Starend uit het raam van het troosteloze overheidsgebouw aan de Wibautstraat in Amsterdam wachtte ik op een goeie vriend die een synthbass pedaal zou komen ophalen op het adres waar ik eind jaren ’90 werkzaam was. Daarna ging die vriend, met het geleende pedaal, meteen door naar Groningen om een optreden te doen. Wat had ik toentertijd graag in zijn schoenen gestaan. Ik voelde me gevangen tussen die vier muren en zoals hij zich zo lekker vrij bewoog overdag, niet vastzittend aan een 9 tot 5 stramien, dat wilde ik ook. Als tijdelijk ingehuurde financieel medewerker zat ik tussen de ouwe klagende grijze stoffige mannetjes die de hele dag op hun horloge keken wanneer ze konden lunchen en naar huis mochten. Terwijl ik de aan alcoholverslaafde afdelingsmanager de hele tijd boertjes hoorde laten inclusief hikgeluiden dacht ik bij mezelf “waar ben ik hemelsnaam beland, wat doe ik hier?!” Ik wilde ook zo’n vrij leven, zo’n muzikantenleven. Ach ja, de jaren hebben mij anders doen inzien en ben nu, na alles wat er gebeurd is de laatste jaren in de wereld, blij dat ik mijn pad ben blijven volgen.

De professionele fulltime muzikant is, stel ik me zo voor, dat wanneer ik op kantoor aan het werk ben hij/zij overdag aan het (in)studeren is of in de repetitieruimte aan het oefenen is met een band. Of aan het schrijven is of aan het creëren is geslagen. Dit alles kost tijd…veel tijd. Ik, als zogenaamde semi-pro, komt van z’n werk thuis en heb ergens in de avond zo’n 1-2 uurtjes om met m’n instrument te pakken om bezig te gaan. Voor de meesten is 1 uurtje al heel erg veel in de avond. Maar goed, ik ben regelmatig bezig met de muziek en dat maakt dat ik aardig wat diverse content heb weten te creëren op mijn website inclusief mijn persoonlijke verhaaltjes in de vorm van een blog, zoals deze. Kijk, talent is één ding maar de factor tijd is toch ook echt wel een ding. Tijd is schaars en in deze context hebben de meesten van ons gewoonweg geen tijd of maken er geen tijd voor om wat voor redenen dan ook. Terwijl wij onze spaarzame momenten gebruiken voor de muziek hopen we vaak ook net zo goed te worden als de professional die vele uren meer per dag bezig kan zijn om z’n vaardigheden te ontwikkelen en om te creëren. Daar kan je nooit tegenop, tenminste als je een lichamelijk en geestelijk gezond leven wilt blijven leven. Het dagelijks bezig zijn met de muziek is een flinke opgave voor ons die overdag gewoon een fulltime baan hebben. Het is vaak doorbijten. En over tijd gesproken. Hoe minder vaardig je bent op je instrument of met je zang hoe meer tijd je nodig hebt om je zaakjes voor elkaar te krijgen.

Wij zijn de zogenaamde weekend warriors, wij moeten het voornamelijk hebben van de vrijdagen en de zaterdagavonden en eventueel de zondagmiddagen. Op de vrijdagavond zou het mij trouwens tegenwoordig geeneens meer lukken om op tijd te komen op een gig ergens in het land. Ja, café gigs lukt nog wel maar niet de bedrijfsfeesten en bruiloften waar je als band altijd vroeg aanwezig moet zijn. Zou ik alles moet omgooien. De vrijdagavonden vond ik zwaar. Net van m’n werk, als een gek m’n spullen inladen en gaan! Nog helemaal gaar van de werkdag meteen de knop omzetten om de avond en nacht goed proberen door te komen. De concentratie en focus is maar half half want het hoofd is moe van de werkdag. Het spelen op doordeweekse dagen en op vrijdag is gewoon zwaar. En helemaal als je in een coverbandje vier sets van vijfenveertig minuten moet spelen. En toch deed ik het, zoals zoveel anderen, toch allemaal. Ik haal er ook geen plezier meer uit en laat dit voortaan ook maar aan mij voorbij gaan.

De leukste gigs die ik heb gedaan vond ik toch wel de akoestische optredens. Of het nou met een bluesbandje of een coverbandje was die van elektrisch naar akoestisch ging of Joanna en ik als duo, ja dat vond ik wel weer erg leuk om te doen en dan maken mij die late uurtjes dan ook niet uit. Het is tijd voor wat anders en het roer om te gooien om een nieuw pad te gaan bewandelen.

“Been there done that”