‘Maar ik kan alles spelen’ hoor ik degene zeggen aan de andere kant van de telefoon. ‘Ja ja, dat kan wel wezen maar je doet het niet antwoord ik terug. ‘Ja en de vorige keer haalden jullie ook andere zaken erbij die er niet toe doen’ zei de andere kant van de telefoon weer. Waarop ik antwoordde, ‘en als wij jou een app berichtje sturen op maandag en je reageert pas op vrijdag dan duurt dat wel heel erg lang vind jezelf ook niet?’ Aan de andere kant van de telefoon heerst even een stilte. ‘Iedereen krijgt alles op een presenteerblaadje zeg ik, want alle audio files, leadsheets, draaiboek en andere nodige informatie staan in de Dropbox, ge-edit en al. Antwoord van de andere kant, ‘nee dat is niet zo’. Ik moest mezelf even herstellen want ik waande mij weer even terug in de tijd van toen ik 23 jaar was en toen werd ik furieus van dit soort gare gesprekken. Nu niet meer maar wat zou ik deze persoon nu kunnen zeggen als ik het gevoel heb totaal langs elkaar heen te praten? Mijn gedachten zijn inmiddels bijgekomen van de verbazing. En ik zei: nu, maanden later, sinds de lockdown maatregelen versoepelt zijn heb je nog niks gedaan en komen we niet eens verder dan het intro van het eerste liedje terwijl de andere bandleden reeds het hele repertoire hebben doorgelopen. De voicing van de akkoorden die je speelt kloppen gewoonweg niet, de melodie die je speelt is gewoon geimproviseerd en dan heb ik het geeneens over de vorm. En dan vind jij het een vreemde gang van zaken? Je hebt je gewoon niet voorbereidt. Wij willen het gewoon precies hebben zoals wij het willen en zoals op de opnames in de Dropbox te horen zijn en we hadden graag gezien dat je in ieder geval binnen 24 uur reageert op onze berichtjes zodat we meteen kunnen schakelen en dat je communiceert met ons als er volgens jou iets niet goed is. Niks van dit alles, wij hoorden helemaal niks van jou, helemaal niks maar het heeft ons wel tijd, geld, stress en onnodige energie gekost. Dus hierbij wil ik je mededelen dat wij op zoek gaan naar een vervanger voor jou. ‘Ik hoef hier verder niet over te discussiëren!’ riep hij boos en de andere kant hing de telefoon op in mijn oor…tuut tuut tuut…einde gesprek.
Door deze recente ervaring kijk ik net weer iets anders aan tegen de woorden professioneel muzikant. Kijk, op een bepaald moment kom je in een muzikantenkring terecht waar iedereen goed is en zijn instrument beheerst. De een nog beter dan de ander . Waar wij dan op selecteren is attitude. Gewoon je houding, je werkhouding en of je als persoon er bij past, je bereikbaarheid, je beschikbaarheid en dat soort zaken. Daar kijken we naar. En als je met ons project “Overleven voor Dummies” onverschillig omgaat dan voelt dat niet goed en kan je gaan. We moeten het gevoel hebben dat wij met de betreffende bandleden de oorlog kunnen winnen. Ik ben zeer verbaasd over het feit dat de muzikant in kwestie verbaasd was, verontwaardigd was en ook nog eens boos werd. Wij worden door dit soort acties benadeeld, niet die muzikant. Het leek wel de omgekeerde wereld.
Dit moest ik even van me afschrijven lieve mensen. Volgende keer ga ik onze voorbereidingen tot nu toe met jullie delen. En er zijn heeeel veel mooie en leuke dingen gebeurd de laatste tijd! Volgende keer heel veel positiviteit.
Maandagochtend 27 juli 2020 is het nu, de dag na mijn 53e verjaardag. Yeahhh, happy birthday to me! Het was een geweldig fijn weekend waar ik nog even van aan het bijkomen ben. Gisteren heb ik een dagje spa cadeau gekregen van mijn lieve Joanna. Een compleet arrangement en we hebben er samen van genoten! Zaterdag heb ik het gevierd met een klein clubje, met mijn 3 beste vrienden, mijn boezemvrienden. Wij kennen elkaar alweer zo’n 35 jaar en onze jaarlijkse mannen Sate BBQ is sinds 2010 een traditie geworden. Een traditie die is begonnen toen mijn moeder in 2010 op haar ziektebed lag en voor de allerlaatste keer kon meegenieten van de gezelligheid beneden in de tuin. Aangezien we geen twintigers meer zijn ben ik dankbaar voor elk jaar dat we dit samen kunnen vieren. Het heerlijke recept van de marinade komt van mijn moeder en is inmiddels omgedoopt tot “Saus van de chef”…;-). Het zit hem in de voorbereiding. De vrijdag ervoor haal ik alle benodigde boodschappen in huis en in de avond snij ik dan de, meer dan 2,5 kilo, kipfilet in kleine stukjes die later een nachtlang in de marinade liggen in de ijskast om de volgende dag vervolgens 80 a 90 sateetjes te rijgen. Het lijkt allemaal simpel, dat is het ook maar het is gewoon de factor tijd, en daar hebben we gewoonweg niet genoeg van. Althans ik niet.
De factor tijd speelt uiteraard ook een hele grote rol in de aanloop naar onze theatervoorstelling. So little time so much to do zeg ik maar. Toen wij aan dit avontuur begonnen hadden we immers een andere insteek. Korte tijd daarna is ons management erbij gekomen en sindsdien wordt het allemaal nog professioneler aangepakt. Men kan wel zeggen dat door de crisis er voorbereidingsmaanden bij zijn gekomen maar alles kwam natuurlijk tot stilstand…dus nee, niks van dit alles. Inmiddels is de, uit de kluiten gewassen, productie een soort van mammoettanker die moeilijk bij te sturen is als de koers al is uitgezet. Je hebt in zo’n organisatie als deze te maken met een heleboel mensen waar je gewoonweg afhankelijk van bent en we zitten nu ook nog eens middenin de vakantieperiode. Het zal jammer genoeg nooit gaan zoals je het hebt uitgestippeld en als de koers weer eens, door onverwachte gebeurtenissen, bijgesteld moet worden dan moet de kapitein weer met man en macht bijsturen. Een mammoettanker stuur je niet 1-2-3 naar links of naar rechts en zo’n groot gevaarte rem je niet zomaar af. We moeten door en het kost ons door plotselinge wijzigingen heel veel extra tijd, energie en geld om alles draaiende te houden en goed te krijgen, een niet te vergeten alle stress die het daarbij oplevert. Ik kan wel constant schrijven hoe mooi en geweldig dit avontuur altijd voor ons is maar dat is natuurlijk niet de realiteit. Vanaf het begin hebben we tegenslagen moeten overwinnen en op het moment dat je denkt dat je alles hebt gehad dan komen er weer nieuwe hobbels en obstakels aan. Desalniettemin genieten wij van dit avontuur en we zijn er trots op dat we met in totaal 15 fantastische mensen deze show mogen neerzetten waarvan er straks 9 op het podium zullen staan! We doen het met z’n allen en hier is ook dat de ketting zo sterk is als de zwakste schakel.
De klok tikt, de 19e september nadert…de dagen, de uren, de minuten en seconden verstrijken. De spanning stijgt met de dag! Tik…tak…tik…tak…tik…tak…tik..tak…tik…tak…
In deze blog wil ik het in het kort hebben over een viertal boeken die ik onlangs heb gekocht. Ik lees niet veel maar dit soort boeken lees ik graag…
Deze website bestaat pas kort. Om precies te zijn sinds 11 november 2019. De inspiratie hiervoor was eigenlijk begonnen tijdens mijn reis naar Las Negras. Ik was toen mee met Joanna die op singer/songwriters camp ging. Blog 1 t/m 4 zijn eigenlijk het begin geweest van dit alles. Eigenlijk ook wel logisch want dat weekje camp, waar ik overigens gewoon als vakantieganger rondliep, was een inspiratiebron voor mij met veel blije gezichten om me heen.
Ik had daar veel leuke en bijzondere mensen ontmoet, zo ook Jan Tekstra. Deze naam is minstens zo groot als die van John Ewbank maar veel minder bekend bij het grote publiek. Jan Tekstra is, hoe kan het ook anders, tekstschrijver…en muzikant en producer. Een aantal grote hits van Marco Borsato o.a. ‘Het Water, komen van zijn hand. En zo werkt(e) hij met zoveel andere grote artiesten samen. Jan heeft een boekje geschreven getiteld ‘Hits & Winkeldochters’ en die gaat over de hits en de liedjes die heel lang in de winkel blijven liggen. Tijdens onze drie uur durende busrit van de airport naar ons hotel heb ik achterin de bus even gezellig met Jan zitten kletsen en heb hem ook gedurende de camp week als een rustige, aardige, bescheiden en inspirerende man leren kennen. Ik zou zeggen, koop het boekje mensen! Even Googlen of op Facebook zijn naam intikken en dan kom je vanzelf op de site waar je het kan aanschaffen.
Jan Tekstra
Liefste paar = BridgeDeLeau
Hits & Winkeldochters
Jan Tekstra
Ook heb ik een boek gekocht van Johnny Rosenberg. Ja, familie van het befaamde Rosenberg Trio. Aangezien ik al jaren gecharmeerd ben van hun virtuoze gitaarspel ben ik ook zeer gëinteresseerd in het levensverhaal van Johnny. Hij is een geweldige zanger en ook een waanzinnige slaggitarist in de stijl van Django Rheinhard. Het boek is getiteld Gipsy & Jazz (Een moderne Sinto-Jongen in twee werelden). Het is een toegankelijk boek met leuke achtergrond informatie over waar en hoe het voor hem allemaal is begonnen. Johnny en Joanna zitten bij hetzelfde management maar we hebben hem nog niet persoonlijk ontmoet. Dat komt vast nog wel een keer. Surf naar de website https://www.today-music.nl/ en ga naar de webshop. Zeer leuk boek en het leest lekker weg. Ik zou zeggen, koop het boekje mensen!
Johnny Rosenberg
Gipsy & Jazz
Signing the book
Toen ik dit boek voorbij zag komen wist ik dat ik deze moest hebben. Om de titel alleen al ‘De bas moet knorren’. Dit boek is geschreven door Jaap van Eik. Eens was ik een fervent lezer van het muzikantenblad de Music Maker in de jaren 80 en daar was Jaap de hoofdredacteur van. Buiten dat hij lekker die bas kan laten knorren kan hij ook lekker schrijven. Hij beschrijft hier een muzikaal leven met o.a. The Moans, Cuby + Blizzards, Livin’ Blues, Solution en Trace (1965-1977). Dit behoort toch tot de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek. Bassist of geen bassist, dit is een heel fijn boek om te lezen!
Jaap van Eik
De bas moet knorren
Steve Lukather is een van mijn favouriete gitaristen bij wie ik de uitspraak ‘I do play the money notes to pay my bills’ voor het eerst voorbij hoorde komen. Geweldig dit! Je moet het maar kunnen om telkens weer een solo en andere gitaartpartijen precies op maat af te leveren. Steve Lukather, bekend van Toto, is de sessie muzikant der sessie muzikanten wat mij betreft. Deze man heeft mooie verhalen en anekdotes te vertellen. Heerlijk om voor het slapen gaan nog even een stukje te lezen uit ‘The Gospel according to Luke’!
Het is vrijdagochtend en check nog even of ik alles heb ingepakt voor vanavond. Maar eerst een ordinary day op kantoor. Voor dit soort optredens moet ik wel altijd eerder weg van kantoor want de vrijdagmiddag file begint altijd vroeg en de soundcheck is al rond 18:30u. Als ik werk tot 17.00u dan red ik dat gewoonweg niet met een autorit van ruim twee uur voor de boeg. Rond 14.30u sluit ik mijn computer af op kantoor en rij eerst naar huis om me te douchen, om te kleden, vlug een beetje wat te eten en om mijn spullen in te laden. Eerst even nogmaals een check of ik echt niks vergeten ben en dan de verkeersdrukte in op weg naar een wedding party in het oosten van het land. Tijdens de autorit zet ik de mentale knop om van kantoorpik naar muzikant. Even het omzetten van de mindset en de stress van de dag even naast me neerleggen. Want op vrijdag spelen betekent voor mij altijd gaar en gehaast de auto in stappen. Gelukkig duurt dat gevoel niet zo lang en kruip ik al gauw in de rol van RickEau LeauBass. Tijdens de autorit kan ik m’n gedachten een beetje verzetten en met Sky Radio op de achtergrond hou ik het goed vol. Het geeft me rust, de rust die ik nodig heb om de lange avond/nacht door te komen. Het is vrij druk op de weg maar het rijdt gelukkig wel goed door allemaal.
Aangekomen op de plaats van bestemming begin ik rustig mijn spullen naar binnen te brengen. Aangezien we met inear monitoren spelen hoef ik niet zoveel te sjouwen en kan alles in een keer mee naar binnen worden genomen. We spelen in een hele kleine zaal met een podium waar je nauwelijks met 4 man op terrecht kan, de band bestaat echter uit 6 man. Dan sta je met de groep weer te passen en te meten. Dit komt regelmatig voor. Ik snap dat niet want als de band wordt geboekt dan krijgt de klant alle (technische) info te zien voor wat nodig is om de band te kunnen laten spelen. Zelfs krachtstroom ontbreekt regelmatig! Moeten er weer meters stroomkabel naar een andere ruimte worden doorgetrokken of iets dergelijks. Sta je daar dan met je PA en alle andere spullen. Ik vind dat altijd zo suf, maar gelukkig regel ik het niet. Nee, niks voor mij dit soort geregel. Goed, eindelijk kunnen we, met enige vertraging, onze spullen opzetten en afstellen. Na de soundcheck die drie kwartier later pas heeft kunnen plaatsvinden moeten we nog even vlug wat gaan eten met z’n allen. We hebben dan nog maar 20 minuten om een hele maaltijd naar binnen te werken want we moeten onze spulletjes nog opruimen en het podium netjes maken voor de avond die om 21.00u begint en de gasten al om 20.30u binnendruppelen.
Het komt ook regelmatig voor dat men moeilijk doet over het eten. Hollanders en eten, dat is wel een dingetje hoor. Kom je op een heel mooi luxe feest in een mooi kasteel en dan is er niks geregeld voor de band want dat past dan zgn niet meer in het budget. Ik heb zelfs hele buffetten aan het einde van de avond in de container gepleurd zien worden terwijl men zei dat er niet genoeg zou zijn voor de gasten als de band ervan mee zou eten. Er zijn zelfs avonden geweest waar we geen bier mochten bestellen. En nee, we zuipen niet. We drinken altijd een paar biertjes met elkaar. Sterke drank begrijp ik nog maar biertjes? Heel vaak heb ik het gevoel gehad dat mensen niet de juiste band voor hun avond boeken. Als je een allround band inhuurt dan wilt dat niet zeggen dat we de hele avond nederlandstalige hoempapa muziek zullen spelen. Allround betekent voor mij diversiteit in het repertoire. Ook hier gaat het vaak mis waardoor ik regelmatig het gevoel heb gehad op het verkeerde feest te staan. En waarover ik me altijd over verbaasd heb. Men boekt een band voor een feest en men maakt het geld pas twee maanden later over. Daar kan ik nog steeds niet bij. Als een band een sluitpost op je begroting is, huur dan een DJ in zou ik zeggen.
De avond begint en de gasten druppelen langzaam binnen. Bruid en bruidegom staan een beetje verveeld bij de deur waar de mensen netjes wachten op hun beurt om hun te feliciteren. Iedereen groet elkaar vriendelijk en men haalt wat drankjes. Daarna gaat men zitten en gaat gezellig met elkaar kletsen. De band speelt z’n eerste set met rustige muziek en uiteraard is er de openingsdans van de newly weds en doen sommige gasten daarna uit beleefdheid mee om daarna de hele avond niet meer uit hun stoel te komen. De laatste jaren lijkt het wel alsof mensen niet zo’n zin meer hebben om naar een bruiloft te gaan. Ik zag regelmatig lange gezichten die helemaal niet in de mood lijken te zijn om te feesten. Als je een vocalist(e) in de band hebt die ook een goede entertainer is dan krijg je de mensen gelukkig altijd wel aan het dansen en aan het feesten. Ik kijk naar rechts uit het raam naar buiten waar de bruid de hele tijd sjekkies staat te roken bij de voordeur. Ze wordt gevraagd om deel te nemen aan het feest want het bruidspaar moet even in het midden van de kring gaan staan. Haar kersverse husband roept haar naam door de PA om en op dat moment zie ik haar een net gedraaid sjekkie uit haar mond spugen…pffft! Lekker charmant dacht ik nog bij mezelf. Na drie en halve set staat de zaal eindelijk op z’n kop. Het is hard werken voor de front (wo)man om zo’n avond te maken. Maar ach, I’m just the bassplayer met z’n oortjes in waardoor ik het zaalgeluid, die de mensen maken, nauwelijks hoor en ik trek mijn hoed dan iets meer beneden zodat ik het gevoel heb in eigen wereldje te zijn ondanks het feestgedruis vlak voor mijn neus. Soms is zo’n feest zo verschrikkelijk saai met nare mensen dat ik op de lessenaar mijn mobiele telefoon heb staan waar ik dan tussendoor TV op zit te kijken tijdens het spelen. Ja ja, kan ik ook…:-). Niemand die het ziet want ik sta vaak achterin verscholen achter een lessenaar en een andere muzikant.
De meest onvergetelijke en verschrikkelijke bruiloft voor mij persoonlijk was het spelen op een miljonairs bruiloft in 1999 waarbij de bruid ineens hysterisch begon te gillen. Iedereen schrok en haar vader rende naar haar toe met de vraag wat er aan de hand was. De band stopte en ze wees naar mij. Hij, hij heeft zijn Bow Tie niet om! Alle ogen waren op mij gericht en ik kon wel door de grond zakken. Het was een feest waar we allemaal in smoking moesten maar door alle haast had ik mijn vlinderdas vergeten om te doen. Ik dacht die dan in de pauze tussen de sets door om te doen maar helaas. Het belachelijk histirisch gedoe van dat verwende nest had meteen invloed op de rest van de avond. Ik zag dat de gasten het ook maar een rare actie vonden en de meesten gingen ook maar meteen naar buiten en bleven daar. De sfeer werd een stuk minder leuk en we hadden toen nog een hele avond te gaan. Toen we klaar waren met de gig ging ik er dan ook met gierende banden vandoor. Dit nooit meer dacht ik bij mezelf.
Ik heb dit meer dan 25 jaar gedaan, spelen op dit soort soort events. Bruiloften, partijen en bedrijfsfeesten. Iedereen staat met z’n rug naar de band toe en of het wat zachter kan. En dan die bedrijfsfeesten waar de directeur, met zweetdruppels op z’n voorhoofd, de mooie secretaresse aan het versieren is en rondjes om haar heen staat te huppelen met twee wijsvingers in de lucht op de maat van de muziek. Misschien 10 procent van dit soort events waar ik heb gespeeld vond ik gezellig en leuk. Maar uiteindelijk gaat het er niet om wat ik er van vind maar dat de organiserende partij een geweldige avond heeft beleefd. En ik moet zeggen, het is nauwelijks voorgekomen dat men ontevreden was. Voor mij is het gewoon een job die goed geklaard moet worden. Toch wel heel raar als ik me bedenk dat een bruiloft een hoogtepunt is in iemands leven en ik altijd weer opgelucht ben dat de avond voorbij is en blij ben wanneer ik weer in de auto terug rij naar huis.
“Zou je het zo weer doen? Natuurlijk, want hoe hoger de gage hoe leuker ik het vind!“
De rol van de bassist wordt nogal onderschat. De bescheiden plek die de bassist op het podium inneemt is 9 van de 10 keer achteraan naast de drummer en ze trekken over het algemeen niet de aandacht en zijn voor het grote publiek zelfs onzichtbaar. De bassist is dienend en onopvallend. De bassist verbindt harmonie en ritme en is vaak de rust zelve. Hij of zij is het cement, de verbindende factor binnen een band.
Even over het verbinden van ritme en harmonie. Dat de bassist samen met de drummer een ritme tandem vormt, dat weet men vaak wel. Een drummer kan ritmisch de boel sturen, maar daar gaan we…de bassist kan ritmisch en harmonisch sturen. En wat niet iedereen weet of zich realiseert is dat de bassist een akkoord kan bepalen. Speelt de gitarist bv een C majeur akkoord en de bassist speelt een B dan wordt het akkoord een Cmajeur7. En als de gitarist een Cmajeur7 speelt en de bassist slaat een E aan ipv van de grondtoon C en dan klinkt het akkoord ineens weer anders. De bassist speelt vaak de grondtonen van een akkoord maar kan ook anders besluiten.
De bassist heeft een grote verantwoordelijkheid. Je behoort immers tot het fundament. Is het fundament zwak dan is de rest van de band dat ook, hoe goed de andere muzikanten ook zijn. Neem een huis als voorbeeld. Het fundament van een afgebouwd huis is praktisch onzichtbaar. En je kan het zo mooi hebben gebouwd als je maar wilt, met de beste materialen, maar als het fundament zwak is dan heb je er niet veel aan en stort de boel in elkaar. De bassist moet de muziek ook door en door kennen, nog meer dan de anderen, want hij is geen volger maar een onopgemerkte leider.
De bassist zorgt er voor dat anderen kunnen shinen en met vertrouwen hun ding kunnen doen. Als de bassist staat als een huis, samen met de drummer, dan voelt het voor de muzikanten in de groep aan als een warm bad. Is een drummer ruk dan is de bassist constant bezig om te trekken en te duwen aan het tempo en is constant bezig om te corrigeren. En dat vindt de bassist fucking vermoeiend en irritant jonguhhh! De bassist houdt het overzicht en speelt met authoriteit en is geen volger. Ik zeg geen volger omdat de bassist die volgt achter de feiten aanloopt en dat is dan ook te horen in het basspel.
De bassist moet gefocussed blijven en overzicht houden want als hij verdwaald dan fronsen de wenkbrauwen, draait iedereen zich om en word hij door het publiek ineens wel opgemerkt. Daarom is het ook maar goed dat de bassist onopvallend achteraan staat zodat we ons een beetje kunnen verschuilen als het moment daar is…:-)
Op het moment dat ik dit schrijf is het vrijdagavond 15 mei 22:45u. Als onze theatervoorstelling doorgegaan zou zijn dan zouden we een kwartier geleden de grand finale hebben gespeeld en zouden we ons dan nu met gepaste afstand in de lounge begeven tussen de bezoekers. Even een praatje maken, even groeten, even vlug een drankje doen en dan als de donder alle spullen inpakken en naar huis. Best wel apart als ik er zo over nadenk. Hoe zou het zijn geweest als we daar vanavond hadden gestaan? Omdat die zeer intelligente lockdown er ineens was hadden wij per direct ook alle activteiten moeten stoppen. Ja, we stonden vanavond er even bij stil dat dit de grote dag zou zijn waar we maanden naar uit hadden gekeken.
Zoals bekend zijn de theaters nu in rep en roer vanwege die 1,5m afstand. Ze zijn bezig met creatieve oplossingen hiervoor te vinden maar we weten nu al dat er minder publiek aanwezig kan zijn dan de normale maximale capaciteit het toelaat. Minder publiek betekent minder inkomsten voor het theater met het gevolg dat de artiesten ook niet meer groots kunnen uitpakken. Onze voorstelling, die nu naar 19 september is verschoven, zal worden gebracht in de vorm die wij hebben bedacht met hetzelfde aantal mensen op en naast het podium. Maar stel je voor dat er meerdere shows zullen volgen. Die kunnen we dan niet meer met zo’n grote groep neerzetten. We staan al met 9 man op het podium en dan nog 3 man voor licht, beeld en geluid. Dat is straks gewoon niet meer rendabel. De cultuursector heeft het moeilijk en zal, als het zo doorgaat, als een kaartenhuis in elkaar donderen.
Wat mij stoort is dat sommige mensen cultuur en entertainment als een luxe beschouwen en dus niet belangrijk. Ik zag zelfs een muzikant deze uitspraak doen, bizar vond ik dat gewoon. Cultuur en entertainment is in deze moderne tijd hard nodig. Het dagelijkse leven is zo complex en erg duur geworden dat men zich vaak voorbij loopt om zichzelf financieel het hoofd boven water te kunnen houden. Stel je nou deze quarantaine tijd eens voor zonder muziek, boeken en films. Ach ja, hier in Nederland ziet men artiesten als een stelletje subsidie trekkende hobbyisten. Wat dat betreft kan je beter in Duitsland wonen waar de showbusiness, artiesten en entertainers serieus worden genomen en ook gewaardeerd worden. Hier is het ver te zoeken.
Anyway, mijn kapper is ook weer open mensen! Eindelijk ben ik verlost van mijn 9 weken oude coupe de corona! Zo, dat voelt lekker!
Oh ja, wil ik nog even zeggen. Joanna en ik hebben onlangs een VOF opgericht. BridgeDeLeau Productions VOF is een feit! Dit was even een champagne momentje…:-)
Toegegeven, het vele thuis zitten maakt wel een stuk actiever en productiever. Met het mooie weer lekker de achtertuin opgeknapt en al het houtwerk staan beitsen. We hebben het allemaal weer mooi gemaakt voor de zomer. Het doet ook wel rare dingen met mensen. Het lijkt de laatste tijd wel alsof men boos is op alles en iedereen. Terwijl de ene helft zegt op adem te komen is de andere helft helemaal opgefokt en gefrustreerd. Ook ik doe rare dingen door de lockdown. Als ik aan het werk ben overdag dan heb ik de tv de hele tijd aan en kijk met een schuin oog en luister, tussen 10 en 11 uur, naar het progamma Koffietijd. WTF!? Koffietijd? Ja, vind ik gewoon gezellig zo op de achtergrond. Het gaat eigenlijk nergens over, volgens veel mannen dan. Maar al dat vrouwenpraat werkt voor mij gewoon kalmerend naast al die corona toestanden en het doet me ook terug verlangen naar het post-corona tijdperk. Zo onbezorgd allemaal. Ach, zo heeft iedereen nu wel z’n merkwaardigheden en een corona kapsel denk ik zo.
Naast ons dagelijks werk en tuinieren zijn we ook nog steeds lekker bezig met de muziek. Wij doen het er ook niet even bij of even naast. Bij ons is het een belangrijk onderdeel van ons dagelijks leven zoals eten en slapen. We hebben nu ook beiden onze eigen ruimtes waar we ons terug kunnen trekken als we gefocussed bezig willen zijn en elkaar niet willen storen. Hoe blessed ben je als je beiden zo bezig kan zijn en dat het in onze levenstijl past. Soms apart maar toch ook samen. Samen naar iets toewerken, samen naar onze show toe werken en hopelijk een toekomst met heel veel nieuwe mooie muziekprojecten. Belangrijk is wel dat we onze eigen vaardigheden op peil houden en onszelf ook verder blijven ontwikkelen. Dat betekent naast het creatief en productief bezig zijn regelmatig oefenen en (in)studeren.
Met het oog op de toekomst heb ik weer een DAW, een software progamma aangeschaft waar je je muziek mee kan opnemen. Ik heb me er bewust een tijdje niet meer mee bezig gehouden want ik was er wel klaar mee met al die dure aanschaf, updates en upgrades van Logic en ProTools en computers die constant vastliepen. Toevallig kwam ik onlangs het progamma REAPER tegen. Professioneel, spotgoedkoop en neemt niet veel ruimte in beslag op je PC. En aangezien ik hier in huis iemand heb die haar eigen liedjes schrijft is het ook wel handig als we ideeën zelf kunnen opnemen. En laat onlangs nou toevallig een oude kennis aan mij vragen of ik wat songs voor hem kan inspelen op de bas, nou dat is meteen een goeie oefening zijn om het progamma beter te leren kennen! Yup, eerste song inmiddels ingebast en de wav file verstuurd via Wetransfer!
Hey, en dan die single van Joanna, Gebroken Spiegel. Die is dus inmiddels klaar! Die moet alleen nog gemasterd worden en klaargemaakt worden voor de radiozenders. Er moet een radio edit van komen. Maar wat is ie mooi geworden! Een geweldig mooi liedje die ook nog eens geweldig is geproduceerd door gitarist/producer Patrick Drabe van de Lake Side Studio in Loosdrecht. De single is ingespeeld door gerenomeerde studio muzikanten en het achtergrondkoortje is gedaan door een bekende zangeres, en wat heeft zij het prachtig mooi gedaan! Wij zijn uiteraard heel benieuwd hoe de single het gaat doen. De release staat even on hold maar als het zover is gaat iedereen er van weten en horen via alle mogelijke media kanalen.
Een fijne week iedereen, en ik sta die twee minuten even stil om te herdenken en te bedenken dat we onze vrijheid beetje bij beetje kwijt aan het raken zijn op het moment.
Toen mijn moeder nog leefde zei ze ooit tegen mij dat ik de keuze niet durfde te maken om fulltime muzikant te worden omdat ik anders mijn “luxe leventje” kwijt zou zijn. Dit luxe wel tussen aanhalingstekens. Luxe is een groot woord maar ik had het met optredens erbij niet slecht toenertijd. Laten we wel wezen, als je een fulltime baan hebt en bijna elke week op vrijdag en zaterdag met je bandje ergens staat te spelen dan is het, per maand, goed verdienen kan ik je zeggen. Maar ik had al gauw door dat ik niet volledig voor de muziek wilde en durfde te gaan. Had ook wel voorbeelden genoeg om me heen van muzikanten die regelmatig aan de grond zaten. Het leven bestaat voor mij uit meer dan muziek alleen en het is ook zo onzeker allemaal, geen stabiel inkomen etc. Voor vele muzikanten was toenertijd de sky the limit. Nu heb ik het over de periode in de jaren 90 die ik dan ook intens heb meegemaakt als muzikant. De gages waren hoog en het kon niet op allemaal. Ik snap ook wel dat je normaal gesproken niet kan leven van basgitaar spelen in bandjes alleen. Je zal meerdere inkomstenstromen moeten hebben zoals les geven, Youtuber zijn met heel veel abonnees en regelmatig content creëren, produceren, liedjes schrijven, booker, schrijven voor een blad etc. om er je beroep van te kunnen maken. Of je bent een bekend artiest die bakken met geld binnensleept zodat je een goeie buffer kan opbouwen voor financieel moeilijke tijden. Tja, daar zijn er niet zoveel van en vaak zijn wij muzikanten geen artiesten maar de mensen achter de artiesten en die gaan zoiezo met een veel mindere gage naar huis gaan.
Maar hoe dan ook, de wereld is een maand geleden letterlijk binnen een dag tot stilstand gekomen. En nu valt er letterlijk niks meer te verdienen. Alle inkomens in de cultuursector zijn weggevallen. Het is een ongekende situatie waar we nu in zitten. De muziekbusiness is net als de horeca afhankelijk van publiek, veel publiek. Publiek die hutje mutje, in een concertzaal, tegen elkaar aan staan als haringen in een ton of waar mensen in een restaurant dicht bij elkaar zitten waar de tafels lekker dicht op elkaar staan. Hoe meer mensen op 1 vierkante meter hoe meer omzet. In de nieuwe zogenaamde 1,5 meter maatschappij gaat dit natuurlijk voor grote problemen zorgen. Als dit zo doorzet dan zal er veel minder personeel nodig zijn want er kan ook minder klandizie/publiek ontvangen worden. Ik vrees ook het ergste voor onze theatershow in september. Als je een zaal capaciteit hebt voor 230 mensen hoeveel mogen er dan nog in vraag ik me af? 1,5 meter in de omtrek is best wel veel hoor. Het nieuwe normaal heet het nu. Pffff, heb ik wel moeite mee. Het heeft ook meteen een naam gekregen, een enge naam “de 1,5m maatschappij”…brrr! Ik denk dat we het zogenaamde nieuwe normaal nooit als normaal zullen beschouwen gezien de enorme materiële en immateriële schade die er aan zit te komen en het reeds heeft aangericht.
Wat mij wel een beetje verbaasd is dat heel veel artiesten nu ineens online live optredens geven. Men laat veel meer zien dan voorheen. Van de meest slechte amateur tot de meest professionele vakmensen die je normaal gesproken dit nooit ziet doen. De muzikanten/artiesten die heel hard hebben geroepen dat je niet gratis moet gaan optreden omdat je de markt anders zou verzieken zie ik nu gratis en voor niets hun kunstje doen. Waarom eigenlijk? Om hiermee troost te bieden aan anderen? Om relevant te blijven zodat het publiek je niet vergeet? Ik ben van mening dat met deze trend, en dat is het inmiddels geworden, je die hele discussie hiermee teniet doet. Ja, ik weet ook wel dat er naar een nieuw verdienmodel moet worden gezocht. Maar dit eerst onder het mom van gratis oprecht troost en vertier aanbieden en na verloop van tijd de mensen laten betalen? Het gemiddelde publiek ziet muziek als een wegwerp artikel en van de muziekverkoop moet men het al tijden niet meer hebben want waarom betalen als je het (bijna) gratis kan krijgen. Het interesseert ze niet hoeveel bloed zweet en tranen je erin hebt gestopt en hoeveel het kost om het allemaal mooi op te nemen. Men vindt het tegenwoordig zelfs normaal om niet meer te betalen voor muziek. Dit zal zo ook kunnen gaan gebeuren met live optredens. Mensen gaan straks niet meer willen betalen voor live optredens en zeker niet als het moeilijker wordt gemaakt met die 1,5 meter afstand houden als het toch allemaal online te bekijken is. Leer dit soort denken de mensen maar eens af. Straks als de economie weer helemaal open wordt gegooid dan hoort deze gedachtegang ook bij het zgn nieuwe normaal. Het is zonder crisis al moeilijk genoeg om zalen vol te krijgen. We heten immers niet allemaal Beyonce. Just saying. Maar…deze situatie ligt uiteraard veel genuanceerder dan ik hier schets. Het is immers wel een kwestie van geven en nemen.
Koningsdag dit jaar zal bizar anders zijn dan alle voorgaande jaren. Het wordt notabene nog mooi weer ook. Het is jammer, ik vind het altijd een geweldig leuk feest. Voor het laatst heb ik twee jaar geleden op Koningsdag opgetreden als gastspeler samen met Joanna bij de New Motion. En wat was het toen koud! We waren die dag ook allang blij dat het droog bleef. Het was wel een hele gezellige gig en hadden met volle teugen van die dag genoten. Met het mooie weer morgen gaan we hier lekker genieten in de tuin met de BBQ aan en een lekker glas wijn.
Ik wens iedereen een fijne Koningsdag 2020. Enjoy & be safe allemaal!
Te zien in alle theaters in 2020: Het Nieuwe Normaal Is Abnormaal
“If you look down on other kinds of music then you’re missing the point” . Even een quote uit een interview met bassist Darryl Jones van de Rolling Stones.
“Goh Ricky, dat jij in een Blues bandje speelt…dat had ik nou nooit van jou verwacht?”. Dit is een opmerking die ik tussen 2012 en 2014 regelmatig kreeg te horen. Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat ik ook nooit had gedacht in de Blues terecht te komen. Blues speelde ik vroeger alleen tijdens jam sessies als opvulling of als mensen zich wilden bewijzen op hun gitaar door veels te lange en saaie solo’s te spelen. Dan begeleidde ik ze wel, en daar gingen we weer met het welbekende 1-4-5- schema.
Voor mij is spelen in een Blues band zoiets als opnieuw leren lopen, beter leren lopen moet ik eigenlijk zeggen. Zoals zoveel autodidacten sla je als muzikant veel van de zogenaamde basics over als je een instrument leert spelen. De Blues is de basis die je in elke muziekstijl kan gebruiken. Ik realiseerde me steeds meer en meer dat de blues gewoon de basis is voor alle muziek die ik speel. Ik wist het wel maar nu voelde en zag ik het ook.
Mijn muzikale hart ligt bij de Soul, Funk en Jazz met hele andere harmonieën, andere melodieën en ritmes. Maar overal is wel de blues in terug te vinden. De neiging om op de Bluesmuziek neer te kijken omdat het simpele muziek zou zijn heb ik zoiezo nooit gehad. Dat komt omdat ik een muzikale allesvreter ben. Mijn cd collectie gaat dan ook van harde muziek tot smooth jazz. In bijna elke muziekstijl hoor ik wel iets terug van wat ik goed vind, of ik het mooi vind is weer een ander verhaal. Iets goed vinden en iets mooi vinden zijn twee verschillende dingen.
Wat betreft muziek ben ik altijd open minded geweest en dat komt mij goed van pas als sessie muzikant. Ik respecteer de muziek, respecteer de blues muziek en probeer het ook te spelen zoals het hoort. Je eigen draai aan een muziekstijl geven werkt soms gewoon niet. Dat geeft alleen maar veel discussies binnen een groep en ook het publiek herkent ook het allemaal niet meer en accepteer het ook vaak niet. En in het ergste geval word je uit de band gekickt. Het publiek gaat gewoon zitten morren. Het zijn echte luisteraars en er zitten ook veel puristen tussen. Ik vond het best hoor, ik speelde gewoon wat de baas wilde al vond ik er soms geen reet aan. Als bassist weet ik inmiddels wat ik moet doen maar nog belangrijker is wat ik niet moet doen. Als je in een zes-mans formatie speelt dan moet je je spel nou eenmaal versoberen en niet gaan spelen alsof je in een power trio zit en alles vol zit te pompen.
De Blues is een wereldje waar naar mijn ervaring egotripperij toch een stuk minder voorkomt dan wat ik gewend ben. De vriendelijkheid en gemoedelijkheid binnen deze scene is erg fijn en net zoals bij de Jazz muziek heb je ook echte luisteraars als publiek. Heerlijk die mensen die echt naar de muziek staan te luisteren in plaats van erdoor heen staan te ouwehoeren. Het is toch te erg dat het in het buitenland de naam “Dutch Disease” heeft gekregen…niet dan? Ik ben inmiddels wel uitgespeeld in de Blues na een kleine twee jaar met zangeres AJ Plug en band door heel Nederland te hebben rondgetourd. Alweer 4 jaar geleden had ik er een punt achter gezet. Ik kan ook wel zeggen dat ik in elke uithoek van Nederland in de kleinste cafés en op de grootste podia met deze band heb gestaan en ben er nog steeds trots op dat ik op een te gekke Blues Rock CD heb meegespeeld en de daarop volgende tour ook heb mogen meemaken.
Oh ja, waar ik me in het verleden wel een beetje aan heb gestoord is aan mensen die mij wel even vertelden dat ik geen Blues moest gaan spelen omdat het simpele muziek zou zijn en niks voor mij zou zijn. Jazz, dat moest ik spelen, veel intelligentere muziek….uuuh? De AJ Plug band was vele malen beter dan die flauwe amateuristische soul funk bandjes waar diegenen in speelden, dat was nog het mooie er van. Verder heb ik nog nooit zoveel opgetreden in Nederland in één jaar als in mijn bluesperiode…(rond de 60x)…en heb podium ervaring genoeg opgedaan denk ik zo. Om iets goed te doen is niks makkelijk. En geloof me, er werd gewoon gëeist dat ik elk optreden spot on was. Ga er maar aan staan, geen noot mocht je missen anders kreeg je een kick in de nuts. Niet letterlijk natuurlijk maar je begrijpt het wel. In die twee jaar Blues heb ik heel veel geleerd en ervaringen opgedaan die ik niet had willen missen. Het maakt dat ik nu wel goed weet wat ik wil, en misschien nog belangrijker, wat ik niet wil.
Dit is alweer blog #25, mooi rond getal. Hopelijk komen er dit jaar nog nieuwe dingen aan betreft de theatershow en alles erom heen. We gaan het meemaken allemaal. Maar voor nu een fijne zondag en hou het veilig iedereen!
Op het moment dat ik dit schrijf is het zondagochtend en zit lekker in het zonnetje in de achtertuin. Wat is dat heerlijk na al dat koude natte weer zeg! Zometeen even ons paasontbijtje en gaan we weer aan de slag als tuinier voordat het weer omslaat. Ben pas 3,5 week vanuit huis aan het werk, het is geeneens zolang geleden maar we zijn inmiddels 3 crematies verder. Het is en blijft een bizarre periode met veel verdriet en schrijnende situaties. Ik kan me er ook best wel wat bij voorstellen dat het voor mensen met gezinnen moeilijk is om hele dagen op elkaars lip te zitten. De verveling en irritaties slaan toe zie ik om me heen. Maar niet in ons huishouden. We werken allebei vanuit huis, waar we maar druk mee zijn, en in onze vrije tijd zijn er genoeg klussen in huis en tuin om te doen. Verder blijven we met muziek bezig. Ik blijf elke dag oefenen op de bas, probeer elke dag de benodigde oefeningen te doen, theorieboek open en gaan. Verder complexe baslijnen uitzoeken die ik al tijden graag wil kunnen spelen. De electrische gitaar blijft toch ook roepen naar me ‘bespeel me bespeel me!’. Verder lekker bezig met mijn website. Ik wil nog een lijstje van al mijn gear erop zetten. De pagina heb ik al aangemaakt maar nu nog de invulling er van. En ik hoop binnenkort weer een nieuwe Youtube videootje op te nemen. Maar ja, dan zal er eerst goed geoefend moeten worden. Gewoon lekker constructief en creatief bezig blijven is goed voor de geest.
In blog #9 had ik het over complimenten krijgen . Ik heb er weer eentje ontvangen hoor. En niet een korte reactie maar een uitgebreide email. Diegene heeft echt z’n best gedaan om die mail te schrijven. Dit soort berichten heb ik weleens vaker ontvangen maar zo uitgebreid nog nooit. Ik vind het wel leuk maar tegelijkertijd ook een beetje vreemd. Waarom zou je zo’n mail sturen naar iemand die je totaal niet kent? Ik heb daar altijd een dubbel gevoel bij maar ja het is een Amerikaan. En Amerikanen die zich vervelen doen dit blijkbaar. Complimenten die ik krijg ontvang ik voornamelijk van Amerikanen bedenk ik me nu. Ik vind het wel leuk om het via deze blog met jullie te delen en zal het hieronder kopiëren en de Youtube video van mij waar hij het over heeft.
Ik wens jullie alemaal hele fijne en veilige paasdagen en geniet er van!
Steely Dan – Peg – Random email Johnny Don’t!
<johnnydontdid@gmail.com> Thu 4/9/2020 4:37 AM
Oi mate. Love your playing, man. Very tasty. I’m just about 42; grew up outside Chicago; and Steely Dan has been one of my favorites since before I could talk. First song I ever sang was “The Boston Rag” or “My Old School.” They’re on the same album so my dad and I argue about which one I sang first…at two years old. My point in writing you is to tell you your playing is great. You are a true bassist.
Around Chicago, there are a LOT of guitar players trying to play bass, because there’s lots of work (Chicago has the best local music scene in the states) and few REAL, *dedicated* bass players. (I can always tell when a guitarist is playing bass; I hate it.) So I really appreciate a REAL bassist when I hear one, and you are it. Do you do any online work? I.e., remote recording? Most of the bassists I know in the states are booked or are too busy to track for me. Well…in their defense, I’m particular. I studied at Berklee in Boston (many years ago…John Mayer was a good friend and classmate, if that gives you any idea how old I am…haha) so I’m picky as hell. Always looking for new players. How’s the scene in the Netherlands? Whereabouts are you? I’ve been to Amsterdam but that’s about it…If my country wasn’t so pathetic right now, I’d tell you to move to Chicago, you’d work all the time. But good luck getting a Visa. Holy shit, why is this guy president and how did it happen??? Let’s just focus on music. Even if you don’t respond to this, please just keep playing.
Your sound and tone is gorgeous. it’s all in the fingers, baby, and you’ve got it. By the way, I really really REALLY love that you named James and Pino as the first two bassists that influenced you. I assume you know Mike Elizondo too, yes? He doesn’t have the pedigree the other two do, but his playing has literally MADE some hits over the past twenty years…. Keep it up. Tasty, tasty, tasty, Daddio. ;-)
