Het is alweer een tijdje geleden en moet het een en ander uit mijn herinneringen ophalen. Maar.. het was een prachtige mooie zomerdag in juli 1997 en ik zit op de fiets op weg terug naar huis. Ik kan het me nog goed herinneren want ik kwam van Mijnheer Gitaar, een muziekwinkel die toenertijd aan de Roelofhartstraat in Amsterdam was gevestigd. Ik had net een kleine sequencer ingeruild voor een zwarte Fender Squire Jazz Bass voor het geval ik weer eens op reis zou gaan als bassist, gewoon een goed en niet te duur instrument voor erbij. Blij en zwetend fietste ik , met mijn nieuwe aanwinst op de rug, net weg van de winkel en op dat moment ging mijn mobiele telefoon af. Jawel, die telefoon had ik al een paar jaar…zo’n grote Nokia 1610, ken je die nog? Ik nam de telefoon op en de andere kant kwam met de vraag of ik beschikbaar was voor optredens gedurende 6 weken in nachtclub Teatro Pereira in Ibiza stad, the place to be voor live muziek! Ergens volgende maand zouden we vertrekken. Zonder het te beseffen ging ik akkoord met een intens muzikaal avontuur die ook nog eens mijn kijk op het leven heeft veranderd. Ik was en zie me zelf nog steeds als een soort van sessie muzikant en achteraf gezien waren het gedurende zes weken topsessies. Een aantal groepsleden waren mij wel bekend van naam maar ik kende ze niet persoonlijk, dat hoort er gewoon bij maar spannend vond ik het allemaal wel. Namen als Jimi Bellmartin, Robert Pijnenburg werden genoemd en ik had zoiets van….okay okay te gek we gaan het allemaal meemaken! Het bleek achteraf dat ook Richenel zich twee weken later onverwachts bij ons aan zou sluiten, maar dat hadden we echter niet kunnen bevroeden.
Eenmaal aangekomen in de vertrekhal van Schiphol maakten de bandleden voor het eerst kennis met elkaar en we vertrokken met een grote Boeing richting het eiland. Eenmaal aangekomen werden we verwelkomd door de grote baas van de nachtclub. De man in de tuinoverall, die hij overigens altijd droeg, kwam ons tegemoet en zorgde er voor dat de hele groep per taxi linea recta eerst richting Pereira ging. Daar aangekomen maakten we eerst even kennis met het barpersoneel, aten en dronken we eerst wat en werd ons de twee appartementen toegewezen waar de groep gedurende de komende zes weken zou vertoeven. Het ene appartement was pal tegenover de club en de ander 5 minuten verderop dichtbij het pleintje om de hoek (zie foto hier beneden). Ik liep tezamen met de andere bandleden met onze koffers richting het appartement om een lekkere douche te nemen en de omgeving te verkennen. De band die hun laatste avond speelde vertrok de volgende dag richting huis en diezelfde dag moesten wij aantreden. Nu moet je je voorstellen dat de meesten van ons elkaar nooit eerder hebben ontmoet en dus nog nooit hebben samengespeeld. En weet je waar goeie ervaren muzikanten altijd een handje van hebben om te zeggen? Ach, we spelen het repertoire wel even weg. Jaja, we hebben het de eerste gig ontzettend zwaar gehad, het ging moeizaam en het was gedurende drie sets maal drie kwartier gewoon overleven. En ja hoor, we kregen, nadat we klaar waren om 03:00u, op onze kop van de grote baas, en goed ook! Als wij morgen weer zo slecht zouden spelen dan zouden we de dag er na op het vliegtuig zitten richting Nederland bulderde hij het uit.
Het zijn geen lullige bandjes die in de Teatro Pereira komen spelen en de lat voor ons muzikanten ligt dan ook best wel hoog. We moesten niet gaan denken dat we het allemaal wel even wegspelen en dus was meer inzet vereist en spraken we na de eerste gig meteen maar af om 1 á 2 middagen te gaan repeteren met z’n allen zodat we de weken daarna overdag lekker in onze blote kont op het strand konden zitten. Zo gezegd zo gedaan, we repeteerden wanneer de middagzon volop scheen, het was bloedje heet maar wat was het gezellig. De deuren van de club stonden wagenwijd open voor een koel briesje en de terrasbezoekers en voorbijgangers wilden maar al te graag op de foto met ons terwijl we bezig waren. Blijkbaar hadden we de eerste avond toch iets losgemaakt bij het publiek! De eerste repetitie dag ging voorspoedig, we hadden nog het een en ander afgesteld en goed gezet qua apparatuur en we waren helemaal klaar voor onze tweede avond!
En de tweede avond was een succes, een groot succes! De band was op dreef, het repertoire ging zowaar vlekkeloos en de grote baas stond met een glimlach achter de lange bar tussen zijn bedienend personeel. De repetitie op de derde dag stond in het teken van de puntjes op de i zetten en meteen dan maar ook de liedjes doornemen die onze mooi boy zanger zou gaan doen. Jaja, die hadden we ook, we hadden Jimi en we hadden mooi boy. Wij als “echte” muzikanten deden in het begin een beetje lacherig als hij zijn MJ pasjes deed op het podium en tja, het top40 repertoire konden wij als “echte” muzikanten niet echt serieus nemen natuurlijk want wij waren immers van de Soul en de Jazz. Maar we kregen al gauw door dat hij degene was die al die mooie vrouwen trok naar de club en dat vonden wij natuurlijk helemaal niet erg. Doe jij maar je MJ danspasjes mooi boy dressed in white, dan hebben we tenminste heel wat mooi vrouwenvolk als publiek dachten wij bij ons zelf.
Nou is Ibiza een hot Island en dan heb ik het niet alleen over de tempratuur. De zwoele avonden in Pereira waren vaak hot and steamy. Tijdens het spelen keek ik altijd het publiek in en zag toen zoveel mooie Spaanse schoonheden die je recht in de ogen aanstaarden om je aandacht te trekken. Die waren er niet 7 dagen per week natuurlijk maar wel heel vaak. We hadden ze dan letterlijk voor het uitkiezen. Als we begonnen te spelen dan hing er altijd een soort magie in de lucht. Het was waarschijnlijk ook de combinatie tussen mooi boy en Jimi. Maar als Jimi begon te zingen dan ging letterlijk alle aandacht richting het podium. Wat een stem en wat een showman was het! Ik heb nog nooit meegemaakt dat een zanger zo’n impact heeft op het publiek. Gewoon een rauwe ongepolijste authentieke Soulman stond er op het podium. Wij werden door het Pereira publiek op handen gedragen en voor het eerst kon ik me een beetje voorstellen hoe het is om een “rockster” te zijn. We werden overal herkend en aangesproken, de band was een groot succes en een trekpleister in Ibizastad. Na zo’n twee weken kwam de welbekende zanger Richenel spontaan even langs om een drankje te doen en een liedje mee te zingen. Na al het bandgeweld zette hij samen Robert Pijnenburg op de vleugel de Jazzstandard “My Funny Valentine” in. Mijn mond viel open van verbazing, onze monden vielen open. Ik wist niet dat deze man zo geweldig mooi Jazz kon zingen! Het publiek stond ademloos te kijken en je kon letterlijk een speld horen vallen terwijl er normaal gesproken nooit stilte heerst. De Spaanse toeristen luisteren met hun hart en wat een magische avond was het weer! Vanaf die avond zou hij zich bij onze band voegen gedurende ons verblijf. Ineens hadden we drie totaal verschillende zangers met een totaal geheel eigen stijl die het Pereira publiek muzikaal heeft verwend in de zomer van 1997.
Waarom ik specifiek Richenel, Robert Pijnenburg en Jimi Bellmartin noem? Alledrie zijn ze ons ontvallen. Toen Jimi op 28 mei 2021 overleed dacht ik meteen van…”en dat is drie”. Er zijn gewoon drie bandleden van toen overleden. Best bizar als ik er zo over na denk. Deze sessieband was bijzonder, het was een samenstelling van personen met een geweldige synergie die op bepaalde momenten gewoon konden zweven tijdens het spelen en high van de muziek het podium af stapten.
Robert Pijnenburg was een begenadigd keyboardist en pianist die, in Pereira, onder het spelen geweldige arrangementjes verzon. Hij was een geniale swingende humoristische muzikant met het hart op de goed plek. Ik heb de meest geweldige partijen langs horen komen en elke avond was het weer anders, hij kon grillig zijn, speelde avontuurlijk en met flair waar ik ontzettend van heb genoten. Hij is één van de muzikanten die een band kon laten zweven. Robert heeft mij een jaar later in mijn allereerste eigen huisje in Amsterdam opgezocht en daarna heb ik hem nooit meer gezien. Ik zal nooit vergeten dat hij me toen vertelde dat hij niet oud zou worden. Hij wist het toen al en zo geschiedde. Hij is 50 jaar geworden…R.I.P.Robert.
Robert Pijnenburg
Richenel, een extravagante zanger die ook verbazingwekkend mooi Jazz kon zingen. Hij trad op het eiland ook veel op in discotheek Pacha als travestiet en de hele band was uitgenodigd om als VIP zijn optreden te komen bezoeken. Werkte je als muzikant bij Pereyra dan had je een passe partout en kon je gratis naar binnen in de grote discotheken waar je toenertijd voor een toegangsticket al gauw 100 gulden kwijt was en 14 gulden voor een Colaatje. Maar Rich zou eerst voor ons gaan koken voordat hij naar z’n optreden ging. Hij maakte zich voor de show klaar in de badkamer en tegelijkertijd stonden de piepers en de gehaktballen op in de keuken. Hij dekte de eettafel voor ons met een half opgemaakt gezicht en toen het eten klaar was serveerde hij alles op in vol ornaat op zijn hoge hakjes. Man man man, wat hebben wij gelachen met hem! Hier is ook weer een passievolle geweldige creatieveling te vroeg heen gegaan. Hij is 62 jaar geworden…R.I.P. Richenel.
Jimi Bellmartin, de winnaar van de allereerste The Voice senior in 2018 . Buiten dat hij een geweldige zanger/entertainer was kon hij ook geweldig goed koken. Naast de Hollandse pot van Richenel kwam er dan ook regelmatig Indo food op tafel. Een zachtaardige lieve man die met iedereen door één deur kon. De mensen hielden gewoon van hem en hingen aan zijn lippen. Zijn publiek was ook altijd zo dankbaar als hij gezongen had. Hij was een uniek mens met veel charisma die iedereen inpakte met zijn stem en door de manier hoe hij kon entertainen. Door met hem op te trekken en op te treden heb ik veel van hem geleerd. Jimi was een rasartiest en een Soulking. Twee weken na het Ibiza avontuur ontmoette ik hem voor het laatst in een studio in Amsterdam om voor hem een studiosessie te doen. Daarna heb ik hem nooit meer gezien totdat hij een aantal jaren geleden op de buis verscheen. Hij is 72 jaar geworden…R.I.P. Jimi.
Ibiza ’97 was voor mij een intens avontuur. Om zes weken lang zeven dagen per week zonder één dag vrij elke nacht in deze nachtclub te kunnen werken moet je sterk in je schoenen staan. Voordat je het weet ga je je te buiten aan alle verschillende verleidingen op het eiland, en dat zijn er veel kan ik je zeggen. Het deed mentaal en fysiek wat met me. Het was zwaar en intens en zocht mijn rust door alleen boven op een berg te gaan zitten, lekker met z’n allen overdag op het strand te liggen en in de mooie zee te gaan zwemmen of een wandeling te gaan maken. Ik merkte dat ik bij het schrijven van deze blog een beetje emotioneel werd, ik moest graven in mijn geheugen en deed onderzoek op Google om te kijken hoe het hun drie was vergaan de afgelopen jaren. Ze zouden een heel interessant boek hebben kunnen schrijven over hun leven want ik heb veel van hun verhalen mogen aanhoren. Wat een voorrecht is het om met deze drie charismatische unieke artiesten avond aan avond op het podium te hebben gestaan.
Hieronder is een Google maps link waar je kan zien hoe Teatro Pereyra er van binnen uit zag en waar het zich allemaal heeft afgespeeld.
” En dat is drie “
© LeauBass 2021
LeauBass 
Mooi bro!😌
LikeLike
Thanx for reading 👍
LikeLike