Bij muzikanten is dit wel een dingetje hoor. Overplaying, te veel noten, te veel licks, te veel tricks, te veel slap, te veel tap. Een beetje te veel van alles in een liedje stoppen omdat je denkt niet met minder noten en technische truukjes toe te kunnen. Het moet eruit en dus stoppen we het hele liedje vol met alles wat we hebben geleerd. In dit geval vind ik wel dat less more is. Het is ook zo vermoeiend spelen met muzikanten die zoveel kunnen maar het niet weten te doseren. Als luisteraar word je er waarschijnlijk ook niet blij van. Hangt natuurlijk ook af van het genre wat je speelt natuurlijk. Jazz cats spelen uiteraard meer noten dan de gemiddelde popmuzikant.

Ik beluisterde laatst op Spotify een podcast aflevering van Basgasten. Die podcast is zeker aan te raden voor (aspirant) bassisten. Zelf vind ik het altijd interessant hoe andere bassisten door het leven gaan. Het geeft mij inspiratie, stof tot nadenken, nieuwe inzichten en vaak ook motivatie. Maar goed, ik hoorde daar een bassist van een zeer bekende nederlandse band zeggen dat hij vroeger geen muzikale opleiding wou volgen want dat zou zijn creativiteit in de weg zitten. Ik hoor deze uitspraak wel vaker en dan frons ik mijn wenkbrauwen en komen er vraagtekens boven mijn hoofd. Hoezo dan??? Waarom dan??? Ik snap ook wel dat je denkt dat hoe meer je weet hoe minder vrij je kan denken. Maar is dat echt wel zo? Muziek zie ik als een taal. Je kan het lezen en schrijven en spreken oftewel spelen. Letters zijn te vergelijken als de individuele muzieknoten. Een groep van die noten kan je weer zien als woorden. Deze groepen van noten vormen weer zinnen en de zinnen bij elkaar vormen dan weer een verhaal. Als ik het vergelijk met een boek schrijven, zou je je dan goed kunnen verwoorden wanneer je een geringe woordenschat hebt en weinig tot geen kennis hebt van grammatica? Grammatica zijn de regels in de taal waar je je aan moet houden. Maar in de muziek kunen de regels overtreden worden zolang het maar goed klinkt en… hoe groter je woordenschat, je vocabulair…hoe mooier toch? Voor mij is het leren van muziektheorie en het leren noten lezen een verrijking en zie het als een overzicht van mogelijkheden. Gelukkig hou ik er van. Ik wil geen muziek analfabeet meer zijn maar snap ook wel dat heel veel muzikanten het maar saaie taaie kost vinden.

Er zijn zoveel bassisten die alleen maar de hele tijd grondtonen en de kwint spelen van een akkoord maar geen baslijnen kunnen verzinnen omdat ze gewoonweg geen kennis hebben van, daar gaan we weer, muziektheorie. Hoe kan je een baslijn verzinnen als je niet weet wat de noten van bijvoorbeeld een A mineur 7 akkkoord of G majeur 7 zijn? Ja, je kan er thuis heel lang op zitten totdat het allemaal klopt maar snap je dan ook wat je aan het doen bent? Als een bassist geen baslijnen kan spelen dan is dat wat mij betreft hetzelfde als een gitarist die geen akkoorden kan spelen. Bassisten spelen ook akkoorden, alleen noot voor noot…dat heet een baslijn.

In de jaren ’90 speelde ik met een paar drummers die alleen maar rechttoe rechtaan speelden in elke muziekstijl. Wel lekker grooven hoor maar geen enkele fill, geen enkele break. Je gooide er bij wijze van spreken een muntje in en ze gingen aan en ze gingen weer uit. Ik vroeg toen aan een van hun waarom hij zo speelde. “Ik ben een hiphop drummer” zei hij. Ok dacht ik, het heeft dus een naam. Lekker makkelijk spelen zo, drummen als een drumcomputer waarvan de progammeur te lui is of misschien ook niet capabel is om het wat interessanter te maken. Totaal ook geen muzikale interactie had ik met dit soort drummers. De switch gaat aan en de switch gaat off. Dit is wat mij betreft alleen maar less en zeker geen more.

To play less is to learn more.