De tijd vliegt voorbij lieve mensen! Het is alweer één jaar geleden dat mijn website online is gegaan. Op 11 november 2019 had ik het domein http://www.leaubass.com vastgelegd om op mijn net aangemaakte homepage mijn eerste vier blogs in een keer online te kunnen zetten. Inmiddels is het nu een uitgebreide website geworden met tientallen blogs en verschillende pagina’s met alles wat ik maar kwijt wil onder de noemer #basstalk&more. Het schrijven bevalt me goed en vind het ook erg leuk. Aangezien ik niet zo’n prater ben schrijf ik hiermee een gedeelte van wat er in mijn creatieve brein afspeelt van me af. Niet dat het heel veel mensen interesseert maar dat vind ik eigenlijk niet zo boeiend. De meeste mensen zijn toch plaatjeskijkers en voor lezen neemt men tegenwoordig geen tijd meer. Het belangrijkste is dat ik er plezier aan beleef en dat ik dit digitale dagboek in lengte der dagen kan teruglezen. En deze website is ook erg handig als men aan mij vraagt wat ik nou precies doe in de muziek en wat mij allemaal bezig houdt, dan verwijs ik ze naar deze site.
Als ik alleen al kijk naar de afgelopen 10 maanden dan is het echt te veel om dat allemaal terug te halen in mijn geheugen. Wij, Joanna en ik, hebben zoveel gedaan en meegemaakt in zo’n korte en bizarre periode. Gelukkig heb ik het allemaal beschreven in mijn blogs die ik soms op rustige momenten op m’n gemak teruglees met een kleine trotse glimlach op mijn gezicht.
Als je mijn blogs een beetje gevolgd hebt dan zal het je zijn opgevallen dat ik nooit iemand met naam en toenaam noem. Ik geef bijna nooit mijn mening en ben nooit echt kritisch in mijn verhaaltjes. Het komende jaar zal ik wat scherper gaan schrijven want in het echt ben ik niet altijd maar mild. Als je mij loopt te fokken of iets bevalt me niet dan kan ik nogal een scherpe tong hebben. Ik merk dat ik heel neutraal schrijf en vaak ook heel algemeen en vrij voorzichtig. Zal in 2021 toch wat meer het achterste van mijn tong gaan laten zien denk ik zo. Echter zonder kwetsend en beledigend te zijn. Mijn website is letterlijk mijn domein en dat is heerlijk. Het is hier geen sociale media waar iedereen maar z’n emmer vol met stront kan deponeren als hij of zij daar zin in heeft. Hier kan ik gewoon mezelf zijn en schrijven wat ik wil zonder al die bullshit commentaren die ik regelmatig voorbij zie komen op sociale media, zo verschrikkelijk en dom vind ik dat. Niet gehinderd door enige kennis roeptoetert men vaak maar wat.
Mijn eerste vier Las Negras blogs zijn eigenlijk de reden geweest dat deze website is ontstaan. De inspiratie die ik heb opgedaan tijdens die song-writers bootcamp heeft inmiddels geleid tot tientallen blogs en heel veel andere content zoals videootjes, foto’s etc. Deze site heb ik tot nu toe altijd up to date gehouden en dus zijn er altijd weer nieuwe dingen die je misschien nog niet hebt gezien. Ik zou zeggen, neem een kijkje op alle pagina’s en check ook eens mijn favoriete links. Er zou zomaar iets voor jou tussen kunnen zitten wat je leuk vindt en nog niet kent. Oh en vind je het leuk dan kan je je ook abonneren op mijn blogs. Schrijf je in onderaan bij My Mind My Soul My Bass en je krijgt mijn laatste blog automatisch in je mail!
Yesss, op naar 11 november 2021 met vele nieuwe blogs!
Anderhalve week geleden zag ik mijn oude werkgevers AJ Plug en haar man bij Jinek in het progamma zitten. Nu zal je misschien denken, wie is die AJ dan? Allereerst is zij een hele goeie blueszangeres en daarnaast is zij ook de privé chauffeur van Johan Derksen. Deze dame was ernstig ziek en volgens de berichten was het dan ook bijna kantje boord geweest. Met tussenpozen heb ik een kleine twee jaar in AJ & the Wildgrooves en in de AJ Plug band gespeeld. Heb hiermee letterlijk heel Nederland rond getoerd en heb haar debuutalbum periode meegemaakt. Het was zeker niet altijd koek en ei tussen ons in de eerste periode maar ik ben blij voor haar dat ze weer genezen is en dat ze rustig weer de draad kan oppakken. Anyway, ik vond onlangs twee gig blogs die ik geschreven had in 2013. En ineens realiseerde ik mij dat ik toen al blogs aan het schrijven was maar er verder nooit meer de tijd voor nam en het terzijde had geschoven. Onderstaande verhaaltjes zijn dus 7 jaar oud. Oh ja, op mijn website kan je wat videootjes en foto’s vinden van mijn tijd bij deze authentieke zangeres.
Gig AJ and the Wildgrooves 25-10-2013, Deventer, Café Floors
Altijd haasten als ik een optreden heb op de vrijdagavond. Gelukkig haal ik het allemaal net om op tijd te komen en rustig op te bouwen. Je moet ook ergens een rustpuntje inlassen voordat je naar een gig vertrekt toch? Dus zeker een half uurtje even chill…dat moet gewoon. In de tussentijd even relaxed eten, douchen en m’n setlijstje uitprinten.
Terwijl ik overdag op kantoor onder grote werkdruk m’n taak moest volbrengen tot een uur of vijf heb ik gisteravond nog staan rocken met de boys en dame. De rit naar een vrijdagavond gig toe is vermoeiender dan de weg terug. De oogjes zijn dan nog vermoeid door het intensief staren naar het beeldscherm de hele dag. En ik zit dan ook nog in de rush van het werken. In de auto probeer ik me te onthaasten en om te schakelen naar een heel andere wereld. Muzikant zijn is toch het beste beroep in de wereld…voor mij dan. Ik merk dat het me veel energie geeft en dat de vermoeidheid die ik op de heenweg heb dan is verdwenen. En dat terwijl ik toch een dag van bijna 19 uur achter de rug heb als ik straks m’n bedje opzoek.
Ik nader Deventer en rij over de bekende brug over de IJssel en dan…dan zie je Deventer by night….een prachtig gezicht! De historische binnenstad ligt er mooi verlicht bij. Ik neem afslag Deventer en dan is het niet meer ver naar de binnenstad. Voor Café Floors geparkeerd begin ik meteen met het uitladen van mijn spullen. Het café is ruim opgezet en we staan dan ook best wel prima opgesteld. Hier worden we hartelijk ontvangen en gevraagd of we wat willen eten. Ik moet zeggen dat ik in de jaren ervoor meer bad attitude van café personeel jegens muzikanten heb ervaren dan sinds ik bij AJ&W speel. Maar goed, met de tijd ervoor bedoel ik dan ook de jaren negentig. Ik was namelijk voor meer dan 10 jaar gestopt met live optredens. Misschien ligt dat ook aan ons hoor, ik weet het niet maar het voelt goed en het gaat er altijd gemoedelijk aan toe allemaal. We hebben onze spullen altijd aardig snel opgesteld en we lopen elkaar ook niet in de weg tijdens het opbouwen. De bandleden hebben bij elkaar een flink aantal jaren ervaring en weten dan ook precies wat te doen op welk moment. Echt druk maken we ons nooit en problemen en onverwachte omstandigheden worden tot nu toe altijd prima opgelost. Ook is het fijn om geen 25 jaar meer te zijn trouwens. Ik merk dat het haantjes gedrag wat zo’n beetje elke muzikant op die leeftijd vaak heeft er niet meer is. Wie de “langste” heeft en wie het verste kan pissen is er niet meer. Gedisciplineerd en het juiste spelen, dat is het belangrijkste om een gig tot een succes te maken. Voor mij is het overigens de allereerste keer in mijn geboortestad Deventer en dat geeft een apart gevoel. Een gig vlak naast De Waag waar ik als kleine jongen met mijn vader naar de markt ging op zaterdagmiddag om gebakken vis met patat te halen en die dan zittend op de trap van De Waag op te eten. Veel bandjes zullen vanavond op de Brink spelen in verschillende cafeetjes. De sfeer is gemoedelijk en relax en daar hou ik van. Het optreden gaat goed, onze eerste set is aardig lang en de mensen lopen in en uit. Het ene moment is het café leeg en het ander moment is het weer het bomvol. Het leuke is wel dat de echte blues liefhebbers blijven en ik zie dat men geniet van ons optreden. De tweede set houden we wat korter en voordat ik het weet is het weer voorbij. Mijn familie heb ik in de tussentijd ook allemaal ontmoet, kortom het was een geslaagde avond. Na de gig even gezellig chillen met de bandleden op het buitenterras met een biertje en dan de spullen opruimen en de auto’s inladen. Op weg terug naar Amsterdam heb ik weer energie en een voldaan gevoel in mijn lijf. Ik rij rond 01:30u op de IJsselbrug, kijk nog even naar rechts over mijn schouder en trap het gaspedaal in en Deventer by night verdwijnt langzaam in de achteruitkijk spiegel.
Gig AJ and the Wildgrooves 27-10-2013, Wijk aan Duurstede, Café ’t Hoff
Zondagmiddag 27 oktober om 14:00u rij ik richting Wijk aan Duurstede. De allereerste keer dat ik met mijn semi-acoustische Tangle Wood bas ga spelen en ik neem mee een Gallien Kruger microbass versterker, een kleine 12inch. Niet het grote spul dit keer want ik had begrepen dat het een superkleine plek is waar we moeten spelen. Het gebeuren is van 16:00u tot 19:00u.
Aangekomen parkeer ik naast de kerk en loop een poortje onderdoor waarbij ik op een soort binnenplaatsje terecht kom. Aangezien ik altijd de plek google waar ik moet spelen weet ik de deur te vinden waar ik naar binnen moet. Alles om me heen is heel oud, middeleeuws en pitoresk. Het voelt meteen knus en warm aan. Het deurtje binnengelopen stap ik inderdaad een heel klein cafe binnen. Ik was de eerste van de band dus na even handen schudden met de eigenaar en de organisator van het optreden drink ik eerst even een kopje koffie. Intussen zijn ze de spotlights aan het maken voordat de rest van de band arriveert.
Een kleine 10 minuten later komt de bandbus aanrijden met de rest van de bandleden en de instrumenten etc worden naar binnen gesjouwd. Het opbouwen gaat zoals altijd relaxed en ook hier zijn we weer binnen no time speelklaar. Even de mics testen voor de zang, saxofoon en een viool. Alles is opgesteld en het ziet er gezellig uit allemaal. Zittend op een stoel test ik het geluid van m’n setje die ik nog nooit live heb gebruikt. En ja hoor, uiteraard mis ik wat. Een feedback buster…zo’n rubber ding die je in het klankgat van je akoestische basgitaar schuift om feedback tegen te gaan.
Het optreden gaat beginnen, het is 16:00u en de mensen druppelen al na een kwartier spelen binnen. Het wordt steeds drukker, en al gauw is het stampend vol. Dat is natuurlijk niet zo moeilijk in zo’n klein gezellig cafeetje. We beginnen met viool in plaats van op elektrische gitaar. Ik vind het leuk, het geeft wat extra’s. De mensen vinden het leuk en hebben er duidelijk zin in en dat geeft de band dan ook weer extra energie. Voor een zogenaamde semi akoestische set maken we uiteindelijk toch weer een bak lawaai zoals altijd maar het plezier is er niet minder om. De band is goed op dreef en na een korte pauze doen we de tweede en laatste set die knallend werd afgesloten. Aparte gig was het maar wel heel erg leuk. Zeker omdat er een viool en extra saxofoon werd toegevoegd. Misschien een tip dat we volgende keer de nummers in zo’n setting wat kleiner spelen, dan komt het meer tot z’n recht en krijgen de oortjes ook wat meer rust. Na de gig drink ik mijn biertje, we kletsen wat na , laad daarna het kleine spul in de auto en neem afscheid van iedereen. Om 19:45u zit ik weer in de auto op weg naar huis om rustig voor de buis te genieten van het laatste restje weekend.
De crisis beheerst ons dagelijkse leven. We staan er mee op en gaan er mee naar bed. Niks anders dan Corona in de media alsof er niks anders meer bestaat. Bizar gewoon. Iedereen heeft zo zijn eigen mening over de hele situatie en de genomen maatregelen om het virus in te dammen. Maar waar iedereen het toch wel over eens zal zijn is dat er, buiten mensenlevens, een heleboel andere dingen kapot aan het gaan zijn en of al kapot zijn. Economisch gezien staan we pas aan het begin van grote ellende. Naar mijn idee moet de grote voelbare klap in de persoonlijke sfeer voor iedereen nog komen. Maar dit is een muzikanten website en dus zal ik het ook maar bij muziek en gerelateerde zaken houden. Deze schoenmaker houdt zich maar beter bij z’n leest. Alhoewel het verleidelijk is om hier mijn mening en ideeën te spuien over wat er nu allemaal gebeurd in Nederland en de rest van de wereld en hoe ik het zie allemaal. Nee, ik doe het niet.
De paniek wordt steeds groter en groter en zo ook bij de professionele muzikanten. Op de sociale media zie ik regelmatig schrijnende berichten voorbijkomen die mij raken. Ik zie dat veel van de grote jongens het heel erg moeilijk hebben op het moment. En dan heb ik het echt over de top muzikanten van Nederland. Als die gasten al geen werk meer hebben wat moet de rest dan? Wat een trieste situatie als je bedenkt dat de meesten van hun jarenlang een gedegen muziekopleiding hebben gevolgd en minstens 10.000 uur studeertijd op het instrument erop hebben zitten om, na misschien wel meer dan 30 jaar prof te zijn geweest, in een supermarkt aan de slag te gaan. Hey, wat moet dat moet natuurlijk want er moet brood op de plank komen! Maar muzikanten moeten blijven oefenen, moeten blijven studeren op hun instrument om hun vaardigheden op peil te houden en uiteraard ook om repertoire in te studeren. Ze zijn niet voor niets zulke goeie vakmensen geworden. Ze hebben er heel veel tijd in geïnvesteerd om een goeie muzikant te worden en ook door heel veel met hun instrument bezig te zijn. En waarschijnlijk hebben ze daarvoor ook heel veel moet laten. Waar halen ze nu de tijd vandaan als ze nu ook nog eens een reguliere baan er naast moeten hebben om te kunnen overleven. Oh ja, dan heb ik het nog geeneens over de investeringen in instrumenten en apparatuur. Die waarde daarvan overstijgt vaak ook nog eens de waarde van de auto waar ze in rijden. Als deze crisis nog lang doorgaat dan moet het toch ten koste gaan van de kwaliteit van dit niveau muzikanten? Dat kan haast niet anders als je er andere dingen naast moet gaan doen.
De crisis zal zorgen voor middelmatigheid in de muziek. Muzikant zijn in Nederland is al geen vetpot en hoe kan je je als muzikant nou volledig ontwikkelen en ontplooien als de infrastructuur aan het verdwijnen is? Alles stort nu als een kaartenhuis in elkaar. Er is straks geen Paradiso, geen Melkweg, geen kroeg, geen festivals, bruiloften en partijen meer. Het werkterrein van de muzikant wordt in rap tempo steeds kleiner en kleiner in om uiteindelijk voorgoed te verdwijnen. Muziek maken doe je met meerdere mensen. Samenspelen en interactie met andere muzikanten is een vereiste om je goed te kunnen ontwikkelen. Van veel optreden samen met anderen leer je het meeste maar is dat nog wel mogelijk in de toekomst voor onze en de komende generatie?
Soms zie ik weleens ietwat onverstandige uitspraken voorbij komen van muzikanten die net werkloos zijn geworden. Zoiets van: “nou, nu moet ik maar een baan gaan zoeken en dan maar gaan werken”. Huh? Als professioneel muzikant was dat toch je werk? Dat was toch je baan? Ik snap het aan de andere kant ook wel hoor. Als muzikant beschouwt men het vaak ook niet als werk want je hebt natuurlijk de leukste baan van de hele wereld! Ach ja, maar om dit nou hardop te zeggen lijkt me niet echt handig aangezien veel mensen vaak het idee hebben dat muzikant zijn maar een hobby is. Terwijl diezelfde mensen wel volop genieten van de kunst, cultuur en entertainment. Nou al die content komt niet uit de lucht vallen toch? Dat komt voort uit creativiteit, passie en liefde voor hetgeen wat je doet. En niet te vergeten…heel hard werken!
Gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken en waarschijnlijk willen we het ook niet weten wat ons allemaal nog te wachten staat. De toekomst zal het leren en we hopen op betere tijden!
Alleerst wil ik iedereen heel erg bedanken die onze shows hebben bezocht afgelopen zaterdag in het Theater Griffioen in Amstelveen! Zowel in de middag als avond hadden we een fantastisch publiek! Toch bijna twee volle zalen getrokken…heel erg blij mee en bijzonder in deze bizarre tijden. Veel mensen die de show om de een of andere niet hebben kunnen bezoeken of besloten hebben om toch maar af te zien om te komen vanwege het Covid gebeuren vroegen mij of deze show nog ergens anders te zien zal zijn. Ik kan je vertellen dat dat voorlopig niet meer gaat gebeuren. Aangezien de productie van deze grote show (letterlijk) in eigen huis is gedaan is het onmogelijk voor ons om het nog een keer te doen. Als we deze show bij een theater productiemaatschappij kunnen onderbrengen dan is de mogelijkheid daar. Maar gezien de situatie waarin de hele cultuursector zich momenteel in bevindt zal het nog jaren gaan duren ben ik bang. Het is zonde want deze mooie show hoort niet in de ijskast te liggen maar hoort te rijpen op het podium.
Kom, ik neem je mee hoe ik de voorbereiding en aanloop naar deze bijzondere dag heb ervaren. De woensdag voor de 19e zijn we in de middag met coach/regisseur Michelle samen naar het Griffioen gegaan om te gaan spacen. Nee, geen spacecake en jointjes maar het is meer het aanvoelen van de zaal en het doorlopen van het proces. Ik loop door de hele zaal en over het podium heen te ijsberen, zit op de vele stoelen in de zaal om te kijken wat de persoon op die plek zou zien van het podium. Ik kan het nu wel eerlijk zeggen maar ik vind die stoeltjes in de zaal spuuglelijk, ze zitten beroerd, de voering van sommige stoelen waren gescheurd en sommige wiebelen. De theaterzaal was al voor de crisis geregeld en die had toen nog van die mooie rode theaterstoelen die omhoog liepen in de vorm van een tribune. Iets van 250 zitplaatsen waren er. En nu? Maximaal 100. En wat wat waren wij teleurgesteld toen die rode stoelen verdwenen waren. De theaterbelevenis zit hem ook in de rode stoelen vind ik. Maar ja, het was take it or leave it en de enige optie was nog meer huur betalen voor een andere venue. Tja, we zijn niet enigen die hier mee te maken hebben en dat realiseer ik me ook wel.
De lelijke grijze stoel
De mooie rode theaterstoel
Aangezien ik had besloten om met inear monitors te spelen i.p.v. met de basversterker op het podium hoefde ik, dacht ik, niet zoveel in te pakken. Dat viel toch wel even tegen. Even wat basstalk nu. Ik bracht drie verschillende basgitaren mee. Twee 5-snarige waarvan eentje een halve toon lager gestemd was voor het allerlaatste nummer. Voor het country nummer had ik mijn Precision bas mee puur voor een andere sound aangezien Jeff ook op zijn akoestische gitaar speelde. De andere 5-snarige bespeelde ik gedurende bijna de gehele show. Dit was voor mij de allereerste keer dat ik meerdere basgitaren had gebruikt maar geloof me it’s all about the sound. Verder nam ik mijn flighcase mee met daarin mijn Avalon U5 DI en Inear versterker. En in mijn trolley koffer heb ik ook een pedalboard. Ik speel nooit zonder volumepedaal, stemapparaat en compressor tijdens dit soort gigs. Verder zit er nog een enveloppe filter en octaver op maar die heb ik niet nodig gehad voor deze show. En natuurlijk moest ik ook nog eens kleren meenemen in een andere koffer om de dagen in het hotel door te komen en voor de show zelf.
De vrijdag voor de show gingen we richting ons hotel gelegen vlak bij het theater zelf. We moesten er even uit, even weg van huis wat al maanden lang ook fungeerde als ons kantoor. Even chill en even in een andere omgeving ons voorbereiden en opladen voor wat komen gaat. En wat een mooie kamer hadden wij waar wij zondag pas moesten uitchecken. Er was zelfs een soort van bar in onze keuken waaraan ik de vrijdagavond nog alles heb doorgespeeld met koptelefoon en Ipad en al. Na alles te hebben uitgepakt en nog wat te hebben voorbereid was het om een uur of 23.00u tijd om te gaan slapen.
De volgende ochtend, na alles weer in de auto te hebben geladen, gingen we om 8.00u richting het theater. En ja hoor, de deur was dicht. Wij waren als eerste aanwezig en de technicus van het theater die de sleutel heeft zou pas om 9.00u daar zijn? Anyway, de deur ging gelukkig 8.45u open en het hele circus kon beginnen. Vanaf 9.00u was het een drukke bedoening. Eerst even op het stageplan kijken waar iedereen moet staan op het podium en dan beginnen met opbouwen. De geluidstechnici waren inmiddels ook al uitgepakt en hun opbouw kon ook beginnen.
De band is inmiddels opgebouwd en het wachten is op de soundcheck. Nu ging dat niet van een leien dakje. Je moet begrijpen dat onze geluidstechnici afhankelijk zijn van de technicus van het theater zelf en die was volgens mij niet altijd even duidelijk en even snel. En was de hele tijd buiten zijn sigaretjes aan het roken als ze hem nodig hadden terwijl er binnen problemen waren. Voor zover ik het heb kunnen zien zat er geen tempo in bij die man terwijl wij met man en macht alles op tijd klaar probeerden te krijgen. Nu versta ik dat technisch taaltje en dat voorspelde niet veel goeds wat ik hoorde. En ja hoor, de monitoring was niet goed aangesloten en daardoor hoorden wij op het podium niet wat we moesten horen en als aan het ene knopje gedraaid werd gingen andere instellingen mee etc. Voor onze technici was het een ramp om alles op tijd opgelost te krijgen. Maar voor ons werd het echt een probleem. Geen soundcheck met band en Joanna tegelijk. Eigenlijk was er helemaal geen soundcheck en iedereen had een monitor probleem. Daar zat ik dan met mijn Inears waar ik een verschrikkelijke mix op had waar alles uit balans was. Joanna had ook bijna geen tijd meer om zich te verkleden en voor haar visagie en dat komt nog eens bovenop een niet goede monitormix. En dus werd de middagshow die om 14:30 begon een worsteling,…hoe kon het ook anders. De show is gelukkig goed ontvangen maar het had een geweldige show kunnen worden. Wij werken tijdens twee nummers met sequencers en die hoorden we dus ook niet goed terug en probeer dan maar goed getimed mee te spelen. Tijdens het spelen zag ik gewoon de hele band door de eerste show heen worstelen inclusief mezelf. Dan te bedenken dat we in de avond er nog eentje moesten doen. Maar de sfeer was en bleef goed. Misschien ietwat gespannen door al de technische problemen maar iedereen had het naar z’n zin en was tot op het bot gemotiveerd. De eerste show kwam tot z’n eind en ik voelde dat we met z’n allen opgelucht waren dat het allemaal redelijk okay was gegaan gezien de omstandigheden. Nu was het tijd om bij te komen, even een reset, samen eten, bepaalde zaken even door te spreken en de technische problemen verhelpen.
Om 20.00u begonnen we de avondshow. De monitormixes waren stukken beter en we speelden ons vlekkeloos door het intro en het eerste liedje heen. Nu is het tweede liedje ook super belangrijk om goed te spelen om de verdere show goed door te komen. Mijn ervaring is dat het begin van een optreden erg bepalend kan zijn voor het verdere verloop van de avond. Dat heeft met flow te maken. Omdat de lichtman van het theater zelf is had hij het door Joanna geschreven lichtplan nog niet helemaal in de vingers tijdens de eerste show. Maar nu, nu ging dat ook allemaal nagenoeg perfect. De band was op stoom en speelde bijna een foutloze avondshow. De kinderen hadden er nog steeds zin in en waren geweldig en Joanna zelf, die was die helemaal los. Zij was op dreef en nam de hele band mee. De timing, de tekstbeleving, het vertellen zelf, het zingen…zij was gewoonweg fenomenaal! Achteraf gezien is de middag een generale geweest voor de avond. Ja, het spijt me te zeggen maar iedereen oversteeg zichzelf en de glimlach op onze gezichten kwam weer terug. Ja, de avondshow, dat is waar wij al die maanden voor geploeterd hebben, niet voor al dat geworstel door alle technische problemen. Tegen het einde van de avond wordt iedereen voorgesteld aan het publiek en een ieder van ons krijgt een geweldig verdiend applaus van het dolenthousiaste publiek en krijgt Joanna haar ovatie. Als kleine verrassing heb ik haar nog afgekondigd die ze niet zag aankomen…dat was fun! We hebben de avond goed afgesloten en stappen allemaal moe en voldaan van het podium met een brede glimlach. En wat was mijn schoonmoeder trots op ons en wat had ze genoten van beide shows. Zij is één van de hoofdrolspelers in het hele verhaal. Niet onbelangrijk om dit even te vermelden denk ik zo. Voor haar was het ook een mooie onvergetelijke dag geworden.
Anyway, eind goed al goed en dit avontuur zullen we uiteraard nooit meer vergeten. Dit alles is een leerproces voor ons geweest en we gaan ons nu concentreren op andere projecten rondom Joanna Bridge.
Twee shows op een dag is eigenlijk niet te doen. En al helemaal niet zo’n intens grote show. De hele crisis zorgt ervoor dat de theaterbranche in rap tempo in elkaar gaat donderen. Hoe kan je nu als artiest twee shows op een doordeweekse dag doen dan? En hoe hou je dit vol? Wij hadden mazzel dat we de zaterdag hadden. Nu zijn wij qua inkomen niet afhankelijk van shows en optredens vanwege onze fulltime kantoorbanen maar hoe doen andere artiesten het? Ik maak me er zorgen over want het verdienmodel is er gewoonweg niet meer en kunnen wij in de toekomst het theater nog in met Overleven voor Dummies? De toekomst zal het leren en we kunnen alleen hopen op het beste.
Het is jammer als je de voorstelling Overleven voor Dummies niet hebt kunnen bezoeken. Het is een unieke intense show met een lach en een traan die je gezien moet hebben! Hopelijk tot ziens in seizoen 2022-2023.
Het zal onze families, vrienden en kennissen niet ontgaan zijn dat Joanna en onze band afgelopen woensdag 9 september te gast waren bij Tijd voor MAX. En dat was een hele leuke en bijzondere ervaring kan ik je vertellen.
De avond ervoor stonden we met de theaterband nog in de oefenruimte, in Velsen, te repeteren voor de 19e. Iedereen is dan om 20.00u aanwezig om 20.30u speelklaar te zijn. Joanna had echter last van haar keel en was ook oververmoeid dus voor haar was het zaak om deze avond voornamelijk de belangrijkste dingen door te nemen. Aangezien de achtergrondzangeressen ook niet aanwezig konden zijn en omdat wij de volgende dag naar TV MAX moesten was het verstandiger om Joanna eerder naar huis te laten gaan en de band door te laten repeteren zodat zij haar rust kon pakken. Het viel me op dat de band veel vrijer ging spelen en dat er veel meer energie vrijkwam. Het was heerlijk om even op die manier te repeteren met de jongens. Dat was denk ik wel nodig want we zijn heel weinig compleet samen geweest met de muzikantengroep. Zoals ik al eerder schreef in voorgaande blogs, deze theaterproductie is een logistieke nachtmerrie. Maar tijdens deze repetitie avond kwam de volle potentie van de band naar boven. Het was duidelijk dat we plezier hadden met elkaar en dat was mooi om te zien. Spelplezier is zo belangrijk, dat verhoogt ook de motivatie en het moraal van een groep. Begrijp me niet verkeerd maar als je met vier vocalisten samen moet spelen dan speel je waarschijnlijk automatisch wat meer ingetogen waardoor je wat aan power inboet, althans ik wel in deze setting. Misschien komt het ook omdat je met 9 personen in een relatief kleine ruimte samen zoveel decibellen produceert dat je als muzikant je toch wat probeert in te houden om ruimte te creëren. In het theater komt alles wel goed. We hebben dan meer m2 tot onze beschikking en meer techniek die alles in goede banen kan leiden. Ik ging deze avond in ieder geval met een goed gevoel huiswaarts.
De woensdagochtend daarna stonden we 11.00u weer in de oefenruimte om 11.30u speelklaar te zijn. Maar nu in Amsterdam-Noord om de verkorte versies van Gebroken Spiegel en Ik Wil Je Bij Me door te nemen samen met onze invaldrummer omdat onze vaste drummer op deze dag niet beschikbaar was. Aangekomen in de oefenruimte begonnen we relaxed met een kop koffie en een croissantje. We praten even over koetjes en kalfjes en gaan aan de slag. Iedereen van ons heeft de muziek op blad staan dus was het een kwestie van een paar keer doorspelen en wat aantekeningen maken. We waren vlug klaar met repeteren en we konden rustig onze spullen inpakken en waren klaar om richting Hilversum te gaan.
Om 12.45u reden wij met z’n allen richting Hilversum om eerst bij een Italiaans tentje te lunchen en even te relaxen voordat we richting de studio gingen wat zich 1,5 km verderop bevindt. Vanuit hier reden we achter elkaar aan richting de TV studio’s van MAX. Daar aangekomen meteen de spullen uitladen en bij binnenkomst op de studiovloer zag ik zoveel personeel lopen die als een geoliede machine samen aan het werk waren. Aangezien wij allemaal ervaren muzikanten zijn, waarvan er twee van ons als eerder bij MAX hebben gespeeld, stonden we binnen no time speelklaar. Het is zo mooi om te zien dat ondanks men onder tijdsdruk staat, toch aardig en vriendelijk blijft waardoor de totale sfeer in de studio heel relaxed is en blijft. Geen stress, chaos of hectiek. Alles moest wel vlug staan natuurlijk. Nou, ik heb dat wel anders meegemaakt met veel minder grote events. Doordat alles zo soepel en stressloos verliep konden we met z’n allen genieten van alles wat op deze dag stond te gebeuren.
Om 14.30u was de soundcheck en daarna speelden we de liedjes nog vele keren door zodat ze meteen konden repeteren met de camera’s. Ik zag ze voorbij vliegen hoor die dingen. Na ons omgekleed te hebben en geacclimatiseerd te zijn lopen we met z’n allen naar beneden om plaats te nemen voor de show die rond 17.00u begint. Het geluid en alles is perfect geregeld voor ons als muzikanten en voor Joanna was ook alles prima geregeld. Het is nu een kwestie van concentratie want je bent gewoon live on the air! Elke noot moet gewoon bam! raak zijn! Het aftellen begint en het progamma wordt aangekondigd door de presentatoren en dan openen wij Tijd voor MAX. Als ik het zo zeg dan klinkt dat best wel stoer! Gewoon het progamma openen waar die dag 582.000 mensen naar keken! Het progamma ging van start en later in de show kwam het interview met Joanna. Tja, dat heeft heel veel los gemaakt bij vele mensen. Zelfs in de studio was iedereen even stil van het hele verhaal. En dan, dan moet Joanna gaan zingen. En omdat zij de hele tijd die foto’s achter de presentatoren op het scherm voorbij ziet komen krijgt zij een brok in haar keel en wordt ze natuurlijk emotioneel. Dus de mensen die denken dat ze nerveus was, nee dat was de emotie. En ja, probeer maar eens te zingen met een brok in de keel. Zij heeft zich er fantastisch doorheen geslagen…echt respect! Iedereen van ons was gewoon chill en zenn voor en tijdens de uitzending. Dat heeft mede te maken met de familiare sfeer die op de studiovloer hing. Echt iedereen daar is vriendelijk en de presentatoren komen je ook persoonlijk groeten met alle covid maatregelen in acht nemend natuurlijk.
Tijd voor MAX TV opnamedag is voor ons een ervaring om nooit meer te vergeten. Dit was toch wel een kers op de taart. Hopelijk komen er nog vele van dit soort kersjes aan. En nee, het was geen nervositeit maar emotie mensen! Het interview en het liedje zou je dan ook achter elkaar moeten bekijken en beluisteren om Gebroken Spiegel nog beter te laten binnen komenen op je in te laten werken.
Wil je de uitzending terugkijken? Klik dan op onderstaande link:
Op woensdag 9 september was Joanna Bridge te gast bij het progamma Tijd voor MAX op NPO2. Zij heeft hier haar ingrijpende en bizarre levenverhaal verteld en tevens haar nieuwe single Gebroken Spiegel ten gehore gebracht met onze geweldige live band.
Wil je het programma terug zien? Klik dan op onderstaande link:
Het gaat dus echt gebeuren! Ik mag dus gewoon basgitaar gaan spelen op de nationale televisie mensen! In de afgelopen 30 jaar heb ik zo’n beetje al mijn muzikale kennissen en vrienden langs zien komen op de buis, en dat zijn er heel wat kan ik je zeggen. In al die jaren bekeek en beluisterde ik hun TV optredens vanaf de bank, met een bak chips, om ze daarna een leuk berichtje te sturen. En straks ben ik zelf met m’n kop op de buis! Waar? Op NPO2. Wanneer? Op 9 september. Hoe laat? Om 17.00u. Met wie? Met Joanna Bridge en band natuurlijk! Welk programma? Tijd voor MAX.
We spelen uiteraard onze single en nog een eigen geschreven nummer van Joanna. Wij openen daarmee het programma, hoe stoer is dat? Ze schuift aan aan tafel om haar verhaal te vertellen waar de theatershow “Overleven voor Dummies” over gaat en dan spelen we de nieuwe single Gebroken Spiegel. Dit is een heel groot podium die bijna elke artiest wel zou willen beklimmen. Logisch, want ik begrijp dat er gemiddeld 700.000 mensen kijken naar dat programma. Ik heb het ook dagelijks bekeken toen we in de lockdown zaten. Ik werkte aan onze salontafel met in de ochtend eerst het nieuws op de achtergrond, daarna het programma Koffietijd en daarna de herhaling Tijd voor MAX van de vorige dag. Yup, heb al die artiesten daar ook zien optreden maar had nooit gedacht daar zelf ook te staan. En al helemaal niet in dit bizarre jaar 2020. Hoe onverwachts kan het lopen in het leven?
We hopen uiteraard dat ons TV optreden zal leiden tot een uitverkochte middagvoorstelling. Er zijn niet zo gek veel kaarten meer beschikbaar en we zouden het zo fijn vinden om de middag ook helemaal uitverkocht te krijgen. We hebben er zo hard aan gewerkt om dit alles te realiseren en nog steeds zijn we hard bezig met repetities en alle bijkomende zaken te regelen. En natuurlijk ook voor de 9e. Daar moeten weer andere zaken voor geregeld worden. Dus dat komt er nog bovenop bij al die andere werkzaamheden voor de theatershow. Onze hele ziel en zaligheid stoppen we in deze geweldige show maar dit doen we uiteraard niet alleen. We doen dit met behulp van al die geweldige mensen om ons heen, de muzikanten, de zangeressen, de geluidsman, de lichtman, de man van de visuals, de regisseur, de productie assistente, de eigenaren van de repetitieruimte, de cameraman, de fotograaf, ons management en nog vele anderen.
Kijk, als bassist zit of sta ik altijd achteraan, naast de drummer als onderdeel van de band. Dat is wat ik doe en dat is wat ik ben…I am just the bassplayer. Als ik dat zeg dan reageren mensen soms van: nee, helemaal niet just the bassplayer! Je vervuld een belangrijke rol in het geheel en je bent als bassist de verbindende factor binnen een band…etc etc. Dat is misschien wel zo maar voor het grote publiek ben ik straks gewoon just the bassplayer van de band. Totdat men weet dat ik de partner ben van Joanna Bridge en dat we dit avontuur samen zijn aangegaan als BridgeDeLeau Productions VOF, en dan…dan ben ik ineens ook de zakelijke partner en de man van…in de ogen van…;-)
Ik ben heel dankbaar voor alle mooie kansen en ervaringen die wij krijgen en wil deze blog afsluiten met een mooie quote van een van onze crew leden. Het raakte mij toen ik het diegene hoorde zeggen.
“Wij moeten elkaar door deze moeilijke tijden heen helpen door niet altijd maar de hoofdprijs te vragen”
