We zijn geneigd om alleen maar de mooie kanten van ons muzikale leventje te laten zien aan de buitenwereld. De realiteit is echter niet altijd maar rozengeur en maneschijn. Het keihard ploeteren, de stroeve persoonlijke interacties en de teleurstellingen die we te verwerken hebben zetten we nooit op de sociale media. Wat wij, artiesten, laten zien is een soort van droomwereldje waar alles soepel en perfect verloopt, waar we altijd op ons best uitzien en dat alles wat we ondernemen lukt. Niets is minder waar.
In mijn blogs over onze theatershow voorbereidingen heb je kunnen lezen dat het allemaal niet vanzelf naar ons toe kwam. De totstandkoming van de show was een “bloed, zweet en tranen” periode. Onzichtbaar op de achtergrond heb ik toentertijd meegekeken en meegeluisterd naar een aantal mensen waar ik geen hoge pet meer van op heb. Ik schreef over een tanker die een bepaalde koers voer en telkens weer van koers moest veranderen. En wanneer we dachten alles opgelost te hebben en weer op de juiste koers dachten te zijn kwamen er weer onvoorziene obstakels op ons pad. Alles wat fout kon gaan ging dan ook fout tot op de dag van de show zelf. Natuurlijk kunnen we tevreden terugkijken op het eindresultaat maar er had zo veel meer in kunnen zitten. Ach ja, dat was seizoen 2019/2020 denk ik nu dan maar. Maar ook nu, met de videoclip voor de nieuwe single gaat het ook weer niet zoals gepland, echter nu door vreselijke omstandigheden. Maar toch, twee jaar geleden brak er een pandemie uit en nu is er een oorlog uitgebroken. Het eerste wat ik dacht was van ‘ jeetje, wat een timing weer, dat hebben wij weer’! Een natuurlijke reactie, niet zo gek natuurlijk na onze ervaringen van twee jaar geleden. Ik realiseer me ook wel dat het nergens over gaat onder de huidige omstandigheden.
We zouden afgelopen zondag 27 februari een videoclip gaan opnemen voor Joanna’s nieuwe single Nu Ga Je Leven maar we hadden al gauw besloten om de opname niet door te laten gaan omdat onze bevriende cameraman/regisseur samen met zijn Oekräinse vrouw direct betrokken zijn bij deze vreselijke oorlog. Uit respect voor hun en de verschrikkelijke situatie in dat land kunnen we nu eenmaal niet een vrolijke clip gaan staan draaien hier in ons dorp, dit zou ongepast zijn. Onze harten en onze gedachten zijn dan ook bij hen. Wij branden een kaarsje voor hun en de vele andere mensen die getroffen worden en hard getroffen zijn. Dat er maar gauw vrede mag komen.
Nu Ga Je Leven had eigenlijk de derde single moeten worden Je raadt het al, het proces van de geplande 2e single ging niet zoals we gehoopt hadden. Het is in basis een prachtige song geworden maar man man man wat was het eindresultaat teleurstellend slecht! En dan de opmerking van de producer: “tja, hij moest het doen met het materiaal wat hij had en voor het bedrag konden we toch niet meer verwachten?!”. Dat vind ik gewoon onbeschoft en respectloos en dat het product zonder blikken of blozen zo werd afgeleverd vind ik ongehoord. Dit was even slikken en verwerken voor ons want als je een eindproduct verwacht die singlewaardig moet zijn en je krijgt een flut demo toegestuurd dan is het meer dan teleurstellend kan ik je zeggen. Wat mij altijd zal bijblijven is de zogenaamde sax solo die klonk als een plastic blokfluitje van de Intertoys….fuut..fuut…fuut. Jemig nog aan toe! Het komt allemaal goed hoor ik hem nog zeggen. Yeah right! Verder uitweiden hierover zal ik niet want ik kan hier nog zoveel meer over zeggen dat ik er nog wel een hele blog aan kan wijden. Aan de zijlijn had ik het hele proces met argusogen gevolgd en ik was al vanaf het begin niet enthousiast dat de productie daar gedaan zou worden maar er werd anders besloten. Er zijn een aantal woorden die mij te binnen schieten over deze periode: weinig respect, eigenlijk geen tijd, eigenlijk geen zin, inspiratieloos, demotiverend, totaal geen communicatie, eind rijden, 1 kopje koffie, niet serieus genomen worden, geen welkom gevoel. Waarom waarom denk ik dan? Had de klus dan niet aangenomen! Ik zeg nu dan ook: wij hebben dit soort shit helemaal niet nodig en dit gaat ons niet meer gebeuren. Wij leven godzijdank niet van de muziek maar wij zullen in de toekomst elke keer weer goed overwegen hoe en waar we onze zuurverdiende centen zullen uitgeven. Een juiste keuze maken doe je in wijsheid want een verkeerde keuze is zo gemaakt.
Niks is wat het lijkt in het muziekwereldje. Muziek maken is een geweldig iets maar alles daarom heen is soms één grote poppenkast en zeker wanneer er financiën bij komt kijken. Wil je je staande kunnen houden dan zit er niks anders op om het poppenspel mee te spelen maar dan wel op een oprechte en fatsoenlijke manier. Wij trekken wel ons eigen plan maar oprechte goedgezinde mensen om je heen verzamelen is zo belangrijk. Ik ben heel erg trots op Joanna die alles toch voor elkaar heeft weten te krijgen en blij dat ik mijn bijdrage heb kunnen leveren. Het waren de juiste keuzes en beslissingen die er toe hebben geleid dat de nieuwe single een fantastische productie is geworden!
En door…9 maart de single Nu Ga je leven….zonder videoclip
Eindelijk is het zover! De opvolger van Gebroken Spiegel is binnenkort een feit! Deze prachtige single is het beluisteren zeker waard en om toe te voegen je Spotify playlist!
Opmerkingen over het heel serieus kijken tijdens het bas spelen hoor ik vaak. De meeste bassisten doen dat. Nu kan ik je zeggen dat ik als bassist zo kijk omdat ik de boel bij elkaar moet houden, althans dat probeer ik. Een heleboel bassisten realiseren zich geeneens dat je een totaal overzicht moet houden over de hele band om je medemuzikanten een goeie fundering te geven. En daarom moet elke noot raak zijn, goed getimed en met de juiste nootlengte. Elke gekozen noot vraagt de volledige aandacht, focus en concentratie. Je bent de backbone , de lage noot en tegelijkertijd onopvallend en soms zelfs onzichtbaar voor het publiek. Ja, ik snap ook wel dat er gasten zijn die gewoon even bas spelen en als ze maar de juiste noten spelen tevreden zijn. Nee, het is meer. En daarom zie je dan ook vaak die zogenaamde bassface. Een heerlijke smerige blik als je staat te raggen of staat te grooven op de bas met volledige concentratie, je zit helemaal in de muziek en voelt waar de pulse zit. En ja, ook de drummer moet het ritme en het tempo in de gaten houden maar die heeft weer weinig met de harmonie van doen terwijl de bassist zowel tempo, ritme en harmonie in de gaten moet houden. Oh, jij speelt toch bas? Ach, dat is toch makkelijk, je speelt immers altijd hetzelfde en je doet van doeng doeng doeng doeng. Tja, ik moet toegeven dat je eerder het baslijntje speelt van de White Stripes, wat helemaal geen bas is trouwens, dan een paar akkoorden op de gitaar. Op een bas heb je gewoon eerder resultaat, kun je eerder met je favoriete muziek meespelen en dan denk je al gauw het basspelen onder de knie te hebben. Het is wat laagdrempeliger. Men begint meestal met de grondtoon en de kwint. Tja, en dan? Hoe nu verder? En toen werd het heel lang stil bij een boel bassisten en zetten ze daarna de basgitaar te koop op Marktplaats. Oh, en om even op die serieuze blik terug te komen. Als een bassist de hele tijd vrolijk zit te kijken tijdens het spelen dan ziet dat er gewoon heel debiel uit vind ik. Als je uitdrukking op je gezicht en je hele lichaamstaal niet strookt met wat ik hoor wat je speelt dan oogt dat heel raar, voor mij dan. Die zogenaamde bass face hoort gewoon bij het bassen want bas spelen is gewoon zwaar…soms loodzwaar maar oh zo heerlijk om te doen…concentratie…..focusssss.
Rick’s Bassface
Sinds vorig jaar januari heb ik de gitaar weer opgepakt, de akoestische gitaar. Ik was als kleine jongen hier op begonnen en heb dit mooie instrument recent weer omarmd. Ik begon met het liedje Gebroken Spiegel die ik akkoord voor akkoord uit heb gezocht en heb het mezelf eigen gemaakt zodat ik Joanna kan begeleiden als het nodig zou zijn. Want een volledige band zit er voorlopig niet meer in en een duo is natuurlijk heel praktisch. Als ik het nummer nu samen met Joanna zou moeten spelen dan kan ik dat gewoon. Het begeleiden op gitaar voelt anders. Ik voel me directer betrokken bij de vocalist en het publiek. Ik zal niet zeggen dat gitaar spelen makkelijker of moeilijk is dan basspelen maar het voelt letterlijk en figuurlijk wel lichter aan en niet zo zwaar als het bassen . Er is een heel andere focus en concentratie voor nodig. Nu heb ik nog wel een lange weg te gaan om het gitaarspelen in mijn systeem te krijgen maar het begin is er. En ik kan wel zeggen dat ik er een beetje trots op ben met wat ik heb bereikt in een jaartje oefenen. Nu nog een oefen routine voor de gitaar verzinnen en dan om en om op de basgitaar en gitaar consistent blijven oefenen.
Dus voor afgelopen december had ik twee liedjes ingestudeerd voor een bruiloft ceremonie en Jij Bent De Liefde was een van die liedjes. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het mij goed afging. Nee, deze jongen werd afgeleid tijdens het spelen en raakte de draad gewoon kwijt aan het eind van dit liedje. Ik kan smoesjes verzinnen, dit gebeurde om me heen en zus en zo maar het betekende gewoon dat dit nummer niet in mijn systeem zat. Het gitaarspelen zit gewoon nog niet helemaal in mijn systeem. Tja, voor mij is het dit jaar gewoon heel hard oefenen zodat ik gewoon door kan spelen als alles om me heen in elkaar stort bij wijze van spreken. The show must go on maar dan wel goed! Ik ben benieuwd hoe ik speel als ik een jaartje verder ben…#practisepractisepractise!
Zelfs het meest makkelijke is moeilijk als je het goed wilt doen
Jaja, twee jaar bestaat mijn website alweer! Op 11 november 2019 ging leaubass.com online. In de tussentijd is er zoveel gebeurd en heb ik leuke blogs kunnen schrijven. We leven in een spannende periode en hoop dan ook dat onze plannetjes doorgang mogen vinden het komende jaar in goede gezondheid. Op naar de drie jaar met weer leuke verhaaltjes, anekdotes, foto’s en video’s! We hopen op een succesvol muzikaal jaar zonder al teveel tegenslag en teleurstellingen.
Ik heb niet heel veel geschreven de afgelopen maanden en misschien komt het omdat ik heel erg bezig ben geweest om beter gitaar te leren spelen en liedjes uit te zoeken op de akoestische gitaar. We hadden afgelopen woensdag 22 december een bruilofts gig. Nee, niet met een full band maar als duo. Dat is totaal nieuw voor mij in de rol van begeleidend gitarist. En wat het voor ons bijzonder maakte was dat wij de huwelijksceremonie muzikaal begeleiden. Dat is wel iets heel anders dan op het avondfeest te staan knallen met je bandje. Snap je wat ik bedoel? De bruidegom vol verwachting wacht, met kloppend hart, op zijn bruid die langzaam binnen komt schrijden terwijl wij, Joanna en ik, dat muzikaal begeleiden met een door hun gekozen liedje. Dat is een romantisch en mooi moment. En wanneer ze om en om hun handtekening zetten onder de trouwakte begeleiden we het muzikaal nog eens. Dit zijn hele belangrijke momenten in de ceremonie en zeker met de huidige coronamaatregelen geeft dit iets extra’s aan het geheel. Uiteraard sloten we het geheel muzikaal af en toen was het weer voorbij. Want je mag heel weinig in een lockdown en dit is het enige wat zo’n bruidspaar mag en kan doen in deze periode. Ze hebben genoten, zijn zeer tevreden en daar doen we het voor. Voor ons was het ons eerste optreden samen en hopelijk volgen er komend jaar nog meer in dit concept.
Ik had al wel een blog klaar staan trouwens maar die was wel vrij negatief voor mijn doen. En al het negatieve schrijven blocked blijkbaar al mijn creativiteit. Negatieve zeurende zeikende mensen zijn er genoeg dus laat ik die blog maar voor wat het is om het jaar met een positieve noot te eindigen. En ja, natuurlijk horen tegenslag en teleurstellingen erbij maar leuk is anders. Maar goed, na de grote teleurstelling was het voor ons even slikken en doorgaan. Het is vergeven maar vergeten doe ik het niet en zal nog harder op de rem gaan staan als ik zoiets weer zie aankomen want ik was er al niet enthousiast over vanaf het begin. Flauwekul projecten kosten alleen maar onnodig tijd en geld. We zijn weer een ervaring rijker maar wel een paar centen armer met een deuk in het zelfvertrouwen. Ik zie het maar als een leerproces. Met aannames alleen doe je geen goed zaken, communicatie is key!
Natuurlijk zijn er geweldige dingen gebeurd afgelopen jaar. Onze Grote Tuinverbouwing bijvoorbeeld. Wij hebben van het avontuur genoten en van het eindresultaat genieten we dagelijks (zie video/foto’s/blog). Op het moment van schrijven, 1e kerstdag, komen we in de herhaling liet iemand ons vanmiddag weten. Het moet gewoon zo zijn… in de herhaling op 1e kerstdag….come on!…:-). Leuk leuk leuk!
En afgelopen vrijdag werden we verrast met de uiteindelijke versie van de nieuwe single! Wat is die goed geworden! Echt een goed liedje en oh zo mooi geproduceerd ook. Hier heb ik de basgitaar voor ingespeeld. Je hoort me niet maar je voelt me wel zeg ik maar. De release zal ergens in 2022 plaats gaan vinden en het hele circus wat erbij hoort zal ook allemaal opgestart moeten gaan worden. Werk aan de winkel dus! Het is een waardige en logische opvolger van Gebroken Spiegel. Trots en blij zijn we er mee en jullie gaan het zeker horen!
Al met al was het een enerverend jaar. Des temeer omdat Joanna keihard heeft gewerkt om er boven op te komen en haar gezondheid de goeie kant opgaat. Deze laatste dagen van het jaar eindigen we positief en kijken met vol goede moed uit naar 2022!
Ik wens jullie allemaal fijne dagen en een gezond nieuwjaar toe!
Doe alleen de dingen waar jezelf achter staat, volg je hart en laat je niet van de wijs brengen door anderen.
Oktober 1997, om precies te zijn, is de maand en het jaar dat ik voor het eerst op het internet ging surfen. Dat ik me dit herinner heeft te maken met het feit dat het voor mij een big thing was, een happening eigenlijk. Elke keer wanneer ik online ging had ik de hele tijd zoiets van wauw wauw wauw! In die tijd werkte ik op het Europese hoofdkantoor van Cirque Du Soleil in Amsterdam. Op IT gebied was het daar zo ie zo altijd het laatste van het laatste en het nieuwste van het nieuwste en heb ik daar het internet leren ontdekken. Het was een openbaring voor mij en ik wist meteen dat dit het helemaal was! Als je info nodig had dan kon je het allemaal opzoeken op het internet! Wow! Het was allemaal binnen het bereik van een muisklik! Wow! Ik weet zelfs nog het allereerste webadres wat ik intikte. In dat jaar was ik namelijk bezig met de voorbereidingen om mijn homestudiootje op te bouwen en kocht ik heel veel van die apparatuur bij http://www.feedback.nl. wat nu opgegaan is in http://www.keymusic.nl. Alle benodigde info over studio apparatuur kon ik nu allemaal online vinden! Wow! Tja, vandaag de dag weten de kids niet beter dat je alles kan Googlen wat je maar wilt. Voor mij was het een hele nieuwe wereld die open ging! Ken je dat nog? De internetverbinding via de telefoonlijn en dat je modem piepend en krakend verbinding zocht met het internet en dat het gewoon per minuut werd afgerekend met het gevolg dat je aan het einde van de maand een torenhoge telefoonrekening kreeg wegens het te enthousiast en te lang internetten. Dit kan je je toch niet meer voorstellen? Maar ja, zo ging het vroeger allemaal. Nu kan je je niet meer voorstellen dat er geen internet zou zijn want we zijn er nu 100% afhankelijk van geworden.
Toen kwam er social media zoals Hyves, MySpace, Youtube, Pinterest, Facebook, Tumblr, Twitter, Instagram etc. Al vanaf het begin van social media wilde ik mijn eigen gemaakte muziekjes, videootjes, foto’s en tegenwoordig ook blogs online zetten om deze te kunnen delen met iedereen. Ik wilde dit echter niet doen onder mijn eigen naam om twee redenen. Ten eerste leek het me wel leuk om een pseudoniem te hebben waar mijn eigen naam in verwerkt zou zitten en ten tweede keek men vroeger heel anders tegen muzikanten aan waar ik niet blij van werd. Ik ben sinds mijn 24e een kantoorpik en als je vertelde dat je elk weekend optrad met een band ergens in het land dan moest je wel Sex Drugs en Rock & Roll zijn. En als ik op de maandagochtend alleen maar even gaapte of mijn dag niet had dan moest het wel liggen aan het feit dat ik me te buiten was gegaan aan al die verleidingen. Ik ben bijna mijn gehele werkzame leven werkzaam op een financiële afdeling en vroeger noemde men dat de boekhouding. En geloof me, in mijn vroegere jaren op de boekhouding heb ik nog nooit zoveel ouwe stoffige klagende bekrompen mensen gezien die als zombies op kantoor rondliepen omdat ze altijd gestrest en ontevreden waren. Achteraf gezien ben ik ontzettend blij dat ik bewust jarenlang als tijdelijke kracht bij bedrijven aan de slag was gegaan. Ik heb veel gezien en heel veel leuke en minder leuke ervaringen meegemaakt. Door mijn tijdelijke functies heb ik toentertijd de kans gehad en genomen om daarnaast te kunnen werken als muzikant op muzikantentijden zonder dat het de kantoorwerkzaamheden in de weg zat. Door regelmatige vervelende stomme commentaren en opmerkingen van mijn tijdelijke collega’s werd ik al gauw een gesloten persoon. Over mijn privé leven vertelde ik op een gegeven moment alleen maar wat ik kwijt wilde om ze tevreden te stellen want helemaal niks vertellen was geen optie, over de muziek hield ik altijd mijn mond en ronduit praten deed ik zo ie zo niet meer. RickEau LeauBass werd geboren.
Mijn pseudoniem maakte ook dat ik me minder kwetsbaar voelde. Want men komt niet verder dan RickEau LeauBass die jaar in jaar uit heel bewust is geweest van wat hij post op de diverse social media. Dit heb ik gedaan vanaf dag één en als ik mezelf nu Google dan ben ik zeer tevreden met wat ik online van mezelf kan vinden. En natuurlijk, als je echt gaat speuren op het internet dan link je RickEau op een gegeven moment wel aan Ricky….maar dan ben je er ook echt naar op zoek geweest. Ik heb van geen enkele foto, video of blog spijt die ik online heb gezet want eenmaal iets online blijft in principe bestaan tot in de eeuwigheid.
Het is eigenlijk vrij recent dat ik hierin wat opener ben geworden en ook zichtbaar trots ben op hetgeen wat ik doe en wat ik allemaal heb gedaan en heb mogen meemaken. Mijn huidige omgeving en situatie zijn daar uiteraard debet aan en over het algemeen kijken de meeste mensen tegenwoordig ook niet zo gauw meer ergens van op.
LeauBass probeert men trouwens vaak uit te spreken op z’n Frans of vertaalt het men gekscherend als waterbas…te leuk allemaal. Maar het is gewoon een woordspeling: LeauBass = Low Bass = Lage Bas.
De stoffige boekhouders zijn verleden tijd…gelukkig!
Wij komen vandaag op TV lieve mensen! Om 17.00u op SBS6 bij het programma “De Grote Tuinverbouwing”. Als je benieuwd bent hoe onze huiskamer en achtertuin is omgetoverd tot een paradijsje dan kan je het vanmiddag allemaal bekijken. Ik kan nu wel alvast geval verklappen dat wij er ontzettend blij mee zijn!
De vakantieperiode is nu toch echt voorbij. Het dagelijkse leven is weer op gang gekomen en de meeste mensen hebben met z’n allen toch weer vakantie in binnen en buitenland kunnen vieren ondanks al het gedoe met PCR-testen en vaccinatiebewijzen. September kan misschien nog een paar nazomerdagen brengen maar volgende maand is het helaas toch echt afgelopen met het warme weer. Maar een nieuw seizoen brengt ook weer nieuwe en leuke vooruitzichten met met zich mee toch? Het is vandaag 11 september en mijn Joanna is jarig! Happy Birthday schatje en nog vele jaren in goede gezondheid!
Haar verjaardag zouden wij morgen uitgebreid gaan vieren tijdens een gezellig etentje in het luxe restaurant Catch by Simonis in Scheveningen met de muzikale omlijsting van Pieter Douglas en Johny Rosenberg voor wie we eigenlijk zouden komen. Het beloofde een mooie crooners middagje te worden met daarbij heerlijke seafood…maar helaas, het optreden is gecanceld en dus gingen we op zoek naar wat anders. Toen dachten we een heerlijke Tepanyakki avondje te hebben gereserveerd. En weer helaas…na de reservering op de kalender te hebben genoteerd mochten we deze na een paar dagen echter weer doorstrepen vanwege een dubbele reservering….serieus?! We gaan nu maar voor minder luxe en dan moet dat avondje uit eten wel gaan lukken. Zou het dan echt?..;-)
Wat een avontuur zo’n TV programma! Ondanks dat we die makeover/metamorfose niet zelf hoefden te doen is het al met al wel vermoeiend geweest. De gewone dagelijkse werkzaamheden gaan gewoon door en je moet voor de opnames er toch tijd voor vrij maken, je hebt vreemde mensen over de vloer en je moet meteen “aan staan” als je wordt geïnterviewd. Met “aan staan” bedoel ik meteen alert zijn en dat is niet altijd even makkelijk. Er is me trouwens iets opgevallen. De mensen die wisten dat wij op TV zouden komen hadden het bijna altijd over de allereerste reactie van de deelnemers wanneer alles onthuld wordt. Ik snap het wel want die eerste reacties zorgen, denk ik, voor een plaatsvervangende schaamte waarbij de kijker zich ongemakkelijk voelt. Deze zogenaamde eerste reactie is eigenlijk wel een momentje als ik er zo over nadenk. Het kan een momentje zijn waarbij de kijker bepaald of hij blijft kijken of weg zapt. Maar de vaste kijkers willen het natuurlijk helemaal zien, die blijven wel kijken tot het einde…maar toch. Wij zijn echter heel benieuwd naar de uitzending want we hebben zelf natuurlijk heel weinig meegekregen van dit hele project. En we zijn uiteraard benieuwd of we er een beetje knap opstaan of dat we hebben staan te stuntelen en…hoe komt onze eerste reactie over op beeld en hoe is alles gemonteerd? Een eindmontage kan zo bepalend zijn voor hoe je overkomt op TV. We gaan het strakjes allemaal zien!
Anderhalve week voordat ze daadwerkelijk begonnen met de werkzaamheden kwamen ze eerst de introductie filmpjes met ons opnemen. Dat was op een mooie zonnige maandagochtend. Op maandagochtend 9 uur stonden ze voor onze deur, we hebben even zitten kletsen met elkaar onder het genot van een kop koffie terwijl de cameraman zijn spullen begon uit te pakken om alles klaar te zetten voor de “voor en na” beelden van de tuin en de huiskamer. Daarna waren wij aan de beurt voor het interview. Nu heb ik totaal geen ervaring met het praten voor een camera en ik heb ook geen flauw idee hoe ik het er vanaf heb gebracht. Je moet constant alert zijn en in de gaten houden dat je niet recht in de camera kijkt terwijl je ook probeert om jezelf te blijven. Ik vond het lastig in ieder geval. We hebben dus de maandagochtend introductie opnames gehad en dan zouden ze op de woensdag in de week daarop gaan beginnen met de werkzaamheden. Alle ramen aan de achterkant van het huis worden dan zowel beneden als boven afgeplakt zodat we niet kunnen zien wat zij allemaal aan het doen waren in de tuin want het moet natuurlijk een verrassing blijven. Omdat we niet gestoord wilden worden tijdens onze kantoorwerkzaamheden en om al die extra prikkels te vermijden hadden we besloten om een paar dagen, voor de oplevering, in een hotel in de buurt te verblijven. Zij konden daardoor ook eerder aan onze huiskamer beginnen wat hun natuurlijk ook beter uit kwam.
En op vrijdag 23 juli was het eindelijk zover! Rond middernacht konden de laatste opnames beginnen en werden wij, zoals het altijd gaat, met de ogen dicht naar binnen geleidt om daarna onze ogen, op aangeven van Ivo, weer te openen, ons te verwonderen en onze eerste reactie te geven. Hoe dit alles is gegaan kan je straks zien op SBS6 om 17.00 en morgen in de herhaling. Ze zeggen dat TV altijd nep is. Ik zal je iets kleins verklappen, de witte wijn op het einde van het programma is appelsap vermengd met water want ze waren de wijn vergeten mee te nemen. Bij ons gaat niks normaal dus proostten we met nep wijn wat de pret natuurlijk niet mocht drukken. Het was heel bijzonder om dit een keer meegemaakt te hebben want dit is denk ik wel een once in a lifetime experience!
Wij zitten er alvast klaar voor met een goed glas wijn in de hand om te proosten op een leuke uitzending en een fijne voortzetting van Joanna’s verjaardag!
Veel kijkplezier!
Oh, enne je kan hieronder een felictatie/verjaardagswens achterlaten voor Joanna als je het leuk vindt!
Onderstaande teksten zijn niet door mij geschreven maar ik vind het zo grappig en zo triest tegelijk dat ik dit hier met jullie wil delen om te laten zien dat het muzikantenleven niet altijd is wat het lijkt. Ik weet helaas niet wie het geschreven heeft anders had ik de namen er wel bij gezet. Toen ik vanochtend opstond zag ik deze zogenaamde brief en tekst op Facebook voorbij komen. Wij moesten er meteen om lachen toen we het lazen want we hebben dit letterlijk allemaal meegemaakt! We’ve been there done that!
Mensen willen een live band voor hun feest maar willen er niet of nauwelijks voor betalen en dan ook nog die denigrerende houding naar de muzikanten toe, het is ongelofelijk gewoon! Van de frituur en drankjes in de schuur of bierhok tot en met de verzoeknummers die je per feest nog eens apart moet instuderen. Hoe grappig dit ook is geschreven, dit komt zeer regelmatig voor weet ik uit eigen ervaring.
Moet er wel even bij zeggen dat onderstaande wel als een cynische grap geschreven is.
Een brief van een klant.
Beste musici. Ik ben binnenkort jarig en zoek een band dieop mijn feest wil spelen. Het thema van het feest is ‘Gala’.Helaas is er geen budget maar je krijgt er wel exposure voor. Op mijn feest komen veel mensen en er worden foto en video-opnames gemaakt. Mogelijk gaat dit jullie dan weer optredens opleveren.
Uiteraard wordt er goed voor jullie gezorgd. De frituurpan gaat aan en er zijn drankjes in de schuur of bierhok, dat tijdelijk als kleedkamer en verblijfsruimte zal fungeren tussen de 5 sets door.
Het feest begint om 19 uur en is ’s nachts om 2 uur afgelopen. Er moet dus vroeg worden opgebouwd vóór de visite binnenkomt. Dus opbouwen tussen 15 en 17 uur. Dit kan betekenen dat je dan ’s middags andere opdrachten moet afzeggen in verband met reistijd. Afbreken mag nadat de visite weg is. Echter, jullie zijn ’s ochtends wel voor 5 uur thuis bij jullie hongerige gezin.
Verder is er een dresscode. Jullie moeten allemaal een smoking of gala-jurk dragen. De opvallendste en belangrijkste personen van het feest kunnen natuurlijk niet in normale kleding rondlopen!
Voorts komt er tussen jullie 5 sets door een DJ. Dit betekent dat jullie tussen de sets het podium moeten vrijmaken voor de DJ. Voor de DJ betalen we 2000 euro en die moet dan wel alle ruimte krijgen om te werken. Oh ja, jullie mogen niet al te hard spelen want dan is het effect voor de DJ weg die over jullie P.A. draait. Die moet voluit. Dus graag jullie P.A. niet te hard tijdens jullie optreden. Als de DJ speelt mogen jullie in de kleedschuur wachten. Ik zorg dan wel dat iemand jullie een snack brengt.
Moet ik ook nog vermelden dat jullie twee verzoeknummers moeten instuderen en spelen? Mijn zus wil graag iets zingen. Ze is gék op karaoke. Ik stuur vooraf opnames van de liedjes zodat jullie de weken voor het feest de bladmuziek kunnen uitschrijven en samen een paar keer repeteren in jullie gehuurde oefenruimte. Na afloop van het feest stuur ik jullie de foto’s toe waar jullie ook op staan. Eneh… als jullie een cadeautje voor mij willen meebrengen, ik ben gek op muziek en lekkere drankjes. Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat het leven zou zijn zonder (live-) muziek.
Als jullie dit leuk vinden, kan ik jullie bandnaam noteren voor eventuele andere optredens.
Ik hoor graag uiterlijk vanavond wie geïnteresseerd is.
De vakantieperiode is bijna voorbij en het dagelijkse leven komt binnenkort weer op gang. Zo jammer dat het weer niet echt geweldig is geweest de afgelopen maanden. Ja, we hebben wel wat mooie dagen gehad maar helaas niet weken achter elkaar. Zo jammer, want ik had maar al te graag wat nieuwe gerechten willen uitproberen op mijn nieuwe BBQ. Ach ja, je kan niet alles hebben he. Al met al hebben we nu meer in onze tuin kunnen zitten dan in 2020. Maar de zomer is nog niet voorbij en tot nu toe heb ik er heerlijk van genoten! Ik hoop jullie ook. Nu de maatschappij weer langzaam met horten en stoten open gaat, hopen we met z’n allen dat de beperkingen gauw zullen verdwijnen zodat we weer normaal naar het theater kunnen gaan, een live concert kunnen bezoeken of een groot familie feest kunnen houden.
Er komt een nieuw seizoen aan met nieuwe kansen maar is dat wel zo? Voor vele mensen die werkzaam zijn in de culturele sector zijn de kansen op een goed leven in de huidige maatschappij flink afgenomen. Het piept en het kraakt nu aan alle kanten en is het echt overleven geblazen. De reserves raken op en de vaste lasten lopen maar door en door. En nee, niet iedereen komt in aanmerking voor een vergoeding van de overheid. Je zal maar diegene zijn die tot die categorie behoort, dan ben je mooi de sjaak! En het zijn er veel die buiten de boot vallen. Voor de muzikanten en andere werkers in de cultuursector is achttien maanden niet werken lang, heel lang. Ik heb het al eerder geschreven maar hier in Nederland heerst het idee dat muziek maken maar een hobby is. Het wordt niet gezien als een volwaardig vak of als een ambacht. Het is dedain wat hier heerst in dit land. Eigenlijk wel logisch want muziek is nou niet bepaald een onderdeel van de Nederlandse volkscultuur en het wordt hier niet met de paplepel ingegoten en ook zijn we niet showbizz minded zoals in b.v. Duitsland. Hier heerst de boerenkool met worst cultuur en dat zie je ook terug in hoe men hier omgaat met cultuur en haar sector. De muzikant is tegenwoordig zelfs geeneens meer de bekende sluitpost want er is gewoonweg geen werk meer.
Als je een muziekinstrument bespeelt dan ben je in vele ogen een hobbyist die blij mag wezen dat hij kan en mag optreden en als je een beetje kan zingen dan hoor je mee te doen bij het progamma “The Voice”. Ik generaliseer nu maar het is wel de mindset van de meeste mensen. Degenen die de afgelopen tijd weer voor het eerst een mooi optreden hebben meegemaakt ervaren dat het publiek om hun heen er naar snakt om weer vermaakt te worden. Het publiek wilt tijdens die optredens weer meegenomen worden door het verhaal, de mooie liedjes, de mooie muziek en weer de interactie meemaken. Dat is live muziek! En dat is niet te vergelijken met een DVD’tje op je wall to wall grote TV en bijbehorende sound system mijnheer de Jonge! Er is steeds meer ellende in de wereld om ons heen en entertainment en vermaak wordt ons ontzegd. Dit ontzeggen gaat negatieve gevolgen hebben op de psyche van de mens. Iedereen heeft cultureel vermaak en ontspanning nodig. We realiseren het alleen nog niet want we zijn met z’n allen te druk met de waan van de dag.
Als je de top professionals straks als pizza koerier of als pakketjes bezorger regelmatig voorbij ziet rijden dan weet je dat de cultuursector dood is….dood als een pier.
Het is alweer een tijdje geleden en moet het een en ander uit mijn herinneringen ophalen. Maar.. het was een prachtige mooie zomerdag in juli 1997 en ik zit op de fiets op weg terug naar huis. Ik kan het me nog goed herinneren want ik kwam van Mijnheer Gitaar, een muziekwinkel die toenertijd aan de Roelofhartstraat in Amsterdam was gevestigd. Ik had net een kleine sequencer ingeruild voor een zwarte Fender Squire Jazz Bass voor het geval ik weer eens op reis zou gaan als bassist, gewoon een goed en niet te duur instrument voor erbij. Blij en zwetend fietste ik , met mijn nieuwe aanwinst op de rug, net weg van de winkel en op dat moment ging mijn mobiele telefoon af. Jawel, die telefoon had ik al een paar jaar…zo’n grote Nokia 1610, ken je die nog? Ik nam de telefoon op en de andere kant kwam met de vraag of ik beschikbaar was voor optredens gedurende 6 weken innachtclub Teatro Pereira in Ibiza stad, the place to be voor live muziek! Ergens volgende maand zouden we vertrekken. Zonder het te beseffen ging ik akkoord met een intens muzikaal avontuur die ook nog eens mijn kijk op het leven heeft veranderd. Ik was en zie me zelf nog steeds als een soort van sessie muzikant en achteraf gezien waren het gedurende zes weken topsessies. Een aantal groepsleden waren mij wel bekend van naam maar ik kende ze niet persoonlijk, dat hoort er gewoon bij maar spannend vond ik het allemaal wel. Namen als Jimi Bellmartin, Robert Pijnenburg werden genoemd en ik had zoiets van….okay okay te gek we gaan het allemaal meemaken! Het bleek achteraf dat ook Richenel zich twee weken later onverwachts bij ons aan zou sluiten, maar dat hadden we echter niet kunnen bevroeden.
Eenmaal aangekomen in de vertrekhal van Schiphol maakten de bandleden voor het eerst kennis met elkaar en we vertrokken met een grote Boeing richting het eiland. Eenmaal aangekomen werden we verwelkomd door de grote baas van de nachtclub. De man in de tuinoverall, die hij overigens altijd droeg, kwam ons tegemoet en zorgde er voor dat de hele groep per taxi linea recta eerst richting Pereira ging. Daar aangekomen maakten we eerst even kennis met het barpersoneel, aten en dronken we eerst wat en werd ons de twee appartementen toegewezen waar de groep gedurende de komende zes weken zou vertoeven. Het ene appartement was pal tegenover de club en de ander 5 minuten verderop dichtbij het pleintje om de hoek (zie foto hier beneden). Ik liep tezamen met de andere bandleden met onze koffers richting het appartement om een lekkere douche te nemen en de omgeving te verkennen. De band die hun laatste avond speelde vertrok de volgende dag richting huis en diezelfde dag moesten wij aantreden. Nu moet je je voorstellen dat de meesten van ons elkaar nooit eerder hebben ontmoet en dus nog nooit hebben samengespeeld. En weet je waar goeie ervaren muzikanten altijd een handje van hebben om te zeggen? Ach, we spelen het repertoire wel even weg. Jaja, we hebben het de eerste gig ontzettend zwaar gehad, het ging moeizaam en het was gedurende drie sets maal drie kwartier gewoon overleven. En ja hoor, we kregen, nadat we klaar waren om 03:00u, op onze kop van de grote baas, en goed ook! Als wij morgen weer zo slecht zouden spelen dan zouden we de dag er na op het vliegtuig zitten richting Nederland bulderde hij het uit.
Pleintje bij ons appartement
Het zijn geen lullige bandjes die in de Teatro Pereira komen spelen en de lat voor ons muzikanten ligt dan ook best wel hoog. We moesten niet gaan denken dat we het allemaal wel even wegspelen en dus was meer inzet vereist en spraken we na de eerste gig meteen maar af om 1 á 2 middagen te gaan repeteren met z’n allen zodat we de weken daarna overdag lekker in onze blote kont op het strand konden zitten. Zo gezegd zo gedaan, we repeteerden wanneer de middagzon volop scheen, het was bloedje heet maar wat was het gezellig. De deuren van de club stonden wagenwijd open voor een koel briesje en de terrasbezoekers en voorbijgangers wilden maar al te graag op de foto met ons terwijl we bezig waren. Blijkbaar hadden we de eerste avond toch iets losgemaakt bij het publiek! De eerste repetitie dag ging voorspoedig, we hadden nog het een en ander afgesteld en goed gezet qua apparatuur en we waren helemaal klaar voor onze tweede avond!
En de tweede avond was een succes, een groot succes! De band was op dreef, het repertoire ging zowaar vlekkeloos en de grote baas stond met een glimlach achter de lange bar tussen zijn bedienend personeel. De repetitie op de derde dag stond in het teken van de puntjes op de i zetten en meteen dan maar ook de liedjes doornemen die onze mooi boy zanger zou gaan doen. Jaja, die hadden we ook, we hadden Jimi en we hadden mooi boy. Wij als “echte” muzikanten deden in het begin een beetje lacherig als hij zijn MJ pasjes deed op het podium en tja, het top40 repertoire konden wij als “echte” muzikanten niet echt serieus nemen natuurlijk want wij waren immers van de Soul en de Jazz. Maar we kregen al gauw door dat hij degene was die al die mooie vrouwen trok naar de club en dat vonden wij natuurlijk helemaal niet erg. Doe jij maar je MJ danspasjes mooi boy dressed in white, dan hebben we tenminste heel wat mooi vrouwenvolk als publiek dachten wij bij ons zelf.
Met de Soulking
Nou is Ibiza een hot Island en dan heb ik het niet alleen over de tempratuur. De zwoele avonden in Pereira waren vaak hot and steamy. Tijdens het spelen keek ik altijd het publiek in en zag toen zoveel mooie Spaanse schoonheden die je recht in de ogen aanstaarden om je aandacht te trekken. Die waren er niet 7 dagen per week natuurlijk maar wel heel vaak. We hadden ze dan letterlijk voor het uitkiezen. Als we begonnen te spelen dan hing er altijd een soort magie in de lucht. Het was waarschijnlijk ook de combinatie tussen mooi boy en Jimi. Maar als Jimi begon te zingen dan ging letterlijk alle aandacht richting het podium. Wat een stem en wat een showman was het! Ik heb nog nooit meegemaakt dat een zanger zo’n impact heeft op het publiek. Gewoon een rauwe ongepolijste authentieke Soulman stond er op het podium. Wij werden door het Pereira publiek op handen gedragen en voor het eerst kon ik me een beetje voorstellen hoe het is om een “rockster” te zijn. We werden overal herkend en aangesproken, de band was een groot succes en een trekpleister in Ibizastad. Na zo’n twee weken kwam de welbekende zanger Richenel spontaan even langs om een drankje te doen en een liedje mee te zingen. Na al het bandgeweld zette hij samen Robert Pijnenburg op de vleugel de Jazzstandard “My Funny Valentine” in. Mijn mond viel open van verbazing, onze monden vielen open. Ik wist niet dat deze man zo geweldig mooi Jazz kon zingen! Het publiek stond ademloos te kijken en je kon letterlijk een speld horen vallen terwijl er normaal gesproken nooit stilte heerst. De Spaanse toeristen luisteren met hun hart en wat een magische avond was het weer! Vanaf die avond zou hij zich bij onze band voegen gedurende ons verblijf. Ineens hadden we drie totaal verschillende zangers met een totaal geheel eigen stijl die het Pereira publiek muzikaal heeft verwend in de zomer van 1997.
Waarom ik specifiek Richenel, Robert Pijnenburg en Jimi Bellmartin noem? Alledrie zijn ze ons ontvallen. Toen Jimi op 28 mei 2021 overleed dacht ik meteen van…”en dat is drie”. Er zijn gewoon drie bandleden van toen overleden. Best bizar als ik er zo over na denk. Deze sessieband was bijzonder, het was een samenstelling van personen met een geweldige synergie die op bepaalde momenten gewoon konden zweven tijdens het spelen en high van de muziek het podium af stapten.
Robert Pijnenburg was een begenadigd keyboardist en pianist die, in Pereira, onder het spelen geweldige arrangementjes verzon. Hij was een geniale swingende humoristische muzikant met het hart op de goed plek. Ik heb de meest geweldige partijen langs horen komen en elke avond was het weer anders, hij kon grillig zijn, speelde avontuurlijk en met flair waar ik ontzettend van heb genoten. Hij is één van de muzikanten die een band kon laten zweven. Robert heeft mij een jaar later in mijn allereerste eigen huisje in Amsterdam opgezocht en daarna heb ik hem nooit meer gezien. Ik zal nooit vergeten dat hij me toen vertelde dat hij niet oud zou worden. Hij wist het toen al en zo geschiedde. Hij is 50 jaar geworden…R.I.P.Robert.
Robert Pijnenburg
Richenel, een extravagante zanger die ook verbazingwekkend mooi Jazz kon zingen. Hij trad op het eiland ook veel op in discotheek Pacha als travestiet en de hele band was uitgenodigd om als VIP zijn optreden te komen bezoeken. Werkte je als muzikant bij Pereyra dan had je een passe partout en kon je gratis naar binnen in de grote discotheken waar je toenertijd voor een toegangsticket al gauw 100 gulden kwijt was en 14 gulden voor een Colaatje. Maar Rich zou eerst voor ons gaan koken voordat hij naar z’n optreden ging. Hij maakte zich voor de show klaar in de badkamer en tegelijkertijd stonden de piepers en de gehaktballen op in de keuken. Hij dekte de eettafel voor ons met een half opgemaakt gezicht en toen het eten klaar was serveerde hij alles op in vol ornaat op zijn hoge hakjes. Man man man, wat hebben wij gelachen met hem! Hier is ook weer een passievolle geweldige creatieveling te vroeg heen gegaan. Hij is 62 jaar geworden…R.I.P. Richenel.
Richenel
Jimi Bellmartin, de winnaar van de allereerste The Voice senior in 2018 . Buiten dat hij een geweldige zanger/entertainer was kon hij ook geweldig goed koken. Naast de Hollandse pot van Richenel kwam er dan ook regelmatig Indo food op tafel. Een zachtaardige lieve man die met iedereen door één deur kon. De mensen hielden gewoon van hem en hingen aan zijn lippen. Zijn publiek was ook altijd zo dankbaar als hij gezongen had. Hij was een uniek mens met veel charisma die iedereen inpakte met zijn stem en door de manier hoe hij kon entertainen. Door met hem op te trekken en op te treden heb ik veel van hem geleerd. Jimi was een rasartiest en een Soulking. Twee weken na het Ibiza avontuur ontmoette ik hem voor het laatst in een studio in Amsterdam om voor hem een studiosessie te doen. Daarna heb ik hem nooit meer gezien totdat hij een aantal jaren geleden op de buis verscheen. Hij is 72 jaar geworden…R.I.P. Jimi.
Jimi Bellmartin
Ibiza ’97 was voor mij een intens avontuur. Om zes weken lang zeven dagen per week zonder één dag vrij elke nacht in deze nachtclub te kunnen werken moet je sterk in je schoenen staan. Voordat je het weet ga je je te buiten aan alle verschillende verleidingen op het eiland, en dat zijn er veel kan ik je zeggen. Het deed mentaal en fysiek wat met me. Het was zwaar en intens en zocht mijn rust door alleen boven op een berg te gaan zitten, lekker met z’n allen overdag op het strand te liggen en in de mooie zee te gaan zwemmen of een wandeling te gaan maken. Ik merkte dat ik bij het schrijven van deze blog een beetje emotioneel werd, ik moest graven in mijn geheugen en deed onderzoek op Google om te kijken hoe het hun drie was vergaan de afgelopen jaren. Ze zouden een heel interessant boek hebben kunnen schrijven over hun leven want ik heb veel van hun verhalen mogen aanhoren. Wat een voorrecht is het om met deze drie charismatische unieke artiesten avond aan avond op het podium te hebben gestaan.
Hieronder is een Google maps link waar je kan zien hoe Teatro Pereyra er van binnen uit zag en waar het zich allemaal heeft afgespeeld.
Wij zijn inmiddels een jaar verder na ons muzikaal avontuur. De single Gebroken Spiegel van Joanna Bridge, de theatershow Overleven voor Dummies, de voorbereidingen, het radio optreden op NPO 5 bij Tineke de Nooij en ons Tijd voor Max TVoptreden lijken wel een eeuwigheid geleden. Als ik onze MP & Co zo aanhoorde afgelopen week dan zijn wij zo’n beetje als laatste aan de beurt om weer wat te mogen doen. In een voorgaande blog schreef ik al dat een crisis als deze middelmatigheid veroorzaakt. Ja, ik snap dat er ergere dingen zijn in de wereld maar ik betrek het even op ons muziek wereldje. Er zijn inmiddels al een flink aantal artiesten/muzikanten die er de brui aan hebben gegeven omdat het allemaal te lang duurt. Hey, de schoorsteen moet immers blijven roken. Artiesten en muzikanten staan al heel lang stil en stilstaan is achteruitgang, dat is gewoon een feit. Ik snap heel goed dat als je het financieel niet meer trekt je wat anders moet gaan doen en dan heb ik het geeneens over motivatie en inspiratie. Hoelang kan je dat nou volhouden? Het duurt allemaal te lang nu. Het zou mij in ieder geval geen goed doen als ik me telkens zorgen moest maken hoe ik de maand doorkom. Dit soort situaties zorgen ervoor dat je je niet kan focussen en ook is er geen tijd genoeg meer om je vaardigheden bij te houden laat staan om ze verder te ontwikkelen wat vaak ten koste gaat van de kwaliteit. Want…oefening baart kunst.
Wanneer alles weer open is en we weer los mogen gaan dan is het logisch dat wij muzikanten/artiesten eerst weer even moeten inkomen, weer de spieren moeten losmaken, zich moeten rekken en strekken, weer conditie en routine moeten opbouwen willen we weer op ons oude niveau presteren. En sommigen van ons zullen eerst even de wonden likken want reken maar dat er flink veel schade is opgelopen. Vanuit een jaar niks doen naar ineens weer op een podium performen is niet niks. Er zal waarschijnlijk veel veranderd zijn. Ik denk hierbij aan de infrastructuur die in korte tijd nog meer is afgebrokkeld. Nog minder podia en nog steeds heel veel aanbod van artiesten en muzikanten die voor hun plekje in deze business nog harder zullen moeten vechten. Wat niet veranderd is de kritische houding van het publiek. Die verwacht gewoon top entertainment en top prestaties van de performers, crisis of geen crisis. Performen is een marathon waarbij je lichamelijk en geestelijk in goede conditie moet zijn wil je blijvend iets kunnen neerzetten wat staat als een huis. Valt niet mee hoor in deze bizarre tijd.
Wij hebben in 2020 heel veel leuke dingen meegemaakt en iets moois neergezet. Maar weet je wat ik jammer blijf vinden, dat we met al onze beste vrienden, familie en kennissen niet hebben kunnen napraten over alles wat we hebben meegemaakt en ook de 50e verjaardag van Joanna niet groots hebben kunnen vieren. Meteen na de laatste noot van de show moest het publiek direct richting de uitgang en hup door naar huis. Ik had het me zo anders voorgesteld. Na de show mengen tussen de mensen in de gezellige theater-lounge. Napraten over de show, complimenten in ontvangst nemen om daarna samen met cast en crew het hele avontuur af te sluiten met een champagne toast. Kort daarna zouden we normaal gesproken iedereen bij ons thuis hebben uitgenodigd op onze befaamde sateh BBQ met de speciale marinade van chef ondergetekende. We zouden dan horen hoe iedereen alles heeft beleefd en hoe ze hebben meegeleefd met ons. Niets van dit alles, helemaal niets. Na de allerlaatste noot te hebben gespeeld verstomde het geluid al vlug en werd dit alles niet meer dan een herinnering en sloeg het heerlijke ijskoude bier om in een lauw doodgeslagen biertje.
