Deze bassist, singer-songwriter, multi-instrumentalist hoorde ik voor het eerst in 1993 kennen toen haar debuut album Plantation Lullabies uitkwam. Voor mij is dit een van de meest baanbrekende albums , en zeker in die tijd. Ik had zoiets toen nog niet eerder gehoord. Ongekend vond ik het, nog steeds trouwens. Het was een rauwe funkplaat met jazz invloeden en hiphop beats met flink wat mooi baswerk die prominent in de mix ligt maar niet overheerst.

Maar goed, toen kwam haar tweede album uit in 1996, genaamd ” Peace Beyond Passion “. Dit was even wennen, het was niet meer die snoeiharde funk, met al die invloeden, die ik gewend was. Het album bevat een heleboel rustige nummers die met haar hypnotische stem een beetje doorkabbelen. Zeker niet slecht maar het was even wennen. Het nummer ” The Way ” sprong er voor mij uit, heeft een simpele baslijn maar is zo groovy, in combinatie met de drums, dat het jaren bij mij bleef hangen. Ik moest het gewoon even opnemen…