de schoorsteen moet blijven roken toch? Tja het plaatje, daar gaat het om natuurlijk. Maar dan nog, de artiesten die hier de hoofdrol spelen zijn zelf toch ook niet meer de jongste, op Jantje na dan. Dit is maar een voorbeeld he. Ik zie ook zoveel jonge gasten komen en gaan op de vele TV zenders dat ik het allemaal niet meer bij hou, zo oppervlakkig allemaal. De behoefte om TV te kijken wordt daardoor ook steeds minder en minder. De topmuzikanten van toen die jarenlang de zogenaamde A-artiesten hebben begeleidt zijn nu verbannen naar de studio en de kleinschalige gigs. Als ze maar niet meer met hun ouwe kop in beeld komen. Tuurlijk, de nieuwe generatie moet ook een een kans krijgen. Maar op basis van een zogenaamd perfect visueel plaatje?….hmmmm.

“Papa, dat is geen echte muziek want ik hoor gitaren en echte drums”. Ik verzin dit niet he, dit is een uitspraak die ik voorbij heb horen komen. Nou gaat dit niet over mijn kind natuurlijk want die heb ik niet. Dus als er echte instrumenten te horen zijn dan is het geen echte muziek? En als Linda de Mol met een perfect glad gestreken gephotoshopte gezicht op de cover staat van een magazine dan is dat wel echt? Uuuhhh jaaa, er zijn jonge mensen die dat wel denken. WTF?…ik word oud man…en gelukkig maar!

Als jongeman van 25 vond ik iemand van 50 al oud. Inmiddels ben ik die leeftijd gepasseerd. Ik dacht toen vaak alles al te hebben meegemaakt, alles te hebben gezien, alles beter te weten, dacht het soms zelfs het allemaal zelf te hebben uitgevonden en dat de ouderen het allemaal niet zo goed snapten. Ik realiseerde mij toen niet dat veel dingen in het leven in een cirkeltje ronddraaien, net als de mode, alles komt op een bepaald moment gewoon weer een keertje terug. Wat nu als not done wordt gezien kan in het volgende decennia ineens weer harstikke hot zijn. Jongeren denken vaak de ouderen wel even te vertellen hoe het leven en de wereld in elkaar zit maar de meeste ouderen been there done that!

Het ouder worden komt met lichamelijke ongemakken, daar komen we gewoon niet onderuit. Sommigen voelen en gedragen zich op hun 50ste als een 70 jarige en sommigen blijven gewoon jong van geest en gedragen zich daar ook naar. Ieder z’n ding. Wat mij betreft hoef ik ook niet meer terug naar mijn jonge jaren, ik vind het prima zo. Ik werk nu harder dan ooit, zowel op zakelijk en muzikaal gebied, kan nu beter relativeren, ben dankbaar voor wat ik heb, heb bereikt en waar ik nu sta in het leven. En hoe ouder ik word hoe meer ik besef dat ik eigenlijk maar weinig weet en dat ik nog steeds veel heb te leren. Age is just a number…voor mij tenminste.

© LeauBass 2021