Het gevoel dat de grond onder mij verdween en ik erin wegzakte…

Dit overkwam mij in 2010 op vrijdagochtend 2 april om precies te zijn. Mijn moeder vertelde me nooit hoe ziek ze eigenlijk was en wat de status was van haar gezondheid tot op die bewuste dag. Ze wilde mij nooit ongerust maken. Een paar jaar daarvoor was ze geopereerd en daarna was ze schoon, geen kankercel meer te vinden. Tot op een dag de telefoon ging. Laat ik nou net drie maanden daarvoor Amsterdam hebben verlaten voor een dorp dichtbij Gorinchem voor de liefde, Ach die zogenaamde liefde was enkele maanden daarna een deceptie…een flinke deceptie kan ik wel zeggen. Mams belde mij op en ik kreeg die betreffende 2e april te horen dat de ziekte toch weer terug was gekomen en was uitgezaaid. Ze zou het einde van het jaar niet meer halen hadden de artsen gezegd. Kun je je voorstellen wat het met je doet na zo’n intens verdrietig bericht? Mijn wereld stortte in, mijn tranen waren niet meer te stoppen en ik schreeuwde het uit! Mams wilde niet dat ik dezelfde dag richting Amsterdam zou komen omdat ze bang was dat ik te emotioneel was om te rijden en niet veilig aan zou komen bij haar. Zo was zij, altijd bezorgd en rekening houdend met mij haar zoon haar enige kind terwijl ze al stervende was.

De dag erna ben ik naar Amsterdam gereden en deze rit is de langste van mijn leven geweest. Ik wist niet hoe snel ik bij haar wou zijn om voor haar te zorgen. Die 60 km voelde als 600 km! Ik had mijn koffers gepakt en wist dat ik zolang bij haar zou blijven als nodig zou zijn. Aangekomen bij mams had ik samen met haar besloten bij haar te blijven tot het einde en dat ik haar zou verzorgen zodat ze niet naar een hospice hoefde maar in haar eigen vertrouwde omgeving in vrede kon sterven.

Ik had voorgenomen om als mantelzorger en zoon er voor haar te zijn totdat ze haar laatste adem zou uitblazen. En dat is uiteindelijk ook gelukt. Maar… dat hield ik alleen maar vol omdat mams, ondanks de vele pijnen en ongemakken, altijd rekening met mij hield. Zo was zij en wat was ze trots op mij dat ik dit kon doen voor haar. Ze was zo trots, blij en verbaasd dat ik dit allemaal kon volhouden. Tja, it runs in de family denk ik dan maar…vaders kant. Emotioneel en lichamelijk is het ook heel erg zwaar geweest dat ik heel goed begrijp dat veel mantelzorgers dit niet kunnen volhouden. Er kwam een moment dat ik mijn eigen moeder ging wassen en dat ik mijn eigen moeder op de pot ging helpen. Natuurlijk hadden we thuiszorg maar dit hele proces van zorgen zorgde ervoor dat ik op een mooie en geleidelijke manier afscheid kon nemen van haar. Even iets tussendoor, de thuiszorg boden mij een baan aan om als thuisverpleger bij hun organisatie te komen werken, zoveel respect en bewondering hadden de verpleegsters van de thuiszorg voor mij. Een mannelijk persoon die op deze manier voor zijn ouder zorgde scheen bijna niet voor te komen. De thuiszorg verpleegsters hoefden nooit veel te doen als ze kwamen behalve tegen het einde toen het echt niet meer ging en het allemaal te zwaar werd voor me. Per slot van rekening zijn zij de professionals.

Je eigen moeder zien veranderen van een ijzersterke wijze vrouw tot een hulpeloos uitgeput mensje,..dat doet pijn. Zo verdrietig ook dat zij twee jaar voor haar officiële pensioen kwam te overlijden. Haar overlijden, daar had ik vrede mee maar dat ze niet van haar pensioen kon genieten in Indonesië vind ik nog steeds het meest verdrietige, wat had mams graag terug gewild. Terug naar het mooie Indonesië naar haar lieveling zus en de rest van haar familie waar ze haar laatste dagen zou slijten…in haar geboorteland…in haar eigen huis…het mocht niet zo zijn.

Ik moet wel even vermelden dat ik in deze moeilijke periode heel veel hulp heb gehad van onze lieve Indische buurvrouw Josta en dat ik heel veel steun heb gehad aan mijn beste vrienden (BFF’s) Glenn, Delano, Ron en Mike. Dankbaar.

Mijn moeder was eigenlijk een verlegen mens maar dat was mij nooit opgevallen eigenlijk. Zij praatte altijd heel makkelijk en honderduit en ging met iedereen heel makkelijk een gesprek aan. Ik was heel verbaasd toen ze mij dat vertelde. Ik kon altijd diepgaande gesprekken met haar houden en ze gaf me altijd wijze adviezen, ze was bijzonder. Ik mis die gesprekken met haar aan de keukentafel. Mams was altijd zo trots op mij als ze mij zag optreden. Ze zag een andere Ricky op het podium, ze zag dat het mijn passie en echt mijn ding was. Ze zag me gelukkig zijn en dan maakte haar ook weer blij en gelukkig. Mijn mams heeft mij geïnspireerd en gemotiveerd wat mij heeft gemaakt tot wat ik nu ben en hoe ik nu ben. Mams had mij echter ook gemotiveerd om verder te gaan als muzikant i.p.v. studiotechnicus en dus pakte ik mijn basgitaar weer volledig op. En kort na haar overlijden vertrok ik voor twee maanden naar Indonesië om mezelf weer even terug te vinden. Na tien jaar te zijn gestopt met optreden ging ik daar in een Rock band spelen (zie video). Dit was letterlijk mijn allereerste gig na die 10 jaar…wat was dat een mooi en spannend avontuur in Jakarta Indonesia!

Ik mis mijn mams nog elke dag. We scheelden precies 20 jaar en 20 dagen en ze zou vandaag 75 jaar zijn geworden. Helaas heeft ze mijn lieve Jobi nooit leren kennen en onze Labradoodle Cisca. Op beiden zou ze erg dol zijn geweest. Laat mijn moeder nou Francisca heetten, dan weet je nu waar de naam Cisca vandaan komt. Het leven wat ik nu heb opgebouwd samen met mijn gezinnetje, dat heeft zij helaas niet meer mee kunnen maken maar ik weet zeker dat ze ontzettend trots op mij zou zijn.

Mijn mams Francisca Gervais is op 63 jarige leeftijd overleden op 26 september 2010…R.I.P…+++

In de eerste zes maanden van dit jaar zijn wij als familie de Leau, ook op te jonge leeftijd, twee geliefde familieleden verloren aan dezelfde verschrikkelijke ziekte. Mijn tante Mayke de Leau en mijn oom Dirk Kroon. Het verlies is groot en ik zal jullie missen…R.I.P…+++

“Geniet volop van elke dag en wees dankbaar want het kan ineens afgelopen zijn”